Ονομαστοί καπεταναίοι στην περιοχή αυτή είναι ο Νικόλαος Στορνάρης ή Στουρνάρας, ο Αθαν. Μάνταλος, οι αδελφοί Λιακατά και ο Χριστόδουλος Χατζηπέτρος, ο οποίος ήταν μυημένος στη Φιλική Εταιρεία από το 1819 και είχε κατηχήσει ο ίδιος πολλούς από τους άλλους καπεταναίους.
Στα νοτιοανατολικά της Τουρκίας, κοντά στα σύνορα με τη Συρία, κρυβόταν κάποτε η ακμάζουσα ελληνιστική πόλη Ζεύγμα.
Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα είναι η πρώτη Ελληνίδα Υποναύαρχος. Ο βαθμός της απονεμήθηκε μετά θάνατον. Οι Ρώσοι της απένειμαν τον τίτλο της «Ναυάρχου». Είναι η μοναδική φορά στην ιστορία τους, που απονεμήθηκε σε γυναίκα αυτός ο βαθμός.
Κάθε τέτοιες μέρες μετά την επέτειο της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας, ένιωθα ανέκαθεν την ανάγκη να “γιορτάσω” στις τάξεις μου (την ώρα της Λογοτεχνίας) τη γέννηση ενός εθνικού ήρωα που τιμάται ιδιαίτερα στην Μακεδονία ως πρωτομάρτυρας στον αγώνα απελευθέρωσής της από τον τουρκικό ζυγό.
Από τα παραπάνω διαπιστώνεται ότι, ο μεγάλος Έλληνας ιστορικός εμφανίζεται στους ιθύνοντες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής όχι απλά ως ένας θεωρητικός που προσφέρει συμβουλές, αλλά ως ένας «transformer», που μετασχηματίζει τη γνώση στην πρακτική πολιτική και ενισχύει το πολιτικό πρόγραμμα μιας μεγάλης δύναμης
Στις 8.15 ο αντισυνταγματάρχης Παπαδόπουλος αναφέρει στον μέραρχο Μανουσογιαννάκη «Κατέλαβα τη Βέτρινα, εκτοπίζοντας τον εχθρό από τις θέσεις που κατείχε σε υψώματα βορείως του χωριού, μέχρι τώρα επτά διαδοχικά. Ο εχθρός υποχωρεί προς το βορρά». Μετά από 530 χρόνια, το Νέο Πετρίτσι ήταν ελεύθερο και Ελληνικό.
Για τον Βορειοηπειρώτη ήρωα Κώστα Κυριακού με πληροφορίες από το βιβλίο του ιδίου: «ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ», Κόνιτσα 2017
Μετά την θρυλική μάχη της Δοϊράνης και τις τεράστιες επιτυχίες του Ελληνικού Στρατού, το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό έδωσε το «στίγμα» του στις εχθροπραξίες, στην πρώτη του πολεμική επιχείρηση, όταν και πραγματοποίησε την ιστορική απόβαση στην πόλη της Καβάλας, που οδήγησε στην απελευθέρωσή της.
Η Ενωμένη Ρωμηοσύνη στη Μύκονο, την Τετάρτη 29/05/2024, πραγματοποίησε ομιλία στον Άγιο Μηνά με θέμα: “Άγιοι της Αλώσεως – Υπομονή, η Τέχνη της Ελπίδας”. Ομιλητής ήταν ο Διδάκτωρ κ. Χαράλαμπος Μπούσιας…
Χιλιάδες Έλληνες και πολλοί Φιλέλληνες σκοτώθηκαν, έχυσαν το αίμα τους για την πολυπόθητη λευτεριά της Ελλάδος. Του Ρήγα όμως τον μαρτυρικό θάνατο γιορτάζουμε κάθε Ιούνιο, και ο τόπος του μαρτυρίου του, ο Πύργος Νεμπόϊζα στο Βελιγράδι, έχει ανακηρυχθεί μνημείο.
Μια χρονιά συνταρακτικών γεγονότων για τον ελληνισμό στον Πόντο. Σύμφωνα με το χρονικό του ξεριζωμού που έχει παρουσιάσει ο δρ Σύγχρονης Ιστορίας Βλάσης Αγτζίδης, οι πρόσφυγες από τον Πόντο, την Ιωνία και την Ανατολική Θράκη άρχισαν να επιστρέφουν στις πατρίδες τους ελπίζοντας στην πολιτική και κοινωνική χειραφέτησή τους.
