Τόσο η ιστορία όσο η Εκκλησία υπήρξαν φειδωλές στον χαρακτηρισμό του «Μεγάλου». Ελάχιστοι έλαβαν τον τίτλο «Μέγας». Ένας από αυτούς υπήρξε ο κορυφαίος άγιος της Εκκλησίας μας Μέγας Βασίλειος, ο οποίος έλαβε επάξια αυτόν τον τίτλο, διότι σφράγισε με την προσωπικότητά του την ιστορία σε μια από τις κρισιμότερες ιστορικές φάσεις της ανθρωπότητας.
μελέτη στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα
ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΗ
Γέροντος Δωροθέου
Στήν σημερινή Κυριακή πρό τῶν Φώτων, ἡ Ἐκκλησία μᾶς προετοιμάζει γιά τήν βίωση τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῶν Φώτων. Στήν εὐαγγελική περικοπή κυριαρχεῖ τό πρόσωπο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ καί τό κήρυγμά του πού εἶναι κήρυγμα τῆς μετανοίας. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης μαζύ μέ τήν Θεοτόκο εἶναι τά πρόσωπα πού, πλήν τοῦ Μεσσία Χριστοῦ, προφητεύονται στήν Παλαιά Διαθήκη…..
…νά γίνουν σεβαστοί οἱ Θεῖοι καί οἱ Συνταγματικοί νόμοι, οἱ ὁποῖοι ἀφοροῦν εἰς τήν ἠθικήν καί πνευματικήν ζωήν τοῦ Λαοῦ, εἰς τούς ἀκαταλύτους ἱερούς θεσμούς καί τάς μακραίωνας Ἐκκλησιαστικο -Ἐθνικάς Παραδόσεις του. Νά γίνουν σεβαστά τά ἱερά δικαιώματα τῶν ἀνυπεράσπιστων παιδικῶν ὑπάρξεων, πού ὁδηγοῦνται εἰς υἱοθεσίαν, τά ἀνθρώπινα δικαιώματα τῶν παιδιῶν…
“…Όποιος δεν αναθεματίζει τον Σεβήρο είναι μανιχαίος. Ανάθεμα στον Σεβήρο τον μανιχαίο… Βγάλε έξω τον Σεβήρο. Τον νέο Ιούδα βγάλε τον έξω. Τον επίβουλο της Τριάδος⁸ βγάλε τον έξω…”
Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι, ὡς γνωστόν, θεμελιωμένη πάνω στὰ αἵματα τῶν μαρτύρων. Πρωτόαθλος καὶ πρωτοχορευτὴς στὸν ἀτελείωτο αὐτὸν χορὸ ὑπῆρξε ὁ Πρωτομάρτυρας καὶ Ἀρχιδιάκονος Στέφανος, τὴν μνήμη τοῦ ὁποίου τιμάει ἡ Ἐκκλησία μας δύο φορὲς τὸν χρόνο, στὶς 2 Αὐγούστου (Ἀνακομιδὴ λειψάνων) καὶ στὶς 27 Δεκεμβρίου,…..
Και διατί, ρωτούν, στέλλει το παιδί «Εις την Αίγυπτον» ; Με ακρίβεια αναφέρει την αιτία ο Ευαγγελιστής· «Ίνα πληρωθή γαρ ο λόγος “Ότι εξ Αιγύπτου εκάλεσα τον υιόν μου”. Συγχρόνως απευθύνοντο εις την οικουμένην προμηνύματα αγαθών ελπίδων. Η Βαβυλών και η Αίγυπτος περισσότερον από κάθε άλλο μέρος της γης κατεκαίοντο από το πυρ της ασεβείας…
οι υμνογράφοι της Εκκλησίας μας… απορούν και εξίστανται, χωρίς να μπορούν να περιγράψουν και να εννοήσουν πώς “ὁ ἄναρχος ἄρχεται καὶ ὁ Λόγος σαρκοῦται”, πώς “ὁ Βασιλεὺς τῶν αἰώνων νῦν παιδίον ἐτέχθη” (Στιχ. τῶν Ἀποστίχων ΚΗʹ Δεκεμβρίου), πώς “ὁ ἐν κόλποις τοῦ Πατρός” βρίσκεται τώρα “ἐν ἀγκάλαις τῆς μητρός” (Κάθισμα ΚΕʹ τοῦ μηνός)…
Η έλευση του Κυρίου μας Ιησού στον κόσμο αποτελεί μια από τις λιγοστές ανάπαυλες χαράς που δοκίμασε το ταλαίπωρο ανθρώπινο γένος στο διάβα της ιστορίας του.
