Το βράδυ της Κυριακής της Τυρινής – που λέγεται και «Σήκωση»- σήκωναν, δηλαδή γιόρταζαν με συγγενείς και φίλους τις Σήκωσες (Μιχαλοπούλου-Χαραλάμπους 1998; Ριζοπούλου-Ηγουμενίδου 2008). Έτσι, συγκεντρώνονταν όλοι με τα φαγητά τους σε συγγενικά σπίτια για να φάνε και να διασκεδάσουν μαζί.
Κατανάλωναν κυρίως διάφορα εδέσματα από γαλακτοκομικά πριν από την έναρξη της νηστείας, καθώς και μακαρόνια, κολοκάσιν ή πατάτες κα(β)ουρτιστές (τηγανιτές) (Σακελλαρίου 1991).
Κατανάλωναν κυρίως διάφορα εδέσματα από γαλακτοκομικά πριν από την έναρξη της νηστείας, καθώς και μακαρόνια, κολοκάσιν ή πατάτες κα(β)ουρτιστές (τηγανιτές) (Σακελλαρίου 1991).
Ενώ έτρωγαν και έπιναν το κρασί τους, εύχονταν ο ένας στον άλλο «καλόν Πάσκαν να φτάσουμεν» και σύντομα άρχιζαν το τραγούδι, απευθυνόμενοι πρώτα στους οικοδεσπότες (Κυπρή-Πρωτοπαπά 2003).
Τη νύχτα αυτή, το φαγητό αποτελούσαν κυρίως γαλακτερά (γαλακτικομικά) και ζυμαρικά, όπως: μακαρόνια, ραβιόλες, τομάτσια,χαλλούμια, τυριά, τυρόπιττες, γιαούρτι, ρυζόγαλα, κρέμα με γάλα, τη χιλιομύριστη αναρή του Πενταδάχτυλου και ένα σωρό άλλες λιχουδιές κατασκευασμένες από γάλα. Απαραίτητο φυσικά το κρασί που δημιουργούσε κέφι και ευθυμία. Τη νύχτα αυτή προσφέρονταν και ειδικά εδέσματα, όπως τα ‘πουρέκια’ για παράδειγμα. Αυτά είναι κυπριακό λαϊκό γλύκισμα που περιέχει ειδικό κυπριακό τυρί, την λεγόμενη αναρή.
Τη νύχτα αυτή, το φαγητό αποτελούσαν κυρίως γαλακτερά (γαλακτικομικά) και ζυμαρικά, όπως: μακαρόνια, ραβιόλες, τομάτσια,χαλλούμια, τυριά, τυρόπιττες, γιαούρτι, ρυζόγαλα, κρέμα με γάλα, τη χιλιομύριστη αναρή του Πενταδάχτυλου και ένα σωρό άλλες λιχουδιές κατασκευασμένες από γάλα. Απαραίτητο φυσικά το κρασί που δημιουργούσε κέφι και ευθυμία. Τη νύχτα αυτή προσφέρονταν και ειδικά εδέσματα, όπως τα ‘πουρέκια’ για παράδειγμα. Αυτά είναι κυπριακό λαϊκό γλύκισμα που περιέχει ειδικό κυπριακό τυρί, την λεγόμενη αναρή.
Ένα άλλο λαϊκό γλύκισμα που προσφερότανε τούτο το βράδυ ήταν οι μιλλόπιτες’, δηλ. πίττες τηγανιτές που παρασκευάζονται με την χρησιμοποίηση λίπους ή τσίππας. Προσφέρονταν εξάλλου διάφορα άλλα γλυκίσματα, όπως: πισιή(δ)ες με το μέλιν, πισιή(δ)ες με τη ζάχαρη και ‘πίττες της σάτζιης’.
Κάτι που αξίζει να σημειωθεί είναι η πληροφορία πως στα κοινά τούτα δείπνα οι κάτοικοι της ενορίας Συρκανιάς τρώγανε και ψαρικά στη διάρκεια της βδομάδας της Τυρινής. Ένα τέτοιο ψάρι συνηθισμένο ήτανε το φρέσκο ασιέλιν, αχιέλι, στη σούβλα. Μάλιστα για να ‘ναι πιο νόστιμο το περνούσανε στη σούβλα με φύλλα δάφνης και κιτρομηλιάς. Άλλοι πήγαιναν στα γειτονικά βουνά του Πενταδάχτυλου κουβαλώντας τσακρίδια και αγρέλλια που τα τηγανίζανε με αυγά (Πετάση Γ. 1992, 294).
Κάτι που αξίζει να σημειωθεί είναι η πληροφορία πως στα κοινά τούτα δείπνα οι κάτοικοι της ενορίας Συρκανιάς τρώγανε και ψαρικά στη διάρκεια της βδομάδας της Τυρινής. Ένα τέτοιο ψάρι συνηθισμένο ήτανε το φρέσκο ασιέλιν, αχιέλι, στη σούβλα. Μάλιστα για να ‘ναι πιο νόστιμο το περνούσανε στη σούβλα με φύλλα δάφνης και κιτρομηλιάς. Άλλοι πήγαιναν στα γειτονικά βουνά του Πενταδάχτυλου κουβαλώντας τσακρίδια και αγρέλλια που τα τηγανίζανε με αυγά (Πετάση Γ. 1992, 294).