ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ

Διηγήσεις απο πνευματικό του τέκνο.
Ὁ π. Δημήτριος Γκαγκαστάθης (1902-1975), ἕνας ἁπλοϊκὸς καὶ ἅγιος κληρικὸς τοῦ αἰῶνα μας, ὅταν λειτουργοῦσε εἶχε θεῖες θεωρίες καὶ ἐμπειρίες.

Στην Μονή δεν άργησε να καταστεί παράδειγμα υπομονής, υπακοής και ταπείνωσης, αρετές που την οδηγούσαν σταδιακά σε μεγάλη πνευματική πρόοδο που αναγνωριζόταν από τον Ηγούμενο αλλά και από όλους τους υπόλοιπους μοναχούς.

Ὁ Νικόλαος Γ. Πολίτης, ὁ Γενάρχης τῆς Ἑλληνικῆς Λαογραφίας δικαίως συναριθμεῖται ἀνάμεσα στοὺς κορυφαίους διανοητὲς τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ. Τόσο ἡ πρωτοποριακὴ σὲ ποσὸν καὶ ποιὸν ἐπιστημονική του παραγωγή, ὅσο καὶ ἡ πολύμορφη καὶ θαυμαστὴ κοινωνικήν του δράση ἐπιμαρτυροῦν τοῦ λόγου τὸ ἀσφαλές.

Συνάντησα τόν γέροντα Παΐσιο γιά πρώτη φορά πρίν ἀπό περίπου 35 χρόνια, μαζί μέ τό φίλο μου Κ. Κ. Ἦταν μετά τίς ἐξετάσεις γιά τό Πανεπιστήμιο. Εἴπαμε νά ξεκουραστοῦμε μέ μιά ἐπίσκεψη στό Ἅγιον Ὄρος. Ἕνα ἀπόγευμα, ξεκινήσαμε ἀπό τό Κουτλουμούσι γιά τό Κελλί τοῦ Γέροντα μέσα στήν καταπράσινη φύση.

Τό ἔτος 2012, ὁ φοιτητής μου στό Τμῆμα Νομικῆς του Εὐρωπαϊκοῦ Πανεπιστημίου Κύπρου Στέλιος Κρεοῦζος, ὁ ὁποῖος εἶναι δημοσιογράφος τοῦ ΡΙΚ, διαγνώσθηκε μὲ ὑγρό στούς πνεύμονες καί στήν καρδιά.

Ἂς λέγουν καὶ ἂς γράφουν ὅ,τι θέλουν. Θὰ ἔλθη ὅμως κάποτε καιρός, ὅτε οἱ ἄνθρωποι κρίνονται ὄχι σύμφωνα μὲ ὅσα εἶπον ἢ ἔγραψαν περὶ τῶν πράξεών των, ἀλλὰ κατ’ αὐτὴν τὴν μαρτυρίαν τῶν πράξεών των.

Ήταν μία σπηλιά μέσα σε έναν βράχο και είχε μία φάτνη, τίποτε άλλο δεν είχε. Εκεί πήγαινε κανένας φτωχός και άφηνε τα ζώα του. Η Παναγία με τον Ιωσήφ, επειδή όλα τα χάνια ήταν γεμάτα και δεν είχαν πού να μείνουν, κατέληξαν σε αυτό το σπήλαιο.

Εάν όμως εννοείς την Κωνσταντινούπολη, καθιστούμε γνωστό και στην αγιότητά σου και σε όλους τους χριστιανούς ότι ποτέ δε θα πάψουμε να δίνουμε μάχες και να πολεμούμε αυτούς που την κατέκτησαν και την κατέχουν.

Ξαφνικά, ακούω μια φωνή να μου λέη: «Νικόλαε, γύρισε σύντομα στον Όσιο Δαυΐδ, να πας να βαπτιστής».

«Τώρα ὁ Θεός… θέλει νὰ δοξάζεται ἀπ’ αὐτὸ τὸ μικρὸ ὀρθόδοξο ἔθνος ὀρθοδόξως κι’ ἀνατολικῶς» – δυὸ ἐπιρρήματα, στοχάζομαι, ποὺ μᾶς πολιτογραφοῦν πνευματικὰ καί, μαζὶ μὲ τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα, ἀπαρτίζουν τὴν ταυτότητά μας.

