ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ-ΓΙΑΝΝΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ: Είναι ειδικός εμπειρογνώμονας σε θέματα ανάπτυξης, δημοσίων επενδύσεων, παιδείας, πολιτισμού, καινοτομίας και επιχειρηματικότητας και
Τι απαντάτε σε αυτούς που αμφισβητούν τη γενοκτονία των Ποντίων;
Η έννοια του αμιγούς φυλετικά έθνους-κράτους και αυτή της εθνικής καθαρότητας υπήρξαν σε ορισμένες ιστορικές περιπτώσεις το τελευταίο και πλέον εκφυλισμένο στάδιο της διαδικασίας συγκρότησης των σύγχρονων κρατών, η οποία ξεκίνησε πριν αρκετούς αιώνες στην Ευρώπη. Στην περιοχή των Βαλκανίων (αλλά όχι μόνο) η επίδραση υπήρξε πολύ έντονη καθώς η συγκρότηση των κρατών συνεχίστηκε μέχρι πρόσφατα. Στο όνομα αυτού του ιδεολογήματος διαπράχθηκαν αποτρόπαια εγκλήματα στην σύγχρονη ιστορία, τα οποία είναι πλέον μέρος της ιστορίας του γένους των ανθρώπων. Οι διαδικασίες των εθνοκαθάρσεων ξεκινούσαν (και δυστυχώς σε αρκετές γωνιές του πλανήτη ξεκινούν ακόμη) από την επιβολή συστηματικών διακρίσεων εναντίον των μειονοτήτων, από τους περιορισμούς στην απόκτηση περιουσίας, στις επιχειρηματικές δραστηριότητες, στην ανάδειξη σε δημόσια αξιώματα, στην επαγγελματική εξέλιξη, στην Παιδεία, στην ιθαγένεια, ενώ συνέχιζαν με εκτοπίσεις, για να καταλήξουν σε πιο βίαιες και ακραίες μορφές βίας όπως μαζικές σφαγές και μαζικές βίαιες πράξεις (δολοφονίες και μαζική εξόντωση, αρπαγές παιδιών, συστηματική εξολόθρευση) εναντίον του συγκεκριμένου πληθυσμού από παρακρατικές οργανώσεις με την ανοχή του κράτους ή/και από το ίδιο το κράτος.
Οι διώξεις και η εξολόθρευση Αρμένικων πληθυσμών, η συστηματική και ακραία βία εναντίον των Ποντίων, οι διακρίσεις και οι βίαιες πρακτικές εναντίον των Ελλήνων της Μικράς Ασίας υπήρξαν μερικά από τα αποτρόπαια γεγονότα που συνόδευσαν την δημιουργία των σύγχρονων κρατών που προέκυψαν από τη διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι πρακτικές αυτές υπήρξαν ο μαύρος προάγγελος της πιο ακραίας βίας στην ανθρώπινη ιστορία, η οποία οργανώθηκε συστηματικά από ένα κράτος: του Ολοκαυτώματος, που οδήγησε εκατομμύρια ανθρώπους στο φριχτό θάνατο με στόχο την εξόντωση μιας εθνότητας, των Εβραίων, αλλά και όλων των «διαφορετικών»: τσιγγάνων, ομοφυλόφιλων και όλων όσους το ναζιστικό καθεστώς θεωρούσε «κατώτερους ανθρώπους» με στόχο τη φυλετική καθαρότητα.
Έτσι, μετά το μεγάλο πόλεμο, υπογράφηκε η Συνθήκη για την Πρόληψη και την Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας του 1948, όπου ο όρος αποκτά για πρώτη φορά νομική υπόσταση και ταυτόχρονα υπογράφηκε η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Δυστυχώς η συνθήκη δεν κατόρθωσε να αποτρέψει τους ανθρώπους από το να καταφύγουν σε παρόμοιες πρακτικές τα χρόνια που ακολούθησαν, από τη Ρουάντα ως τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα και τους μαζικούς τάφους στην πρώην Γιουγκοσλαβία, που θύμισε ανατριχιαστικά στην Ευρώπη τις πιο σκοτεινές στιγμές του παρελθόντος της.
Τα ιστορικά γεγονότα δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται ως σύγχρονα ιδεολογήματα, ούτε να υποτάσσονται στις εντυπώσεις. Εκείνο που έχει καίρια σημασία δεν είναι τόσο η ακριβής κατάταξη ενός φρικτού γεγονότος στην κλίμακα της αποτρόπαιας βίας, όσο η γνώση των συμβάντων και η κατανόηση του ίδιου του γεγονότος.
