«Ἑνί ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ»
π. Γεωργίου Θανάσουλα
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀδελφοί μου, γράφει στοὺς Ἐφεσσίους μέσα ἀπό τὴν φυλακή καὶ τοὺς παρακαλεῖ νὰ ζοῦν, νὰ περιπατοῦν κατὰ τρόπον ἄξιον τῆς ὑψηλῆς κλήσεως στὴν ὁποίαν ἔχουν προσκληθεῖ ἀπό τὸν Θεόν. Τοὺς καλεῖ νὰ εἶναι ἐνωμένοι « ἕν τῷ συνδέσμῳ» τῆς εἰρήνης σὲ ἕν γιατὶ ἀποτελοῦν, καὶ ἀποτελοῦμε καὶ μεῖς, ἕνα ἠθικόν σῶμα, τὴν Ἐκκλησία. Ἕνα πνεῦμα μᾶς ζωντανεύει καὶ ὅλοι μας ἔχουμε κληθεῖ μὲ μιὰ ἐλπίδα, τὴν ἐλπίδα τῆς ἀπολαύσεως τῶν πέρα τοῦ τάφου μελλόντων ἀγαθῶν. Ἡ πηγή τῆς ἑνότητας εἶναι ἕνας Κύριος, λυτρωτής καὶ σωτῆρας ὅλων, ὁ ὁποῖος μᾶς ἔχει ἐξαγοράσει μὲ τὸ ἴδιο του τὸ αἷμα καὶ ὁ ὁποῖος ἔχει δικαιώματα ἀπολύτου κυριότητος πάνω ἀπό ὅλους μας καὶ ἀπό τὸν ὁποῖον δεχόμαστε ἐντολές. Ὅλοι μας ἔχουμε μία πίστη, τῆς ὁποίας αὐτός ὁ Κύριος εἶναι τὸ ἀντικείμενο καὶ τὸ περιεχόμενο. Ὅλοι οἱ Χριστιανοί ἕνα βάπτισμα ἔχουμε λάβει στὸ ὄνομα τοῦ ἑνός καὶ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι Πατέρας ὅλων καὶ τοῦ ὁποίου ἠ δύναμις διαχύνεται διὰ μέσου ὅλων τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας καὶ σὲ ὁλόκληρον τὸ σῶμα της. Πρέπει, λοιπόν, νὰ εἴμαστε ὅλοι ἑνωμένοι σὲ ἕνα. Καὶ συνεχίζοντας ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἔρχεται καὶ σὲ μία ἄλλη αἰτία τῆς ἐνότητας τῶν χριστιανῶν. Καὶ αὐτή δὲν εἶναι ἄλλη ἀπό τὴν ποικιλία τῶν χαρισμάτων, τὰ ὁποῖα ἔχουν διανεμηθεῖ σὲ κάθε ἕναν ἀπό ἐμᾶς γιὰ τὸ καλό ὁλοκλήρου τῆς Ἐκκλησίας: «Ἑνί ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ». Δηλαδή σὲ κάθε ἕναν ἐμᾶς ἐδόθη ἡ χάρις συμφωνα μὲ τὸ μέτρον, τὸ ὁποῖον με σοφία καὶ δικαιοσύνη χρησιμοποιεῖ ὁ Χριστός εὶς τὴν διανομήν τῆς δωρεᾶς Του.
