Δημοσιεύσεις ετικέτας «ΙΣΤΟΡΙΑ»

Μανιάκι (1821 – 2021). Ένα λιτό και περιεκτικό αφιέρωμα στους Ήρωες του Μανιακίου Μεσσηνίας…. 20 Μαΐου 1825

Όμως, ο 35χρονος υδραίος αξιωματικός, γόνος ναυμάχων του ’21, διψούσε για πολεμική δράση και έβαλε ως στόχο ένα παλαιό θωρηκτό του οθωμανικού στόλου, το «Φετίχ Μπουλέντ», που ναυλοχούσε στο λιμάνι της τουρκοκρατούμενης τότε Θεσσαλονίκης.

Ύστερα από την ανασύνταξή τους στην Κοζάνη οι μονάδες της 5ης Μεραρχίας αντεπιτέθηκαν. Νίκησαν τους Τούρκους στον Κόμανο και προχώρησαν προς τα Καϊλάρια, τα οποία έθεσαν οριστικά πλέον υπό τον έλεγχό τους. Να πώς περιέγραψε έμμετρα την παραμονή των Ελλήνων στρατιωτών στην πόλη ο έφεδρος δεκανέας:

«Στον αδελφό μου πρότειναν ν’ αλλάξει την πίστη του. Του δείχνουν τον σκοτωμένο πατέρα του και του λέγουν κάθισε να σε κάνουμε Τούρκο. Τότε το παιδί κάνει το σταυρό του και τους απαντά: θα πάω κι εγώ εκεί που πάει ο πατέρας μου. Του ξαναλέγουν· γίνε Τούρκος. Το παιδί όμως ξανακάνει το σταυρό του. Έγινε από το αίμα του σταυρός. Πήραν τα κεφάλια τους στην Τριπολιτσά»

Ο πόθος της Λευτεριάς «αναστάτωνε» από τους πρώτους χρόνους μετά την Άλωση της Πόλης τις καρδιές των Ρωμιών με αποτέλεσμα πολλές φορές να προσπαθήσουν κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας να φέρουν εις πέρας το ποθούμενο! Τα νερά του Αιγαίου αποτέλεσαν πολλές φορές το πεδίο των μαχών με τους επαναστατημένους Έλληνες να διαπρέπουν χάρη στο φρόνημα θυσίας και φιλοπατρίας! 

Ἀπὸ τὴν Τροία ὁ Ἀλέξανδρος βάδισε πρὸς τὴν ἐνδοχώρα τῆς Ἀσίας ἕως τὸν Γρανικὸ ποταμό. Ἐκεῖ τὸν περίμεναν οἱ Πέρσες ἔχοντας παρατεταγμένους στὴν ἀνατολικὴ πλευρὰ τοῦ Γρανικοῦ 20.000 ἱππεῖς καὶ 20.000 Ἕλληνες μισθοφόρους πεζούς. Ὁ Ἀλέξανδρος ἀντιπαρατάχτηκε μὲ ἕνα μέρος τῆς στρατιᾶς του, ἀπὸ 13.000 πεζοὺς καὶ 5.100 ἱππεῖς μὲ ἰδιαίτερη δεξιοτεχνία. Ἡ μάχη ξεκίνησε καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἐπέδειξε τὴ στρατιωτική του ἰδιοφυΐα.

Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας οι πολεμιστές για να κάνουν τις εξορμήσεις τους τις νύχτες στο στρατόπεδο του Κιουταχή, τα λεγόμενα γιουρούσια, προκειμένου να βγαίνουν, έσκαψαν δύο λαγούμια (διαύλους κάτω από το τείχος) δεξιά και αριστερά της ντάπιας του Μάρκου Μπότσαρη.

Σ’ αυτήν τη μάχη του κόλλησαν το προσωνύμιο «Τουρκοφάγος», διότι όπως τον αντίκρισαν μέσα στα αίματα, έμοιαζε με σαρκοφάγο ζώο. Όταν τελείωσε η μάχη, οι πολεμιστές άρχισαν να μοιράζουν τα λάφυρα. Αναζήτησαν τον στρατηγό τους, τον Νικηταρά. Αυτός είχε αποτραβηχτεί να ξεκουραστεί. Τον ρώτησαν τι θέλει κι αυτός τους είπε: «Δεν θέλω τίποτα. Θέλω να δω την πατρίδα μου λεύτερη». Με το ζόρι του χάρισαν ένα άλογο μεγαλόσωμο και ένα σπαθί.

