Ζούμε στην εποχή του «Μετανθρωπισμού», στην εποχή της επιχειρούμενης υπέρβασης του ανθρώπου, όπως τον γνωρίζουμε και μαζί της απώλειας του ανθρωπισμού.
Ἐκ τῶν ὡς ἄνω (βλ. 1 ,2, 3) συνάγεται ἢ ὄχι τὸ συμπέρασμα ὅτι ὑφίσταται ζήτημα βιοηθικῆς; Ἐὰν ναί, δὲν θὰ ἦταν φρόνιμο οἱ ἐκκλησιαστικὲς ἀρχὲς καὶ ἄλλοι φορεῖς καὶ πρόσωπα νὰ ἐφιστοῦσαν τὴν προσοχὴ τῶν πιστῶν, νὰ ἐξέφραζαν τοὐλάχιστον τὴν ἐπιφύλαξή τους, ἐὰν ὄχι τὴν ἀντίθεσή τους, ὡς πρὸς τὰ ἐμβόλια κατὰ τοῦ νέου κορωνοϊοῦ;
Ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν, ἀφουγκραζόμενη τήν ἀγωνία τῶν ἀνθρώπων γιά τόν σταδιακό καί διαρκῶς αὐξανόμενο περιορισμό τῶν δικαιωμάτων τῶν πολιτῶν…
Η μετά την αμαρτία απογοήτευσι, όσο μεγάλη και αν είναι η αμαρτία, είναι διαβολικό φαινόμενο. Διότι θέμα αναμαρτησίας δεν υπάρχει, αφού ήλθε ο Θεός ξέροντας, ότι ο άνθρωπος είναι παναμαρτωλός, απωλεσμένος και υποβιβασμένος στον θάνατο και την καταστροφή.
Βρὲ παιδάκι μου, τὸ κάθε τί ἔχει μία ὄμορφη χρήση. Δὲν μπορῶ νὰ τὰ χρησιμοποιῶ ὅπως ἐγὼ θέλω. Ἔτσι; Τὸ κάθε τί ἔχει μία ὄμορφη χρήση. Καὶ τὸ σῶμα μας τὸ χρησιμοποιοῦμε ὅπως τὸ ἐπέτρεψε ὁ Θεός
