Το πνεύμα των παλαιών Αγιορειτών. Από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση

28 Ιουνίου 2024 σε ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ, ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ, ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ, ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ, ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΑΣ, ΠΑΤΕΡΙΚΑ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

     Έἶ­πε Γέρων: «Σήμερα εἶ­ναι ἡ ἐ­πο­χή τῆς ὑ­πα­κο­ῆς στήν αὐ­το­νο­μί­α. Βλέ­πεις ὅ­τι γέ­μι­σε Κα­λυ­βά­κια ἡ ἔ­ρη­μος. Στόν Πα­ρά­δει­σο ὁ Ἀ­δάμ θέ­λη­σε νά σω­θῆ δί­χως τόν Θεό· καί σή­με­ρα θέ­λου­με νά σω­θοῦ­με χω­ρίς Γέροντα. Ὁ δρό­μος ὅ­μως τῆς κα­λο­γε­ρι­κῆς εἶ­ναι ἕ­νας. Ὑ­πα­κοή. Τό δί­δαγ­μα τῆς ἐ­πο­χῆς μας εἶ­ναι  αὐ­το­νο­μί­α. Ἡ πράξη ὅ­μως λέ­γει ὅ­τι αὐ­τός πού ζῆ αὐ­τό­νο­μα ἤ θά δαι­μο­νι­σθῆ ἤ θά πλα­νη­θῆ».

*

     Έἶ­πε Γέρων: «Ὅ­ταν ἦρ­θα γιά μο­να­χός στό Ἅγιον Ὄ­ρος τό ἔ­τος 1942, βρῆ­κα θη­σαυ­ρο­ύς, ἐγνώ­ρι­σα πολ­λο­ύς πα­τέ­ρες με­γά­λους στήν ὑ­πο­μο­νή. Ζη­τοῦ­σα συμ­βου­λές καί μοῦ ἔ­λε­γαν: ”Ἄν θέ­λης νά γί­νης μο­να­χός κα­λός, νά κά­νης ὑ­πα­κοή. Ἔ­ξω ἀ­πό τήν ὑ­πα­κοή μή ζη­τᾶς τί­πο­τε ἄλ­λο­”.

»Τότε ὑ­πῆρ­χαν 3.500 μο­να­χοί καί ὑ­πῆρ­χε ἀ­γά­πη με­τα­ξύ τῶν πα­τέ­ρων. Σήμερα δυ­στυ­χῶς ἡ ἀ­γά­πη ἐ­ξέ­λι­πε. Στήν πνευ­μα­τι­κή ἀ­γά­πη ὅ,τι κι ἄν συμ­βα­ί­νη, πρέ­πει νά λέ­με ὅ­τι ἐ­μεῖς εἴ­μα­στε ἡ αἰ­τί­α τῶν πει­ρα­σμῶν καί τῶν σκαν­δά­λων.

»Στό Κελ­λί πού κοι­νο­βί­α­σα βρῆ­κα τρί­α γε­ρον­τά­κια. Νε­ρό πί­να­με βρό­χι­νο ἀ­πό τήν στέρ­να. Τά ροῦ­χα τά ἔ­βα­ζα σέ ἕ­να κα­ρο­τσά­κι πού ἔ­κα­να μό­νος μου, καί τά πή­γαι­να στό ρέ­μα νά τά πλύ­νω. Τό πρό­γραμ­μά μας ἦ­ταν νά μή βγα­ί­νου­με ἔ­ξω ἀ­πό τό Κα­λύ­βι χω­ρίς με­γά­λη ἀ­νάγ­κη. Πα­ίρ­να­με δύο σακ­κιά πα­ξι­μά­δι, γιά νά ξε­χει­μω­νι­ά­σου­με καί νά μή βγα­ί­νου­με ἔ­ξω.

»Τήν  Μ. Σα­ρα­κο­στή τήν Κα­θα­ρή ἑ­βδο­μά­δα κάνα­με τό τρι­ή­με­ρο, στήν Προ­η­γι­α­σμέ­νη κοι­νω­νο­ύ­σα­με, ἀλ­λά με­τά δέν εἶ­χε τρά­πε­ζα· μό­νο ἕ­να κα­φέ μέ πα­ξι­μά­δι, καί τό Σάββατο τρώ­γα­με. Τίς ἐν­δι­ά­με­σες ἡ­μέ­ρες ὁ Γέροντας μᾶς ἔ­λε­γε· ”ὁ κα­θέ­νας νά νη­στε­ύ­ση κα­τά τήν δύ­να­μή του. Ὅ­ποι­ος δέν μπο­ρεῖ, ἔ­χει εὐ­λο­γί­α νά πά­ρη ἕ­να τσά­ϊ­”. Τρά­πε­ζα εἴ­χα­με τήν Σα­ρα­κο­στή μία φο­ρά τήν ἡ­μέ­ρα, ἕ­ξι ἡ ὥ­ρα ἁ­γι­ο­ρε­ί­τι­κα (12 με­ση­μέ­ρι). Κάναμε κομ­πο­σχο­ί­νι, ἀλ­λά καί δια­βά­ζα­με ἀ­κο­λου­θί­α. Ὁ Γέροντας ἔ­λε­γε· ”καλό καί  τό κομ­πο­σχο­ί­νι, ἀλ­λά μέ τίς ἀ­κο­λου­θί­ες ἀ­πο­κτᾶς γνώ­ση­”. Ὁ Γέροντας μᾶς ἐ­δί­δα­ξε ὅ­τι ἡ με­γα­λύ­τε­ρη ἄ­σκη­ση τοῦ μο­να­χοῦ εἶ­ναι ἡ ὑ­πα­κοή.

»Στό Ἅ­γιον Ὄ­ρος ἡ τά­ξη φυ­λά­γε­ται μέ­χρι σή­με­ρα. Τό τί θά φυ­λά­ξου­με ἐ­μεῖς σή­με­ρα ἀπ᾿ αὐ­τά  πού μᾶς ἄ­φη­σαν οἱ Ἅ­γιοι πα­τέ­ρες, οἱ Ἁ­γι­ο­ρεῖ­τες, αὐ­τό εἶ­ναι στήν προ­α­ί­ρε­ση τοῦ κα­θε­νός. Ἔ­χου­με ζων­τα­νά πα­ρα­δε­ίγ­μα­τα το­ύς γε­ρον­τά­δες μας. Καί ἐ­κεῖ­νοι ὅ,τι μᾶς εἶ­παν δέν τ᾿ ἀ­γό­ρα­σαν ἀ­πό τήν ἀγο­ρά, ἀλ­λά τά πῆ­ραν ἀ­πό το­ύς γε­ρον­τά­δες τους, καί ἔ­τσι ἀ­πό γέ­ρον­τα σέ γέ­ρον­τα φθά­νου­με μέ­χρι τόν Ἅ­γιο Ἀ­θα­νά­σιο τῆς Λα­ύ­ρας».

Διαβάστε ΕΔΩ τα προηγούμενα σχετικά άρθρα