Αυτοί που επιμένουν (στην αμφισβήτηση της γενοκτονίας) είναι σαν να ζητάνε στους Ποντίους αλλά και στον ελληνικό λαό να ξεχάσουν την ιστορία και τις ρίζες τους;
«Η αντικειμενική γνώση και κατανόηση των ιστορικών γεγονότων έχει διδακτικό και όχι εκδικητικό σκοπό. Δεν έχουμε ανάγκη τη γνώση και τη μνήμη για να πάρει κάποιος το αίμα του πίσω, αλλά για να μην επαναληφθούν παρόμοια γεγονότα ίσως σε διαφορετικό περιβάλλον, σε άλλο χρόνο με άλλους πρωταγωνιστές και άλλα θύματα. Για να ελέγχουμε και κατευθύνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό και τις δικές μας πράξεις μέσα από την κατανόηση των γεγονότων που έζησαν οι προγόνοί μας και τις συνέπειές τους.
Η μνήμη της ακραίας και συστηματικής βίας που ασκήθηκε εναντίον των Ποντίων στις αρχές του περασμένου αιώνα, απόρροια των προσπαθειών εθνοκάθαρσης, η μνήμη από τις συστηματικές διώξεις και εκτοπίσεις που υπέστησαν (μαζί με πολλές άλλες εθνότητες και μειονότητες) από ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, το σταλινικό, στα μέσα του 20ου αιώνα, ακόμη και ο πιο πρόσφατος μαζικός ξεριζωμός και η νέα προσφυγιά που έζησε το αρχαίο αυτό παρακλάδι του Ελληνισμού με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης στο τέλος του ίδιου σκληρού αυτού αιώνα, αυτή η μνήμη και αυτή η γνώση είναι αναγκαίες για να κατανοήσουμε το κοινό παρελθόν μας αλλά και την πρόσφατη ιστορία μας. Οι τελευταίοι φυγάδες ενός άλλου πολέμου και μιας άλλης φτώχειας που προσπάθησαν και προσπαθούν να ξαναστήσουν τη ζωή τους με δυσκολίες, με αγώνα, με προβλήματα αποδοχής αλλά και τη δύναμη του ελληνισμού όπως έκαναν οι ομογενείς τους που έφτασαν στην Ελλάδα μετά από τη Μικρασιατική καταστροφή κι αντιμετώπισαν πολύ πιο σοβαρές αντιξοότητες και προβλήματα.
Η μνήμη και η γνώση έχουν και μια άλλη κεφαλαιώδη σημασία: την ανάληψη και συστηματική υλοποίηση δράσεων για την διάσωση και αναζωογόνηση της πολύτιμης πολιτιστικής κληρονομιάς των Ποντίων: το παμπάλαιο γλωσσικό ιδίωμα, την μουσική, τους χορούς, την λογοτεχνία, την υλική και άϋλη πολιτιστική κληρονομιά τους που είναι κληρονομιά όλων μας και κληρονομιά της ανθρωπότητας, πανάκριβο και ζωντανό κειμήλιο του ελληνισμού, που κινδυνεύει να χαθεί κάτω από τα μανιασμένα κύματα της ιστορίας και από την ομογενοποίηση της εποχής.
Είναι επίσης απολύτως απαραίτητη η αντικειμενική γνώση και η ζωντανή μνήμη για την τραγική ιστορία των Ποντίων καθώς κοιτάμε τον καθρέφτη μας σήμερα, για να μας κάνει να αναρωτιόμαστε διαρκώς εάν πράττουμε αρκετά για την αποφυγή των διακρίσεων σε βάρος των ίδιων των Ποντίων προσφύγων και των απογόνων τους, αλλά και σε βάρος κάθε διαφορετικού, κάθε ανθρώπινης κοινότητας. Είναι απαραίτητη η μνήμη και η αντικειμενική γνώση για την κατανόηση και την αποδοχή του διαφορετικού, πρώτα εντός μας και, εν συνεχεία, απέναντί μας. Είναι απολύτως αναγκαία για τη διαρκή επαγρύπνηση απέναντι σε κάθε μορφής ρατσισμό και φυλετική ή άλλη βία στον τόπο μας, στους γείτονες και όπου γης. Για να μπορούμε κυρίως να συνεισφέρουμε με το παράδειγμά μας στη διαρκή μάχη του ανθρώπου απέναντι στο σκοτεινό του εαυτό και στην αρρωστημένη ρίζα των ιδεολογημάτων που γεννούν γενοκτονίες».
ΘΕΟΦΑΝΗΣ ΚΟΝΤΟΧΡΗΣΤΟΣ, Πρόεδρος του συλλόγου Ποντίων Αιτωλοακαρνανίας “Αξέχαστες Πατρίδες”, με έδρα στο Αιγάλεω
Η Γενοκτονία των Ποντίων αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες γενοκτονίες του αιώνα.