Είναι κρίμα που τα ΜΜΕ αποσιωπούν το τεράστιο πολιτιστικό έργο του Αλεξάνδρου και των Μακεδόνων στην Ασία, με την πολιτισμική κοσμογονία που επιτελέστηκε . Δηλαδή με την διάδοση και οικουμενικότητα του ελληνικού πολιτισμού που επετεύχθη από τα Ελληνιστικά βασίλεια στην Μ. Ανατολή (Πτολεμαϊκό, Σελευκιδικό),  στην Κ. Ασία (Ελληνο-Βακτριανό και  Ινδο-Ελληνικό) και την έντονη ελληνική επιρροή

Έτος 480 π.Χ. και η Ελλάδα έμελλε να γράψει ακόμη μία λαμπρή σελίδα στην ιστορία της, η οποία μέχρι και σήμερα σε πείσμα της συγχυσμένης και φθηνής νέας εποχής εξακολουθεί να δίνει σε όλους μας παραδείγματα Αγιότητος, Ηρωισμού, Σοφίας, Δημοκρατίας και Φιλοπατρίας.

Περισσότερα από 300 άτομα βρέθηκαν σήμερα στην ιστορική Ιερά Μονή Μακελλαριάς Καλαβρύτων σε μια εξαιρετική εκδήλωση που διοργάνωσε το σωματείο ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ Πατρών σε συνεργασία με την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, τον Δήμο Καλαβρύτων, τον Σύλλογο “ΜΟΙΡΑ” και με άλλους συλλόγους, στο πλαίσιο της Επετείου των 200 χρόνων από την επανάσταση.

Για τον λόγο ακριβώς αυτόν, οι απανταχού της γης Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, αλλά και ολόκληρος ο Ελληνισμός, δεν θα ξεχάσουν ποτέ το φονικό πογκρόμ που εξαπέλυσαν, την νύχτα της 6ης Σεπτεμβρίου 1955, οργανωμένες ομάδες του Τουρκικού παρακράτους, με την αρμονική συνεργασία της Τουρκικής κυβέρνησης και την ένοχη σιωπή των μεγάλων συμμάχων μας, εναντίον του χριστιανικού πληθυσμού της Κωνσταντινούπολης

Τις ημέρες αυτές εντονότερα αναπολούμε τί είχαμε και τί χάσαμε στη Μικρά Ασία. Ξεριζώθηκε ο Ελληνισμός, που άνθησε εκεί για 3.000 χρόνια. Άντεξε σε πολλούς κατακτητές: Πέρσες, Ρωμαίους, Άραβες, Οθωμανούς, και διατήρησε την ταυτότητά του.

Η Ενωμένη Ρωμηοσύνη,  διοργάνωσε εκδήλωση στην Κάλυμνο την Τετάρτη, 25 Αυγούστου, για να τιμήσει τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 με κεντρικό θέμα τη Ναυμαχία του Γέροντα, που έλαβε χώρα στην περιοχή ανατολικά της Καλύμνου, στον κόλπο του Γέροντα, τον Αύγουστο του 1824 και καθόρισε την πορεία της Ελληνικής Επανάστασης.

Το σωματείο μας διοργάνωσε εκδήλωση στην Κάλυμνο την Τετάρτη, 25 Αυγούστου, για να τιμήσει τα 200 χρόνια από την Επανάσταση […]

Ἡ Ἀσία ἦταν μπροστὰ στὸν Ἀλέξανδρο καὶ ὁ ἴδιος ὡς Βασιλιὰς τῶν Ἑλλήνων θὰ ἔπαιρνε ἐκδίκηση γιὰ τὰ ἐγκλήματα τῶν Περσῶν στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο. Ὁ Μακεδόνας βασιλιὰς κάρφωσε τὴ λόγχη του στὴ γῆ, προσέφερε ἕνα στεφάνι στὸν τάφο τοῦ Ἀχιλλέα, ἐνῷ ὁ Ἡφαιστίωνας στὸν τάφο τοῦ Πατρόκλου.