«Πώς κατέληξαν και με ποιον τρόπο οι Πατέρες υπελόγισαν ότι η Γέννησις του Χριστού έγινε την 25η Δεκεμβρίου και η Βάπτισή Του την 6η Ιανουαρίου;»
Η Γέννηση του Θεανθρώπου αποτελεί το σημείο μηδέν, σηματοδοτώντας την οριστική δύση του παλιού κόσμου, του πεπαλαιωμένου, του παρηκμασμένου και την ανατολή του νέου, του ανακαινισμένου, του έχοντος δυναμική και προοπτική.
ΕΤΟΙΜΑΖΟΥ ΒΗΘΛΕΕΜ 21.12.2005
ΟΜΙΛΙΑ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΑΝΑΝΙΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Η ενανθρώπιση του Θεού είναι το κορυφαίο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας. Είναι η δεύτερη επέμβαση του θείου Δημιουργού στην κτιστή δημιουργία. Η σάρκωση του Λόγου έγινε για την αναδημιουργία του κόσμου, την χριστοποίησή του και εν τέλει την θεοποίησή του.
Τη γαλήνια μορφή του μειλίχιου Χριστού θα πάρει το αστείο ξωτικό, το οποίο του έδωσαν το όνομα του Αγίου Βασιλείου (στη Δύση του Αγίου Νικολάου). Αυτός ο χαζοχαρούμενος «άγιος» κυριαρχεί όλες αυτές τις γιορτινές ημέρες, για να προωθείται η καταναλωτική μανία και να σκεπάζει την εικόνα του δι’ ημάς Ενανθρωπήσαντος Θεού.
Σύμφωνα με τον Παύλο, για την υλοποίηση του προαιωνίου σχεδίου της σωτηρίας του κόσμου, ο Θεός δημιούργησε τις κατάλληλες ιστορικές συνθήκες, ώστε, όταν θα ερχόταν ο Χριστός στον κόσμο, να υπάρχουν οι ευνοϊκές εκείνες προϋποθέσεις για να ευοδωθεί το έργο της σωτηρίας και να διαδοθεί το σωτήριο μήνυμα σε όλα τα μήκη και πλάτη της οικουμένης.
Η μεγάλη δεσποτική εορτή των Χριστουγέννων μας προσφέρει μια πλούσια πνευματική πανδαισία ευφροσύνης και αγαλλιάσεως, δια των ιερών ακολουθιών και κύρια δια του μεγάλου υμνολογικού πλούτου των αγίων ημερών. Ο υμνολογικός θησαυρός της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας μας είναι κατά γενική ομολογία ανεπανάληπτος.
Χριστούγεννα, μεγάλη εορτή της Ορθοδοξίας. Εορτάζουμε την γέννηση του ενανθρωπήσαντος Κυρίου. Ο νους μας γυρίζει πολλά χρόνια πίσω στο παρελθόν, στα ξένοιαστα παιδικά χρόνια. Χωρίς φανταχτερά λαμπιόνια και ηλεκτρονικά παιχνίδια με τον ευτραφέστατο Άγιο Βασίλειο. Τίποτα το κοινό ανάμεσα στον πραγματικό Άγιο Βασίλειο, τον λιτοδίαιτο και λιπόσαρκο ασκητή και τον εμπορευματοποιημένο…
Αλλά, αλλοίμονο, υπάρχει και τραγική εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα. Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι όχι μόνο δε συμμετέχουν στην παγκόσμια και πανανθρώπινη χαρά της Θείας Ενανθρωπήσεως, αλλά αντίθετα λυπούνται και οδύρονται τις άγιες ημέρες του Δωδεκαημέρου. Καταριούνται το γεγονός της Γεννήσεως του Θεανθρώπου και προσπαθούν ανεπιτυχώς να μειώσουν τη σημασία του.