Αναγνωρίστηκε από την Βουλή των Ελλήνων τον Φεβρουάριου του 1994 και ψηφίστηκε ομόφωνα η ανακήρυξη της 19ης Μαΐου, ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στην Σαμψούντα, ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.
Επίσης έχει αναγνωριστεί και από άλλους διεθνείς οργανισμούς, όπως η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών.
Ο όρος Γενοκτονία σημαίνει αφανισμός ενός λαού με εγκληματικές πράξεις, είτε με σειρά ομαδικών φόνων, είτε με συστηματική εξασθένιση του λαού, με διάφορα μέσα.
Η θηριωδία που υπέστησαν οι προγονοί μας είναι τεράστια. Υπέστησαν χιλιάδες ψυχές ξεριζωμό από τα σπίτια τους, εξάντληση από τις κακουχίες, βασανιστήρια, δίψα, πείνα, αρρώστιες και πάρα πολλοί πέθαναν στα στρατόπεδα θανάτου στην έρημο.
Δυστυχώς όλη αυτή η ιστορική αλήθεια θυσιάζεται προφανώς στον βωμό σκοπιμοτήτων και συμφερόντων.
Η ιστορία έχει τεκμηριωθεί και κάποιοι αρνούνται να την δεχτούν. Αρνούνται να κοιτάξουν την αλήθεια κατάματα και να το παραδεχτούν, γιατί πολύ απλά παίζονται συμφέροντα στην πλάτη ενός ολόκληρου λαού.
Όπως έγινε τότε…. έτσι συνεχίζεται και τώρα.
ΣΑΒΒΑΣ ΚΑΡΑΣΑΒΒΙΔΗΣ (Σύλλογος Ακριτοχωρίου Ακρίτες – Σέρρες)
| “Η άποψή μου για τη όλη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί γύρω από την άρνηση της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, είναι ότι για μια ακόμη φορά βασιλεύει το χάος.Τι κι αν διαβάζουμε ιστορία, τι κι αν έχουνε γράψει ξένοι της εποχής (αφού οι δικοί μας παππούδες είναι κολλημένοι και πάνω απ’ όλα ψεύτες) για αυτές τις ιστορίες, όλα ανατρέπονται σε αυτήν την χώρα. Είναι απίστευτο στην Ελλάδα σήμερα κάποιοι που δεν κατέχουν ένα θέμα να εκφέρουν άποψη ελαφρά τη καρδία.
Εάν πάλι κατέχουν το αντικείμενο και πιστεύουν πως δεν έγινε γενοκτονία τότε είναι σαφής ο ρόλος τους και το καταλαβαίνει ο καθείς. Η ποινικοποίηση της γενοκτονίας είναι κάτι προοδευτικό για εμένα, γιατί ήταν πέρα για πέρα αληθινή, γιατί δεν μπορεί να μας προσβάλλει όποιος θέλει ελέω δημοκρατίας (και ασχετοσύνης ή δόλου), γιατί η συγγνώμη είναι ανθρώπινη και κατανοητή, γιατί εάν έκαναν κάτι οι πρόγονοι μου δεν είναι κακό να το διορθώσω εγώ και εν τέλει γιατί δεν είμαι άλλο ραγιάς, όπως είναι πολλοί στην Ελλάδα ακόμα. Δεν γίνεται ο γενοκτόνος να άγεται και να φέρεται και εμείς να φοβόμαστε να μιλήσουμε σε κάτι που το δίκιο μας είναι τρανταχτό. Τέρμα ο φόβος, η αλήθεια είναι μαζί μας και δεν λυγίζουμε ότι και να μας κάνουν. Όσο για τον συνωστισμό που ήταν ανθρώπινο λάθος, έχουμε πάψει από καιρό να πιστεύουμε στα ανθρώπινα λάθη, ειδικά όταν είναι τόσο ξεκάθαρα στοχευμένα και κατευθυνόμενα». |
ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ – Πρόεδρος Μ.Π.Σ Πόντιων Ριζοχωρίου
«Αυτοί που αμφισβητούν την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου αμφισβητούν, δεν σέβονται και μάλλον έχουν πλήρη άγνοια για το τι έχει υποστεί ένας ολόκληρος λαός. Αυτοί οι «κάποιοι» πρέπει να ντρέπονται που αμφισβητούν τον χαμό 353.000 ψυχών.
Και επιμένουν στις απόψεις τους γιατί θέλουν να ξεχάσουμε τις ρίζες μας για τα δικά τους συμφέροντα»
Συνεχίζεται…