Μιλοῦσε πάντα ἤρεμα, ἦταν τέρας ψυχραιμίας σὲ ὅλα τὰ ζητήματα, ἀλλὰ εἶχε ἕναν τρόπο νὰ παθιάζεται καὶ νὰ μεταδίδει τὴν ἔντασή του στὰ θέματα τῆς πατρίδας, τῆς πορείας τῆς χώρας μας, τῆς συνέχισης τοῦ ἔργου τῶν ἐνόπλων δυνάμεων καὶ τοῦ ζητήματος τῆς Ἐθνικῆς μας Ἄμυνας, ποὺ ἀπὸ τότε νοσοῦσε.

Ὅσον και­ρό κά­ποι­ο πα­ρά­πτω­μά σου εἶ­ναι μι­κρό ξερ­ρί­ζω­σέ το, πρίν με­γα­λώ­ση καί ὡ­ρι­μά­ση. Μή ἀ­με­λή­σης, ὅ­ταν τό ἐ­λάτ­τω­μα σοῦ φα­ί­νε­ται μι­κρό· δι­ό­τι ἀρ­γό­τε­ρα θά σοῦ γί­νη ἀ­πάν­θρω­πος αὐ­θέν­της καί θά τρέ­χης ἐμ­πρός του σάν δε­μέ­νος δοῦ­λος. Ἐ­κεῖ­νος ὅ­μως πού ἀ­γω­νί­ζε­ται κα­τά τοῦ πά­θους ἀ­πό τήν ἀρχή, θά τό κα­τα­δα­μά­ση γρή­γο­ρα.

Ἕνας ξεχωριστὸς ἄνθρωπος, τοῦ ὁποίου ἡ μορφή, ἡ δράση καὶ ἡ διδασκαλία σημάδεψαν τὰ δύσκολα χρόνια τῆς μακραίωνης Ὀθωμανικῆς δουλείας εἶναι ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ Ἱερομάρτυρας, Ἰσαπόστολος καὶ χωρὶς ὑπερβολὴ ὁ γενάρχης τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ.

Τόν Γέροντα Παΐσιο τόν γνώρισα τό ἴδιο ἔτος, τό 1992, πρός τό τέλος τοῦ καλοκαιριοῦ ἤ τίς ἀρχές τοῦ φθινοπώρου, δέν θυμᾶμαι ἀκριβῶς. Φθάνοντας στό Ἅγιον Ὄρος, πῆγα νά μείνω στήν Ἱ. Μ. Κουτλουμουσίου. Μέ τό πού ἔφτασα, ἄφησα τά πράγματά μου στό Μοναστήρι καί κατέβηκα τό μονοπάτι.

Πάντα ὅταν πήγαινα στόν Γέροντα εἶχε κόσμο καί δυσκολευόμουν νά τοῦ μιλήσω μέ ἄνεση. Τήν τελευταία φορά, πηγαίνοντας σάν διάκος, νομίζω τό 1991, φοβόμουν μήπως πάλι συμβῆ τό ἴδιο καί προσευχήθηκα σχετικά. Ὅταν ἔφθασα στήν “Παναγούδα”, ἔκπληκτος εἶδα ὅτι δέν ὑπῆρχε κανείς.

Τό 1853, σέ ἡλικία 29 χρονῶν, θά γυρίσει στά Ἑπτάνησα γιά νά ριχτεῖ μέ τά μοῦτρα στούς πολιτικούς ἀγῶνες, πού ἐκείνη τήν ἐποχή εἶναι ἀγῶνες ἐθνικοί, γιατί τό κύριο αἴτημα τοῦ ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ τους ἦταν ἡ ἕνωση μέ τήν ἐλευθερωμένη Ἑλλάδα (21 Μαΐου1864).

