Ἂν δὲν ἔχη κανεὶς εὐλάβεια, ταπείνωση, καὶ μέσα στὸ Κουβούκλιο τοῦ Παναγίου Τάφου νὰ τὸν βάλης, τίποτε δὲν θὰ δῆ. Ἐνῶ, ἂν ἔχη εὐλάβεια, καὶ στὸν Γολγοθᾶ μπορεῖ νὰ δῆ τὸ Ἅγιο Φῶς.
Ἡ πίστη, στὴν ὁποία ἐπιμένουν νὰ ἀναφέρονται τὶς ἡμέρες αὐτὲς συνεχῶς στὰ κηρύγματὰ τους οἱ ἱεράρχες, χωρὶς καμιὰ ἀναφορὰ στὴν εὐλάβεια, ὡς ἑλιγμό, γιὰ νὰ πείσουν τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ περὶ τῆς ἀθωότητας τῶν πονηρῶν ἐπινοήσεων τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους καὶ νὰ δικαιολογήσουν συνάμα τὴν ἄνομη συνέργειά τους μὲ τὸ ἀντιεκκλησιαστικὸ κατεστημένο, εἶναι «ἄσφαιρη» καὶ κολοβωμένη!
Ὅταν ξεκινᾶς γιὰ τὸν Ναό, νὰ λὲς μὲ τὸν λογισμό σου: «Ποῦ πηγαίνω; Τώρα μπαίνω στὸν Οἶκο τοῦ Θεοῦ. Τί κάνω; Προσκυνῶ τὶς εἰκόνες, τὸν Θεό». Ἀπὸ τὸ κελλί σου ἢ ἀπὸ τὸ διακόνημά σου πηγαίνεις στὸν Ναό. Ἀπὸ τὸν Ναὸ νὰ πᾶς στὸν Οὐρανὸ καὶ πιὸ ἐκεῖ ἀκόμη, στὸν Θεό