Γέρων Εφραίμ: Η Γέννηση του Σωτήρος Χριστού
Γνωρίζουν οι ίδιοι πολύ καλά πως η αρχή του τέλους των ψεύτικων παγανιστικών «θεών» υπήρξε η είσοδος στον κόσμο του Θεού Λόγου, του αληθινού Θεού. Αυτό βεβαιώνει η ιστορική αλήθεια και δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση. Γι’ αυτό και τους καταλαμβάνει δαιμονική μανία και ψυχοπαθολογικός οίστρος κατά τις άγιες εορτές της Εκκλησίας μας.
Εμείς όμως, επιμένουμε, «Χριστός ετέχθη», αλλά και, «Χριστός γεννάται»!!! Ο Χριστός είναι σύγχρονος πλέον με τον κάθε άνθρωπο της κάθε εποχής δια της Εκκλησίας, δια της Χάριτος. Είναι αυτός που δίνει νόημα και περιεχόμενο στη ζωή μας και μας οδηγεί στην ολοκλήρωση, στην τελειότητα. Όλα τα άλλα που λένε οι πολιτικοί, οι «προοδευτικοί» και οι «συντηρητικοί», είναι λόγια χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο.
«Μυστήριον ξένον ὁρῶ καὶ παράδοξον, οὐρανὸν τὸ σπήλαιον, θρόνον χερουβικὸν τὴν Παρθένον, τὴν φάτνην χωρίον, ἐν ᾧ ἀνεκλίθη ὁ Ἀχώρητος, Χριστὸς ὁ Θεός, ὃν ἀνυμνοῦντες μεγαλύνομεν».
Ἔμαθαν ἐμπειρικὰ ὅτι στὶς ἑορτές, ἀνοίγουν ἰδιαιτέρως οἱ κρουνοὶ τῆς χάριτος τοῦ ἁγίου Πνεύματος καὶ πλημμυρίζουν οἱ πιστοί, ἀκόμα δέ, καὶ ὅλη ἡ δημιουργία. Γνωρίζουν ἐπίσης ὅτι ἡ κάθε γιορτὴ γίνεται ἕνα γλέντι στὸ ὁποῖο ὅλοι μετέχουν στὸ «παραδείσιο κρασί», ὅπως τὸ χαρακτήριζε ὁ ὅσιος Παΐσιος.
Οἱ μασόνοι κάνουν κρυφὸ πόλεμο, γι’ αὐτὸ εἶναι ἐπικίνδυνοι. Δὲ σοῦ λένε μὴν κάνεις τὸ σταυρό σου, μὴν πᾶς στὴν Ἐκκλησία, στὴν Ἐξομολόγηση. Σοῦ λένε πήγαινε, ἀλλὰ ἔλα καί σὲ μᾶς. Σὲ ἐπηρεάζουν σιγὰ σιγὰ, ἔτσι ποὺ νὰ μὴν καταλάβεις ὅτι, ἀπὸ κάποια στιγμὴ καὶ μετά, ἔπαψες στὴν πραγματικότητα νὰ εἶσαι χριστιανὸς καὶ ἔγινες μασόνος”. Ὁ Γέροντας γνώριζε ὄχι μόνο τὸ περιεχόμενο τῶν αἱρέσεων, ἀλλὰ καὶ “τὰς μεθοδείας τοῦ διαβόλου”…
Στο χριστιανικό γάμο παντρεύονται τρεις· και η κοινή νομοτέλεια των δύο προς τον τρίτο, που είναι ο Θεός, βαστάει τους δυο σε μια ενεργητική ενότητα, και αναμεταξύ τους με τον Θεό. Ωστόσο η παρουσία του Θεού σημαίνει το τέλος του γάμου ως ενός πράγματος που είναι μονάχα φυσικό. Ο Σταυρός του Χριστού βάζει τέρμα στην αυτάρκεια της φύσης. Αλλά «διὰ Σταυροῦ χαρὰ (και όχι ευτυχία!) εἰς τὸν κόσμον ἐλήλυθεν».
Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, ὡς εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ, ὡς σώματα Χριστοῦ, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς παρατεινόμενος στοὺς αἰῶνες. Μιὰ τέτοια εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἁγιασμένο κύτταρο τοῦ ἁγίου Σώματός Τοῦ ὑπῆρξε καὶ ὁ Ἅγιος Διονύσιος Ζακύνθου.
