Την εκ του γεγονότος τούτου οδύνην είναι δύσκολον να εκφράσει τις, δεδομένου ότι η ανίερος μουσική, η εκτελουμένη εκ της εν λόγω χορωδίας είναι απαράδεκτος και εν Αθήναις εκ μέρους του ευσεβούς Ορθοδόξου λαού, πλην ωρισμένων θιασωτών της λεβαντίνικης καντάδας οίτινες μεταβαίνουν εις την εκκλησίαν δια να διασκεδάσουν και όχι δια να προσευχηθούν.
Πόσο διαφορετικὰ θὰ βλέπαμε τὸν συνάνθρωπό μας ἂν τὸν βλέπαμε ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ; Ἂν δοῦμε τὰ ὑλικὰ καὶ πνευματικὰ ἀγαθὰ ὡς δῶρα τοῦ Θεοῦ ἀποφεύγουμε τὰ δύο ἄκρα: τὴν περιφρόνηση ἢ τὴν ἀπολυτοποίηση καὶ τὴν θεοποίησή τους (π.χ. μόρφωση). Οἱ ἄνθρωποι ποὺ δὲν δέχονται τὸν κόσμο ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ δὲν ζοῦν μὲ κέντρο τὸν Θεὸ ἀλλὰ τὸ Ἐγώ τους.
Από αυτούς είναι και οι αμόρφωτοι ρωμηοί, που ντρέπονται, γιατί η θρησκευτική μας μουσική δεν έχει τετραφωνίες, δεν έχει τενόρους και βαρύτονους και μπάσους, δεν έχει κορώνες πρίμο, τέρτσο και σεγκόνο, που είναι πράγματα ευρωπαϊκά. Και βάλθηκαν, οι μωροί, να την επισκευάσουν, να την διορθώσουν, να την μοντερνίσουν.
Σήμερα νομίζεται καλὸς σὲ ὅλα, ὅποιος εἶναι ἀδιάφορος, ὅποιος δὲν νοιάζεται γιὰ τίποτα, ὅποιος δὲν νιώθει καμιὰ εὐθύνη. Ἀλλιῶς τὸν λένε σωβινιστή, τοπικιστή, μισαλλόδοξο, φανατικό. Ὅποιος ἀγαπᾶ τὴν χώρα μας, τὰ ἤθη καὶ ἔθιμά μας, τὴν παράδοσή μας, τὴν γλώσσα μας, θεωρεῖται ὀπισθοδρομικός
Η σημερινή μέρα δεν είναι μόνο η αρχή μιας καινούργιας χρονιάς, αλλά είναι και η μέρα η οποία προσλαμβάνει ιδιαίτερη σημασία από το γεγονός, ότι εορτάζουμε την μνήμη ενός από τους μεγαλύτερους πατέρες της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, του Αγίου Βασιλείου.
Ἡ παράδοση εἶναι τό σύνολο τῶν πολιτιστικῶν στοιχείων πού δημιουργήθηκαν στό παρελθόν καί τά ὁποῖα εἴτε μέ τόν γραπτό, εἴτε μέ τόν προφορικό λόγο παραδόθηκαν ἀπό γενιά σέ γενιά, γιά νά φτάσουν στό σήμερα.
Στίς μεγάλες στιγμές τῆς Ρωμηοσύνης ἀνήκει τό Δημοτικό μας τραγούδι. Μέσα του ζεῖ ἀκέρια ἡ ζωή τοῦ ἔθνους. Βγῆκε ἀπό τά σπλάχνα τοῦ λαοῦ, ἀληθινή ″ἁγιωσύνη τῆς ψυχῆς″ καί ἀφηγεῖται τήν ἱστορία του, τίς χαρές καί τίς λύπες του, τίς ἀντιλήψεις του γιά τήν ζωή καί τόν θάνατο.
Ὁ Διονύσιος Σολωμός ἀπό πολύ νεαρή ἡλικία πίστεψε ὅτι οἱ ποικίλες ἐκφάνσεις τῆς παραδόσεως τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἔχουν ἀξία καί ὅτι πάνω σ᾿ αὐτές ὀφείλει νά στηριχθῆ ἡ παιδεία καί πνευματική καλλιέργεια τοῦ Γένους του.
Θα ακούσουμε ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας και δημοτικά τραγούδια που αναφέρονται στην Παναγία. Θα αγγίξει η καρδιά μας τα Πάθη του Κυρίου μας με την βοήθεια των ήχων του κλαρίνου και της φλογέρας και θα ακούσουμε για τα έθιμα των Άγιων αυτών ημερών.
Το Ζαγόρι με τις χίλιες ομορφιές, τα πανέμορφα χωριά και την πλούσια μουσική παράδοση Με τα τραγούδια τους εκφράζουν τους καημούς, τους πόθους και τις ελπίδες τους .
δρος Σπυρίδωνος Κουρῆ Πολιτικοῦ Μηχανικοῦ Κάθε κτύπος ἀπὸ τὸ ρολόι τῆς καρδιᾶς τοῦ κάθε ἀνθρώπου ἀποτελεῖ μία ὑπενθύμιση γιὰ τὸ προσωρινὸ […]
ΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΘΕΜΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ – Η ΤΡΟΦΟΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ
Ἰωάννου Ν. Θεοδωρακοπούλου Ὁ ἄνθρωπος ζεῖ μέσα στὸ παρόν, μέσα στὸ παρελθὸν καὶ μέσα στὸ μέλλον. Τὸ σύνολο τοῦ […]