«Ὁ Κύριος μοῦ ἀποκάλυψε», μοῦ εἶπε, «ὅτι στήν παιδική σας ἡλικία ἐπιθυμούσατε νά μάθετε ποιός εἶναι ὁ σκοπός τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Σᾶς συμβούλευαν νά ἐκκλησιάζεσθε, νά προσεύχεσθε, νά κάνετε καλές πράξεις, διότι σέ αὐτά, σᾶς ἔλεγαν, συνίσταται ὁ σκοπός τῆς χριστιανικῆς ζωῆς.

Η Παρθένος Μαρία Υπέρμαχος, στον αγώνα του στάθηκε πλάι, και της νίκης τα δώρα του χάρισε, ουρανόσταλτη ευλογία, του Χριστού την αδιάλειπτη, καρδιακή, προσευχή και την ειρήνη του Θεού, την Αγία!

Πᾶνε νὰ ἐξαφανίσουν ἕνα ὀρθόδοξο ἔθνος. Ξέρετε τί σημαίνει αὐτό; Ἕνα ὀρθόδοξο ἔθνος σήμερα εἶναι μεγάλη ὑπόθεση! Παλιὰ εἴχαμε τὴ φιλοσοφία. Ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη μὲ βάση τὴ φιλοσοφία ἀποστόμωσε τοὺς φιλοσόφους. Οἱ φιλόσοφοι ἑτοίμασαν τὸν δρόμο γιὰ τὸν Χριστιανισμό …

Ἔστω, σὲ μικρὸ βαθμό, μποροῦμε νὰ γευτοῦμε αὐτὸ τὸ μονάκριβο πνεῦμα (εὐλάβειας καὶ φιλότιμου) τῶν ἐθνικῶν μας εὐεργετῶν ἀπὸ τὸ παρακάτω ἀπόσπασμα τῆς διαθήκης τοῦ Νικολάου  Ζωσιμᾶ …

Συνέβη κάποτε ἕνα ἐπεισόδιο ἔξω ἀπὸ τὸ κατάστημά του καὶ τὸν κάλεσαν ὡς μάρτυρα στὴ δίκη. Στενοχωριόταν καὶ ἀγωνιοῦσε, γιατί δὲν ἤθελε νὰ ὁρκιστῆ. Ὅταν κλήθηκε νὰ καταθέση, τοῦ εἶπε ὁ Πρόεδρος: «Κύριε Ἀργυρόπουλε, ἀπό σᾶς δὲν θέλουμε νὰ ὁρκιστῆτε, διότι εἲμαστε σίγουροι ὅτι θὰ μᾶς πεῖτε τὴν ἀλήθεια».

Ὁ Παπαδιαμάντης δὲν θεωροῦσε τὴ φτώχεια κατάρα τῆς τύχης οὔτε κοινωνικὴ ἀδικία, ἀλλὰ ἱερὴ καὶ καρπὸ χριστιανικῆς ὡριμότητας.

Βλέ­πε­τε; Κοι­νω­νᾶ­με ἀλ­λά δέν κοι­νω­νᾶ­με! Γι᾽ αὐ­τό καί οἱ μά­γοι καί οἱ αἱ­ρε­τι­κοί με­ρι­κές φο­ρές συ­νι­στοῦν καί θεί­α Κοι­νω­νί­α, ἀλ­λά φρον­τί­ζουν νά μήν (μᾶς ἀφήσουν νά) σκε­φτοῦ­με (γιά) νά προ­ε­τοι­μα­στοῦ­με σωστά.

Ἕ­να πρω­ϊ­νό κα­τά τίς δέ­κα ἡ ὥ­ρα πε­ρί­που, ἦρθαν δύ­ο λε­ω­φο­ρεῖ­α προ­σκυ­νη­τές καί, ὁ Γέ­ρον­τας γι­ά νά τούς εὐ­χα­ρι­στή­ση, ἔ­κα­νε δέ­η­ση καί τούς σταύ­ρω­σε μέ τήν Κά­ρα τοῦ ὁ­σί­ου Δαυ­ΐδ καί ἀ­σπά­στη­καν τά ἅ­για Λείψα­να τῆς Μο­νῆς. Με­τά τούς πα­ρέ­θε­σε κέ­ρα­σμα καί ἄ­νοι­ξε πνευ­μα­τι­κή συ­ζή­τη­ση μα­ζί τους.