Κατά τή διάρκεια τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821 οἱ διάφορες χριστιανικές ὁμολογίες, πού βρίσκονταν στήν Ἑλλάδα, ἔπαιξαν πολυποίκιλο ρόλο. Σύμφωνα μέ ὅλους τούς ἀπομνημονευματογράφους καί τούς ἱστορικούς τοῦ Ἀγώνα «οἱ λατινόδοξοι ἰδίᾳ τῶν νήσων τοῦ Αἰγαίου Πελάγους, ὄχι μόνον δέν ἐβοήθησαν τόν ἀγώνα, ἀλλά ἀντεῖπον (=πρόβαλαν ἀντιρρήσεις) καί ἀντέπραξαν κατ’ αὐτοῦ».
Το Λάλα είναι χωριό της ορεινής Ηλείας στο όρος Φολόη («Λαλαίος» ο κάτοικος του και «Λαλιώτης» ο καταγόμενος από αυτό). Στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας το κατοικούσαν εξισλαμισμένοι Αλβανοί, οι οποίοι είχαν γίνει ο φόβος και ο τρόμος ολόκληρης της Πελοποννήσου με τη μεγάλη οικονομική και στρατιωτική δύναμη που διέθεταν…
Ο Λυκούργος Λογοθέτης (1772-1850), ηγέτης της Σάμου κατά την Επανάσταση του 1821, είναι, όπως γράφει ο Ακαδημαϊκός Μιχαήλ Σακελλαρίου (1912-2014), «μια όχι μόνο από τις πιο σημαντικές φυσιογνωμίες του Αγώνα, αλλά και μοναδική από ορισμένες απόψεις».
Στις 14 Μαΐου 1824, αιγυπτιακά πολεμικά πλοία απέπλευσαν από την Αλεξάνδρεια και ενώθηκαν με τον στολίσκο του Γιβραλτάρη, στον κόλπο της Σούδας. Κατόπιν έπλευσαν πρός την Κάσο, κανονιοβόλησαν τις οχυρώσεις της και επέστρεψαν άπρακτα. Οι Κασιώτες, διαβλέποντας τον άμεσο κίνδυνο, έστειλαν δεκάδες επιστολές στην Ελληνική κυβέρνηση του Κουντουριώτη…
Άμα εισήλθον αυτοί μέσα, ηκούσθη ο κρότος των αλυσίδων των δεσμών του στρατηγού, όστις βεβαίως με την απροσδόκητον ταύτην επίσκεψιν θα εσηκώθη. Τον ήκουσα να λέγει προς αυτούς : « Ωρέ ξέρω καλά ποιος σας έστειλε σας εδώ και γιατί ήρθατε τέτοια ώρα εδώ μέσα. Δε μ’ λύνετε τόνα χέρι να σας δείξω ποιος είμαι και πως με λένε; Αυταίς εδώ τις σαπιοκοιλιαίς δεν τις συνερίζομαι, μα συ μωρέ Γιάννη (Μαμούρης), γιατί;»
Μία από τα κορυφαίες ιστορικές στιγμές του Ελληνικού πολεμικού Έπους κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξε η θρυλική μάχη της Κρήτης, τον Μάιο του 1941…
Η αγάπη του Sandy για την Ελλάδα και τη Κρήτη ιδιαιτέρως, ήταν ενδεικτική της εκτίμησης και της αγάπης που τρέφουν οι Νεοζηλανδοί για το Κρητικό λαό και οι γεροί δεσμοί που αναπτύχθηκαν μεταξύ των δύο λαών, κατά τις σκοτεινές εκείνες μέρες του 1941 και μετά, κρατούν ακόμα. Σε επίσημο επίπεδο, αυτός ο δεσμός εκφράστηκε με την αδελφοποίηση των πόλεων των Χανίων και του Wellington.