Ύστερα από τις νικηφόρες για την ελληνική πλευρά μάχες Κιλκίς – Λαχανά (19 Ιουνίου 1913) και Δοϊράνης (23 Ιουνίου 1913), ο Ελληνικός Στρατός συνέχισε την προέλασή του βόρεια στην κοιλάδα του ποταμού Στρυμόνα προς τη νοτιοδυτική Βουλγαρία. Ο κύριος άξονας των επιχειρήσεων περνούσε δια των στενών της Κρέσνας.

Εκδήλωση με θέμα: “Η Παριανή ηρωίδα Μαντώ Μαυρογένους και η προσφορά της στον Αγώνα του 1821”.

Μεταξύ αυτών εξέχουσα θέση κατέχει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (1714-1779). Ένας που αγνοεί το έργο που επιτέλεσε μπορεί να διερωτηθεί, πώς ένας ιερωμένος – και δεν είναι ο μόνος κληρικός, αλλά είναι εκ των ολίγων που έδρασαν ιεραποστολικά σε όλη σχεδόν τη σημερινή Ελλάδα  τον 18ο αιώνα – βοήθησε την Επανάσταση.

Για να κατανοηθεί η Ελληνική Επανάσταση του 1821 και η εξέλιξη και κατάληξή της, είναι αναγκαίο να ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι επί αιώνες, πέραν της πολιτικής κουλτούρας και των αυτεξούσιων-αυτόνομων αποφάσεών τους, τα Κοινά των Πόλεων, για να επιβιώσουν εθίστηκαν στις κάθε είδους συναλλαγές με υπέρτερες εξουσίες. Βασικά πάνω σε αυτό σκόνταψε ο Καποδίστριας και ίσως αυτό εκμεταλλεύτηκαν οι ξένοι, ιδιαίτερα οι Βρετανοί.

Μόνον τα έθνη που δε λησμονούν συνεχίζουν να έχουν ιστορία. Αυτό τόνισε στο λόγο που εκφώνησε στην Ιερά Μονή της Αγίας Λαύρας, κοιτίδα της εθνικής μας ελευθερίας, ο πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τσάτσος στις 15 Μαΐου 1949, επί κυβερνήσεως Θεμ. Σοφούλη, όταν ήταν Υπουργός Παιδείας.

Τὰ ἐφόδια, ποὺ παρεῖχαν τὰ μεταγωγικὰ καὶ γενικὰ ἡ ἐπιμελητεία, τῆς ὁποίας ἡ ἐξαιρετικὴ ὀργάνωση ἀκόμη καὶ σήμερα γίνεται ἀντικείμενο ἔρευνας, ἀρκοῦσαν γιὰ ἕναν μῆνα. Τὴν ἀνώτατη διοίκηση τὴν εἶχε ὁ ἴδιος ὁ Ἀλέξανδρος.

Το ημερολόγιο έγραφε 11 Αυγούστου 1996 όταν ο Κύπριος διαδηλωτής Τάσος Ισαάκ έχασε την ζωή του, όταν ένας όχλος από Τουρκοκύπριους και Γκρίζους Λύκους, δηλαδή Τούρκοι ακροδεξιοί, εθνικιστές φασίστες επιτέθηκαν στην ομάδα των διαδηλωτών που είχε εισέλθει στη λεγόμενη «Πράσινη ζώνη» με αφορμή την διαμαρτυρία κατά της τουρκικής εισβολής της νήσου.

Στὸ συνέδριο τοῦ «Κοινοῦ» τῶν Ἑλλήνων, στὴν Κόρινθο, φανερώνει τὶς ἱκανότητές του καὶ πείθει ὅλους τοὺς Ἕλληνες γιὰ τὴν ἐκστρατεία ἐναντίον τῶν Περσῶν. Στὴν Κόρινθο ὁ Ἀλέξανδρος συναντᾶ τὸν φιλόσοφο Διογένη.