Ὅμως, πῶς ὅλοι ἐμεῖς ἀντιμετωπίζουμε τὸ θέμα αὐτό; Τὸ ἀντιμετωπίζουμε σὰν αἰτία ἐνότητας ἤ σὰν αἰτία διχόνοιας, ζήλειας καὶ φθόνου; Δυστυχῶς τὸ ἀντιμετωπίζουμε σὰν αἰτία φθόνου, ζήλειας καὶ διχασμοῦ, καὶ τὸ χειρότερον ὅλων εἶναι ὅτι κρίνουμε καὶ κατακρίνουμε τὸν Θεόν ὄτι δὲν ἔχει κάνει καλά τὸν κόσμο, εἶναι ἄδικος κ.τ.λ. Ξεχνᾶμε ὅτι ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος ἀνέβει πάνω στὸ Σταυρό,ἔδεσε, αἰχμαλώτισε τοὺς ἐ-χθρούς τοῦ ἀνθρώπου,δηλαδή τὸν διάβολον καὶ τὸν θάνατον, τὴν κατάραν καὶ τὴν ἁμαρτίαν ἀλλά καὶ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους τοὺς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι εἴμαστε κάτω ἀπό τὴν σκλαβιά των. Καὶ ὄχι μόνο μᾶς ἐλευθέρωσε ἀλλά μᾶς ἔδωσε ὲπί πλέον καὶ χαρίσματα. Καὶ αὐτά τὰ χαρίσματα ἀντί νὰ γίνονται, ὄπως καὶ πρέπει νὰ γίνονται, αἰτία ἑνότητας, γίνονται αἰτία διχασμοῦ καὶ γογγυσμοῦ. Ἀντί νὰ ἀρκούμαστε σὲ αὐτά ποὺ μᾶς ἔχουν δοθεῖ, ζητᾶμε ἐγωιστικά ἐκεῖνα ποὺ δὲν μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός. Παρασυρώμαστε ἀπό τὴν φιλαυτία, τὸν ἐγωισμό μας καὶ ξεχνᾶμε ὅτι ἐμεῖς δὲν ἀποτελοῦμε τὸ πᾶν. Ξεχνάμε ὅτι εἴμαστε μόνον μέλη τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὅχι ὁλόκληρο τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Εἴμαστε μέλη ὄχι μόνον τοῦ Χριστοῦ ἀλλά καὶ μέλη ἀλλήλων. Εἴμαστε σὲ στενή σχέση μεταξύ μας καὶ εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ κάνουμε ὅ,τι καλό μποροῦμε πρός ἐξυπηρέτηση τοῦ πλησίον μας. Κάθε μας ἐνέργεια πρέπει νὰ ἀποσκοπεῖ στὴν προαγωγή καὶ καλή λειτουργία ὁλοκλήρου τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, γιατί κάθε ἕνας ἀπό ἐμᾶς καὶ ὅλοι μαζί ἀποτελοῦμε τὸ ἠθικό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, μέσα στὴν ὁποία διὰ τῶν μυστηρίων ἐνεργεῖ καὶ μεταδίδει Ἁγιασμό τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Δυστυχῶς ὅμως ὅλοι μας θέλουμε νὰ προβαλλόμεθα, νὰ εἴμαστε πάνω ἀπό τοὺς ἄλλους, νὰ καθοδηγοῦμε τοὺς ἄλλους, ὄχι ὅμως καὶ τὸν ἑαυτό μας. Καὶ κάτι ἀκόμη.
Ἁγιοποιοῦμε κάθε ἄτομο, κάθε γέροντα ποὺ φέρεται νὰ ἔχει ἔκτακτα χαρίσματα στὴν ἐποχή μας καὶ καλά κάνουμε. Τὸ κακό εἶναι, ὅτι τρέχουμε σὲ τέτοια πρόσωπα ὄχι γιὰ νὰ ὠφεληθοῦμε πνευματικά, ἀλλά γιὰ νὰ ἀποσπάσουμε τρόπο τινά χάρη σωτηρίας. Νὰ σωθοῦμε δηλαδή ἀνώδυνα, χωρίς κα-νένα προσωπικό ἀγῶνα, χωρίς προσωπική (κάτι λείπει), χωρίς μετάνοια καὶ σπουδή. Τὰ χαρίσματα εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ. Δὲν εἶναι ἀποδείξεις ἁγιότητος. Γιατί; Γιατί 1ον) τὰ χαρίσματα δὲν τὰ ἀποκτᾶ ὁ ἄνθρωπος μόνος του ὥστε νὰ ἀμειφθεῖ γιὰ τὴν ἀπόκτηση αὐτή, καὶ 2ον) τὰ χαρίσματα γίνονται ἀφορμές εἴτε σωτηρίας εἴτε ἀπωλείας γιὰ ὅσους τὰ ἔχουν, ἀνάλογα μὲ τὴν χρήση ποὺ τοὺς κάνουν. Καὶ ἔχουν εὐθύνη ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι τὰ ἔχουν καὶ δὲν τὰ χρησιμοποιοῦν «εἰς οἰκοδομήν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ». Ὁ ἱερός Χρυσόστομος τονίζει ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δὲν διακρίνει τὰ χαρίσματα σὲ μείζονα καὶ ἐλάττονα, ἀλλά σὲ διάφορα. Ὑπάρχουν πολλά χαρίσματα. Ὅλα μὲ τὴν ἀναγκαιότητά τους. Δὲν θὰ κριθεῖ κανένας πιστός ἄν εἶχε σπουδαῖο κατὰ κόσμο χάρισμα ἤ διακόνημα ποὺ ἔχει. Ἄν αὔξησε ἤ μείωσε τὸ χάρισμα βαρύνει στὸ θέμα τῆς σωτηρίας. Δίνεται τὸ χάρισμα, ἀλλά καλλιεργεῖται καὶ αὐξάνει ἀνάλογα μὲ τὴν πίστη καὶ τὸν ἀγῶνα. Ἀντίθετα ἡ ἀπιστία, ἡ ὀλιγωρία, ἡ ραθυμία, ὄχι μόνον ἀδρανοποιεῖ καὶ ἀχρηστεύει τὸ χάρισμα, ἀλλά καὶ τὸ καθιστᾶ «εἰς κρίμα ἤ εἰς κατάκριμα». Σὲ ἑκεῖνον δὲ ποὺ δὲν ἔχει πίστη καὶ ὲπιμέλεια καὶ «ὅ ἔχει χάρισμα ἀρθήσεται ἀπό αὐτοῦ».
Ἀδελφοί μου. Τὰ χαρίσματα εἶναι σὰν τὴν βρύση. Πηγάζει τὸ νερό ἀπό κάποια δεξαμενή. Τὸ νερό τρέχει ἀνάλογα μὲ τὸ πόσο ἀνοίγεις τὴν βρύση. Μπορεῖ νὰ τρέχει ἄφθονα, νὰ τρέχει λίγο, στάλα-στάλα ἤ νὰ κλείσει ἐντελῶς. Ἐδῶ βρίσκεται ἡ συνεργία τοῦ ἀνθρώπου στὴν αὔξηση ἤ μείωση τοῦ δικοῦ του χαρίσματος στὴ σχέση μὲ τὴν ψυχική σωτηρία ἤ μὲ τὴν κόλαση ἐκεῖνου ποὺ ἔχει τὸ χάρισμα. Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής λέει ὅτι ἡ φανέρωση τοῦ πνεύματος καὶ ἡ μετοχή τοῦ καθενός εἰς τὰ χαρίσματα δὶνεται κατὰ τὸ μέτρον τῆς πίστεως τοῦ καθενός καὶ τῆς ὑποκειμένης αὐτῷ κατὰ ψυχήν διαθέσεως, ὁ δὲ Μάρκος ὁ Ἀσκητής λέγει ὅτι «ἐκεῖνος ποὺ ἔχει κάποιο χάρισμα πνευματικό καὶ συμπάσχει καὶ μοιράζεται αὐτό μὲ αὐτούς ποὺ δὲν τὸ ἔχουν, αὐτός μὲ τὴν συμπάθειάν του αὐτή, φυλάττει τὸ δώρημα, ἐνῶ ἀντιθέτωςὁ ἐγωιστής καὶ ἀλαζόνας, ποὺ τὸ κρατάει γιὰ τὸν ἑαυτόν του θὰ τὸ χάσει.» Ἄς ἀσχολοῦμεθα ἐπομένως μόνον μὲ τὰ χαρίσματα ποὺ μᾶς ἔχει ἐμπιστευθεῖ ὁ Θεός. Ἄς αὐξήσουμε τὸ μέτρο τῆς πίστεώς μας καὶ τῆς ψυχικῆς διαθέσεώς μας καὶ τότε νὰ εἴμαστε σίγουροι, ὅτι θὰ ἀκούσουμε κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς ἀνταποδόσεωςΤὸ «εὔ δοῦλε ἀγαθέ, εἴσελθε εἰς τὴν χαράν τοῦ Κυρίου σου». Ἀμήν.