Η εμπροσθοφυλακή του στόλου ήταν ένα γιγαντιαίο δίκροτο, ονομαζόμενο Κινούμενον Όρος, με 84 κανόνια βεληνεκούς 1600 μέτρων και πλήρωμα αποτελούμενο από 1000 άνδρες. Ο ελληνικός στόλος μόλις συνάντησε το τεράστιο πολεμικό, επιτέθηκε εναντίον του με κανονιοβολισμούς αλλά αναγκάστηκε άμεσα να υποχωρήσει καθώς τα κανόνια των ελληνικών πλοίων είχαν μικρό βεληνεκές…
Ἀπὸ τὴν Τροία ὁ Ἀλέξανδρος βάδισε πρὸς τὴν ἐνδοχώρα τῆς Ἀσίας ἕως τὸν Γρανικὸ ποταμό. Ἐκεῖ τὸν περίμεναν οἱ Πέρσες ἔχοντας παρατεταγμένους στὴν ἀνατολικὴ πλευρὰ τοῦ Γρανικοῦ 20.000 ἱππεῖς καὶ 20.000 Ἕλληνες μισθοφόρους πεζούς. Ὁ Ἀλέξανδρος ἀντιπαρατάχτηκε μὲ ἕνα μέρος τῆς στρατιᾶς του, ἀπὸ 13.000 πεζοὺς καὶ 5.100 ἱππεῖς μὲ ἰδιαίτερη δεξιοτεχνία. Ἡ μάχη ξεκίνησε καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἐπέδειξε τὴ στρατιωτική του ἰδιοφυΐα.
Οι Έλληνες των Βουρλών φημίζονταν για την παλικαριά τους. Ο Γ. Καψής στο βιβλίο του «Χαμένες Πατρίδες» γράφει: «Εκείνος που γνωρίζει τι θα πει Βουρλιώτης, δεν μπορεί ν’ αμφιβάλλει. Είχαν τα όπλα ζωσμένα στα ζωνάρια τους, γιατί λάτρευαν τον πόλεμο. Ήταν το καμάρι της Ερυθραίας και πολλοί Σμυρνιοί κατέφευγαν στα Βουρλά για να ζήσουν, έστω και λίγο, ελεύθεροι, γιατί ήταν ένα κομμάτι ελεύθερης ελληνικής γης. Όπως και στ’ Αϊβαλί, έτσι και στα Βουρλά, οι Τούρκοι είχαν συνθηκολογήσει με τους Χριστιανούς. Τους άφηναν ανενόχλητους να ζουν στο χωριό τους».
Όταν ο Κολοκοτρώνης αποφυλακίστηκε από το μοναστήρι της Ύδρας και ανέλαβε πάλι την ηγεσία των Ελλήνων στον πόλεμο κατά του Ιμπραήμ, κάλεσε με έγγραφό του τον «Γεωργάκη τον Τζάκονα» να τεθεί υπό τις διαταγές του, πράγμα που έγινε καθώς ήτανε πάντα ο πιστός στον Γέρο του Μοριά καπετάνιος.
Εάν οι Γερμανοί χρησιμοποιούσαν την Κρήτη ως βάση εξορμήσεως για να κυριαρχήσουν στην περιοχή, θα έθεταν υπό τον έλεγχο τους την Νοτιοανατολική Ευρώπη, την Μικρά Ασία, την Αραβία, την Αίγυπτο και την Αφρική. Θα είχαν εξασφαλίσει επίσης πρόσβαση σε τεράστια ενεργειακά και αποθέματα πρώτων υλών.
Μετά τον θάνατο του Χ. Βιλαέτη στο Λαντζόι και μέχρι την έναρξη της Πολιορκίας του Λάλα, τον Μάιο του 1821, ο μόνος υπολογίσιμος αγωνιστής για τους Λαλαίους Τούρκους στην περιφέρειά τους ήταν ο Γιώργης Γιαννιάς, από την Προστοβίτσα (σημερινή Δροσιά) της Τριταίας Αχαϊας, στο όρος Ωλενός
Το νησί αυτό βρισκόταν μια ανάσα από τα τουρκικά παράλια, αλλά η γενναία γυναίκα έμεινε πιστή στο καθήκον της για 40 ολόκληρα χρόνια. Θα μπορούσε να ήταν η αρχή ενός παραμυθιού, αλλά είναι η αληθινή ιστορία της Κυράς της Ρω, κατά κόσμον Δέσποινας Αχλαδιώτη, η οποία σαν σήμερα, στις 13 Μαΐου 1982, άφησε την τελευταία της πνοή σε ηλικία 92 ετών.