Ἡ ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία γεννήθηκε ὁ Ἀλέξανδρος ἦταν, ὅπως ἄλλωστε συνέβαινε συχνὰ στὸν ἀρχαῖο ἑλληνικὸ κόσμο, περίοδος ἔντονων πολιτικῶν καὶ πολεμικῶν ἀντιπαραθέσεων. Ὅπως ἔγραφε ὁ Ἰσοκράτης, «ἡ Ἑλλάδα καλύπτεται καὶ κατέχεται ἀπὸ πόλεμο, ἐπαναστάσεις, σφαγὲς καὶ ἀναρίθμητα δεινά».

Οπωσδήποτε δεν θα είχες δίκαιο, αν περίμενες και απαιτούσες από το μοναχό να γίνει κοσμοδιορθωτής καθόσον «τα μοναστήρια δεν είναι τόπος αγιότητας, αλλά μετάνοιας. Είναι κοινωνία αγωνιζομένων και όχι κοινωνία τελείων ανθρώπων».

Και όλα αυτά γιατί ο Έλληνας προσπάθησε να κρατήσει την ορθόδοξη Πίστη του,τη Γλώσσα του την Ελληνική και τα αρχαία ήθη και έθιμα.

Ονομαστοί καπεταναίοι στην περιοχή αυτή είναι ο Νικόλαος Στορνάρης ή Στουρνάρας, ο Αθαν. Μάνταλος, οι αδελφοί Λιακατά και ο Χριστόδουλος Χατζηπέτρος, ο οποίος ήταν μυημένος στη Φιλική Εταιρεία από το 1819 και είχε κατηχήσει ο ίδιος πολλούς από τους άλλους καπεταναίους.

Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα είναι η πρώτη Ελληνίδα Υποναύαρχος. Ο βαθμός της απονεμήθηκε μετά θάνατον. Οι Ρώσοι της απένειμαν τον τίτλο της «Ναυάρχου». Είναι η μοναδική φορά στην ιστορία τους, που απονεμήθηκε σε γυναίκα αυτός ο βαθμός.

Το ίδιο έκανε και η Θερασέρη στο Φλομοκότρωνα της Χαριάς. Πηγαίνοντας ψωμί και νερό στους πολεμιστές, βρήκε το παιδί της σκοτωμένο στο ταμπούρι του. Δεν είπε μιλιά σε κανέναν. Έκανε πέτρα την καρδιά της, πήρε το καριοφίλι του και  άρχισε να  βάζει κατά του εχθρού, λέγοντας κάθε τόσο στο νεκρό παιδί της:  «Κοιμήσου, ξεκουράσου, παιδάκι μου. Είμαι εγώ στη θέση σου!…»

Χιλιάδες Έλληνες και πολλοί Φιλέλληνες σκοτώθηκαν, έχυσαν το αίμα τους για την πολυπόθητη λευτεριά της Ελλάδος. Του Ρήγα όμως τον μαρτυρικό θάνατο γιορτάζουμε κάθε Ιούνιο, και ο τόπος του μαρτυρίου του, ο Πύργος Νεμπόϊζα στο Βελιγράδι, έχει ανακηρυχθεί μνημείο.

Το Κολυβαδικό Κίνημα του 18ου αιώνα υπήρξε ένας σημαντικός ιστορικός σταθμός στην εκκλησιαστική μας ιστορία, καθ’ ότι διαδραμάτισε ισχυρό ανανεωτικό ρόλο στην Ορθοδοξία μας, η οποία ασφυκτιούσε από τις παρεμβάσεις της αιρετικής δυτικής χριστιανοσύνης.

Κατά τή διάρκεια τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821 οἱ διάφορες χριστιανικές ὁμολογίες, πού βρίσκονταν στήν Ἑλ­­λάδα, ἔπαιξαν πολυποίκιλο ρόλο. Σύμ­­φω­να μέ ὅλους τούς ἀπομνημονευ­μα­­­το­γρά­φους καί τούς ἱστορικούς τοῦ Ἀ­γώνα «οἱ λατινόδοξοι ἰδίᾳ τῶν νήσων τοῦ Αἰ­γαίου Πελάγους, ὄχι μόνον δέν ἐβοήθησαν τόν ἀγώνα, ἀλλά ἀντεῖ­πον (=πρό­βαλαν ἀντιρρήσεις) καί ἀντέπραξαν κατ’ αὐτοῦ».