Όπως ακριβώς εκεί λέγει, «ένας Θεός ο Πατέρας, και ένας Κύριος Ιησούς Χριστός», έτσι και εδώ, «ένας» και «ένας». Δεν λέγει δύο· επειδή δηλαδή μιλούσε για πολυθεΐα, για να μην εκλάβει κανείς τον αριθμό δύο σαν πολυθεΐα, είπε, «ένας» και «ένας». Βλέπεις πώς η Γραφή χρησιμοποιεί το λόγο με πολλή ακρίβεια; «Ένας λοιπόν», λέγει, «είναι ο Θεός, ένας και ο μεσίτης Θεού και ανθρώπων, ο Ιησούς Χριστός…»
Παρουσιάζει η Ιωάννα Σκαρλάτου, Ψυχοπαιδαγωγός Παιδιών και Εφήβων, Ψυχοθεραπεύτρια.
Καλεσμένος ο πρωτοπρεσβύτερος του Ιερού Ναού Αγίας Παρασκευής Δάσους Χαϊδαρίου, π. Θεοχάρης Σούλης.
Κέντρο τῆς ἐσωτερικῆς ζωῆς τῆς Σχολῆς κατέστησε τή λατρεία τοῦ Θεοῦ καί διά τήν εὐπρέπεια τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ ἐλάμβανε πᾶσα μέριμνα. Ἔκαμε πρότασι εἰς τό Συμβούλιο, νά ἀνατεθῆ ἡ κατασκευή τῶν εἰκόνων εἰς τούς ἐν Ἁγίῳ Ὄρει ἀδελφούς Ἰωασαφαίους… “…Καί ἡ προφητεία τοῦ Νεκταρίου ἐπαλήθευσε». Εἰς τήν χειροτονία ἀξίων κληρικῶν ἔβλεπε τήν ἐκπλήρωσι τοῦ προορισμοῦ του, ὡς Διευθυντοῦ τῆς Ριζαρείου Ἐκκλ. Σχολῆς.
Οι Άγιοι Πέντε Μάρτυρες Ευστράτιος, Αυξέντιος, Ευγένιος, Μαρδάριος και Ορέστης, άθλησαν στην Καππαδοκία τον καιρό της βασιλείας των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού, το 296 μ.Χ. Τότε είχε ξεσπάσει ο φοβερότερος ίσως διωγμός εναντίον των χριστιανών, που είχε σκοπό να εξαλείψει από το πρόσωπο της γης κάθε χριστιανό.
Ἡ ἐξ ἀγάπης ἱλαστήριος, σταυρικὴ θυσία τοῦ Αἰωνίου Ἀρχιερέως καὶ Ἀρχιποιμένος καὶ Παμβασιλέως, Ἰησοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνα ἀπὸ τὰ γεγονότα τῆς σωτηριώδους θείας Οἰκονομίας- εἶναι ἡ πηγὴ καὶ ἡ αἰτία πάντων τῶν θείων δωρημάτων εἰς τὸν ἄνθρωπο…
Διά τοῦτο καί ἐγεννήθη καί ὡς ἄνθρωπος ἔζησε καί ἀπέθανε καί ἀνέστη. Μέ τά ἰδικά του ἔργα ἐξησθένισε καί ἐπεσκίασε τά ἀπ᾿ αἰῶνος ἔργα ὅλων τῶν ἀνθρώπων πού ἔζησαν, ὥστε ὅπου ἔχουν περιπέσει οἱ ἄνθρωποι νά τούς σηκώσῃ ἀπό ἐκεῖ, καί νά διδάξῃ τόν ἀληθινόν Πατέρα αὐτοῦ, ὅπως καί ὁ ἴδιος λέγει· «Ἦλθον σῶσαι καί εὑρεῖν τό ἀπολωλός»
Ἡ Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη σᾶς προσκαλεῖ την Πέμπτη 14 Δεκεμβρίου στις 20:00 στήν ὁμιλία «Πιστεύουμε στην μετάνοια;» μέ τόν π. Γεώργιο Σχοινά.
Ομιλία του Μακαριστού Πατρός Δωροθέου για το σημερινό Ευαγγέλιο
«Γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου…»