Συντετμημένη ἔκδοση τοῦ ὀπτικοακουστικοῦ ἔργου ” Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης ” τῆς σειρᾶς ” Ἅγιοι καὶ Γέροντες “. Ἡ ὁλοκληρωμένη ἔκδοση διαρκεῖ 3 ὧρες καὶ 30 λεπτά, ἐνῷ ἡ συντετμημένη μόλις 40 λεπτά.

Ἤμουν παντρεμένος 12 χρόνια. Εἶχα πρόβατα, ἤμουν καλός ἄνθρωπος ὅσο μποροῦσα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά παιδί δέν εἶχα. Στά 12 χρόνια τοῦ γάμου μου ἄκουσα, τό 1990, γιά τόν γέροντα Παΐσιο ὅτι εἶναι πολύ καλός ἄνθρωπος καί βοηθάει πολύ κόσμο.

Τὸν Πρόδρομο Ἰωάννη, τὸ πιὸ λαμπερὸ ἀστέρι πρὶν ἀπ’ τὸν Ἥλιο, τὸ «πρῶτο φῶς τῆς αὐγῆς», τὸν πιὸ ξεχωριστὸ ἀνάμεσα στοὺς φίλους τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστὸς ὁ Ἴδιος ἀνυπέρβλητα ἐγκωμίασε, λέγοντας πὼς «εἶν’ ὁ πιὸ σπουδαῖος ποὺ γεννήθηκε ἀπὸ γυναίκα» (Ματθ. 11, 11).

Τό ἔτος 1452 μ.Χ. τό Ἔθνος ὑπέστη μία μεγάλη δοκιμασία· τήν «ψευδοένωση» τῶν ἐκκλησιῶν. Στήν Κωνσταντινούπολη, στίς 12 Δεκεμβρίου 1452, μέ πρωτοβουλία τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου γίνεται «ἑνωτική λειτουργία», παρόντος τοῦ καρδιναλίου Ἰσιδώρου.

Ὁμιλητής ὁ Ἀθανάσιος Ῥακοβαλῆς

Ἦταν τότε στὸν Ἅγιο Πέτρο ἕνας Γέροντας ποὺ πήγαινε καὶ ἐργαζόταν στὴ συλλογὴ τῶν φουντουκιῶν. Παρακάλεσε τὸν γερο-Φιλάρετο γιὰ ἕνα διάστηµα νὰ µείνει νὰ φυλάει τὸ κελί του. Πῆγε, κάθησε δυό-τρεῖς µῆνες, ἀλλὰ δὲν ἀναπαυόταν καὶ γύρισε στὰ Καρούλια.

Ἡ ἐξάπλωσις τῆς ὁμοιοπαθητικῆς στὴν πατρίδα μᾶς ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος ἦτο ἀρκετὰ μικροτέρα ἀπὸ ὅ,τι ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας καὶ πολὺ μικροτέρα ἀκόμη ἡ περὶ αὐτῆς διαμάχη τόσον μεταξὺ ἰατρικοῦ, ὅσον καὶ μεταξὺ θεολογικοῦ κόσμου.

Μιὰ παραγωγὴ τῆς Ἑνωμένης Ρωμηοσύνης καὶ τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ “Ἀχελῶος tv”. Ἡ ὁλοκληρωμένη ἔκδοση διαρκεῖ 4 ὧρες καὶ 40 λεπτά, ἐνῷ ἡ συντετμημένη μόλις 42 λεπτά.

Στὸ δεύτερο ἥμισυ τοῦ 17ου αἰῶνα ἀκμάζει στὸ Φανάρι ὁ σπουδαῖος μελουργὸς Μπαλάσης ἱερεὺς καὶ Νομοφύλαξ τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Ἐξέχουσα προσωπικότητα τῆς περιόδου ἐκείνης, συγκαταλέγεται μεταξὺ τῶν σοφῶν καὶ λογίων τοῦ Γένους.