Δὲν εἶναι δυνατὸν ἕνα κράτος, ἄν εἶναι πραγματικὰ κράτος, νὰ μὴν μπορεῖ νὰ προστατεύσει ἐν καιρῷ εἰρήνης ἀπὸ μία τοπικὴ πυρκαγιά, μία σημαίνουσα βάση τῆς πολεμικῆς ἀεροπορίας, μὲ μαχητικὰ ἀεροσκάφη ποὺ ἀποτελοῦν τὴν ἀσπίδα τῆς ἐθνικῆς ἄμυνας τῆς χώρας.
Δὲν εἶναι δυνατὸν ὁ κρατικὸς μηχανισμὸς νὰ μὴν ἔχει προνοήσει γιὰ τὴν προστασία τῶν στρατιωτικῶν ἐγκαταστάσεων τῆς πτέρυγας μάχης στὴν Νέα Ἀγχίαλο καὶ νὰ μὴν μπορεῖ νὰ προλάβει καὶ νὰ σταματήσει μία πυρκαγιά, μὲ ἀποτέλεσμα ἀποθῆκες πυρομαχικῶν νὰ παραδίδονται στὶς φλόγες, πυρομαχικὰ νὰ ἐκρήγνυνται καὶ τὰ F 16 νὰ ἀναγκάζονται νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὴν βάση τους.
Δὲν εἶναι δυνατὸν ὁ Στρατὸς καὶ ἡ ΕΥΠ νὰ μὴν ἐπαγρυπνοῦν γιὰ τὴν προστασία τῶν στρατιωτικῶν βάσεων σὲ περίοδο μεγάλης ἐπικινδυνότητας γιὰ τὴν ἐκδήλωση πυρκαγιᾶς ἀπὸ τὴν δράση ξένων πρακτόρων -καὶ εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁρισμένες πυρκαγιὲς ὀφείλονται σὲ τέτοιου εἴδους δράση.
Ἄν τὸ κράτος, τὸ ὁποῖο προσωποποιεῖται πρωτίστως στὸν πρωθυπουργὸ καὶ συνάμα στοὺς ἁρμοδίους ὑπουργοὺς καὶ τοὺς ἐπιτελεῖς τοῦ Στρατοῦ, δὲν μπορεῖ νὰ προστατεύσει τὴν Ἀμυντικὴ Ἀσπίδα τῆς χώρας ἐν καιρῷ εἰρήνης, τότε μιλᾶμε ἁπλῶς γιὰ Ἀνοχύρωτη Χώρα.
Ἀπὸ τὴν διετία 2007-2008, δηλαδὴ τὶς παραμονὲς τῆς μετέπειτα κρίσης δίχως τέλος, ποὺ μετέτρεψε τὴν χώρα σὲ προτεκτορᾶτο, μὲ τὸ κάψιμο τῆς Πελοποννήσου, τῆς Ὀλυμπίας καὶ τοῦ κέντρου τῆς Ἀθήνας, εἶναι φανερὸ σὲ ὁποιονδήποτε στοιχειωδῶς σκεπτόμενο ἄνθρωπο (καὶ σίγουρα γνωστὸ στοὺς διαφόρους «παροικοῦντες» τῶν ἁρμοδίων ὑπηρεσιῶν) ὅτι ἡ χώρα βρίσκεται ὑπὸ καθεστὼς διαρκοῦς ἀποσταθεροποίησης. Καὶ τὸ χθεσινὸ πλῆγμα στὸν ἀμυντικὸ ἱστὸ τῆς χώρας ἀποτελεῖ προδήλως ἕνα ποιοτικὸ ἅλμα σὲ αὐτὴν τὴν διαδικασία.
Τὰ μνημόνια δὲν ἦταν μόνο οἱ περικοπὲς στοὺς μισθοὺς καὶ τὶς συντάξεις, ὅπως πιστεύουν οἱ ἀφελεῖς καὶ διαδίδουν οἱ ἰδιοτελεῖς, ἀλλὰ ἡ εἴσοδος στὴν χοάνη τῆς γενικῆς ἐξάρθρωσης καὶ ἀναδιαμόρφωσης τῆς χώρας σὲ γερμανικὴ ἀποικία, ΝΑΤΟϊκὴ βάση καὶ τουρκικὸ βιλαέτι, μὲ μία κοινωνία-πολτό.
Οἱ θερινὲς πυρκαγιὲς ἀποτελοῦν τὴν πολύπλευρη εἰκόνα τῆς ἑλλαδικῆς «μεγάλης ἐπανεκκίνησης». Καὶ ἡ «πράσινη ἀνάπτυξη», μὲ τὶς πυρκαγιὲς σὲ περιοχὲς ποὺ προορίζονται γιὰ τὰ «αἰολικὰ πάρκα» (ποὺ καλύπτει τὸ ἰδεολόγημα τῆς «κλιματικῆς κρίσης»), εἶναι μονάχα μία πλευρά της.