Στις 11 Απριλίου 1826, ανήμερα της Κυριακής των Βαΐων, οι μαχητές πολιορκημένοι του Μεσολογγίου, αφού είχαν πλέον φθάσει στο έσχατο σημείο της ανθρώπινης αντοχής, αποφάσισαν να κερδίσουν την εσωτερική τους ελευθερία εξερχόμενοι από τα τείχη της πόλης, εκεί όπου τους περίμενε ο θάνατος.
Οι Γερμανοί ήρθαν από κάτω, άρχισαν το καταστρεπτικό τους έργο σκοτώνοντας και καίγοντας και έφτασαν μέχρι την πλατεία, που βρίσκεται στη μέση του χωριού, όπου και σταμάτησαν. Ίσως να κουράστηκαν, να χόρτασαν. Πάντως ικανοποιήθηκαν με ό, τι έκαναν και σταμάτησαν. Το βέβαιο είναι, ότι δοκιμάστηκε το μισό χωριό, το οποίο και παραδόθηκε στη σφαγή και στη φωτιά…
25η Μαρτίου 1821! Οἱ σκλαβωμένοι Ἕλληνες, μήν ἀντέχοντας ἄλλο τόν, ἐπί τετρα-κόσια χρόνια, σκληρό καί αἱμοσταγῆ ζυγό τοῦ Τούρκου κατακτητῆ, ὕψωσαν τό λάβαρο τῆς Ἐπανάστασης. Ἦταν ἡ μέρα πού γιόρταζαν τόν «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ», ἐπειδή ὁ Ἀγώνας τους γινόταν «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν ἁγία καί τῆς Πατρίδος τήν ἐλευθερία».
Όπως λέμε «μνήμη Αγίου μίμηση Αγίου», το ίδιο ισχύει και για τους ήρωες, που έδωσαν τη ζωή τους για την Ελλάδα. Το να θυμόμαστε έναν ήρωα και να μην εκτιμάμε στην πράξη τις αρετές του είναι κάτι το στείρο, κάτι το τυπικό. Γι’ αυτό και οι Έλληνες που θυμόμαστε τον Μπότσαρη οφείλουμε να του δείχνουμε έμπρακτα την προς αυτόν ευγνωμοσύνη μας.
Ο Δημ. Τερτίπης, στη θέα της ανέλπιστης αυτής βοήθειας διατάσσει αντεπίθεση. Και τότε μια φωνή, ανασπάσαντες τας ξίφολόγχας, ακράτητοι αντεπιτίθενται της Πετρομαγούλας οι ανδρείοι, κατά των προ μικρού επιτεθέντων αυτοίς εχθρών, οίτινες μη δυνάμενοι ν’ αντιοτώσι, ήρξαντο υποχωρούντες» (Μιλτιάδης Σεϊζάνης).
Με αποφασιστικότητα και γενναιότητα ο ελληνικός στρατός κατάφερε στις 16 Μαρτίου 1921 να καταλάβει το Αφιόν Καραχισάρ, κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Ο ελληνικός στρατός πήγε στη μάχη με 16.000 άνδρες. Οι Τούρκοι στρατιώτες ήταν 23.000.
Σε μια πρωτοφανή ενέργεια βανδαλισμού προχώρησαν άγνωστοι το απόγευμα της Δευτέρας, 4 Μαρτίου 2024, στη Θεσσαλονίκη, γράφοντας βρισιές με μαύρο σπρέι στις προτομές Μακεδονομάχων! Η απαράδεκτη πράξη, που σημειώθηκε στην πλατεία Μακεδονομάχων, δημοσιοποιήθηκε στο facebook από το σωματείο «Φίλοι του Ιστορικού Κέντρου Θεσσαλονίκης»…
Η 7η Μαρτίου του 1948 αποτελεί ιστορικό ορόσημο για τα νησιά της Δωδεκανήσου. Είναι η μέρα που τα νησιά μας, τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα της εθνικής ολοκλήρωσης, γίνονται πλέον αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού κράτους. Για να φτάσουμε στην Ενσωμάτωση και στην 7η Μαρτίου 1948, χρειάστηκαν αγώνες και θυσίες από τον, επί πολλά χρόνια, σκλαβωμένο δωδεκανησιακό λαό.