Αποφθέγματα από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση

   Ο γε­ρω–Βαρ­λα­άμ ὁ Σι­μω­νο­πε­τρί­της ἦ­ταν με­γά­λος ἀ­γω­νι­στής. Εἶ­χε τήν ἀ­δι­ά­λει­πτο καρ­δια­κή προ­σευ­χή καί ἔ­βλε­πε τό ἄ­κτι­στο φῶς.  

Ἔ­λε­γε: «Οἱ ἅ­γιοι Πα­τέ­ρες ἀ­γω­νί­σθη­καν διά τῆς εὐ­χῆς, διά τήν εὐ­χήν. Εἶ­ναι δῶ­ρον Θε­οῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος μᾶς εἶ­πε: ”αἰτεῖτε καί δο­θή­σε­ται­”. Ἡ εὐ­χή γιά τόν μο­να­χό εἶ­ναι ὅ,τι ὁ ὁ­πλι­σμός γιά τόν στρα­τι­ώ­τη. Ἐ­άν ἀ­φαι­ρέ­σου­με τόν ὁ­πλι­σμό του εἶ­ναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νος σέ αἰχ­μα­λω­σί­α». 

Συμ­βού­λευ­ε: «Ἡ ἀ­δι­ά­λει­πτη καρ­δια­κή προ­σευ­χή ἔ­χει ἀ­παι­τή­σεις. Θέ­λει τόν μο­να­χό τα­κτο­ποι­η­μέ­νο, προ­σε­κτι­κό στή ζω­ή του καί νά ἔ­χη φι­λα­δελ­φί­α. Ἀλ­λοι­ῶς ἡ εὐ­χή φεύ­γει. Δέν τά ἀ­νέ­χε­ται αὐ­τά». 

Συμ­βού­λευ­ε μο­να­χούς καί λα­ϊ­κούς, πού τόν ρω­τοῦ­σαν, νά λέ­νε τήν εὐ­χή, τούς «κα­τη­χοῦ­σε» στήν εὐ­χή καί τούς ἔ­δι­νε μί­α καρ­τού­λα μέ τήν εύ­χή γραμ­μέ­νη μα­ζί μέ τά Πα­τε­ρι­κά χω­ρί­α προ­τρε­πτι­κά γιά τήν ἐ­ξά­σκη­ση τῆς εὐ­χῆς. 

* 

   Ο γε­ρω–Βα­σί­λει­ος, ἀν­τι­πρό­σω­πος τοῦ Κα­ρα­κάλ­λου, ὅ­ταν στίς συ­νά­ξεις τῆς Κοι­νό­τη­τος εἶ­χαν θέ­μα­τα σο­βα­ρά καί δι­α­φω­νί­ες καί λο­γο­μα­χί­ες, μό­λις τε­λεί­ω­νε ἡ σύ­να­ξη, ἔ­πια­νε τήν πόρ­τα καί ἔ­βα­ζε με­τά­νοι­α σέ ὅ­λους τούς Ἀν­τι­προ­σώ­πους, λέ­γον­τας: «Πα­τέ­ρες εὐ­λο­γεῖ­τε. Τί ἤρ­θα­με ἐ­δῶ; Γιά νά μα­λώ­νου­με;». Καί ἔ­τρε­χαν τά δά­κρυ­ά του. 

Διαβάστε ΕΔΩ τα προηγούμενα σχετικά άρθρα