ΣΟΦIA ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ – ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
Τι απαντάτε σε αυτούς που αμφισβητούν τη γενοκτονία των Ποντίων;
«Ότι δε γίνεται να αμφισβητείς την ίδια την Ιστορία, παρά αν είσαι ο ίδιος τελείως ανιστόρητος».
Αυτοί που επιμένουν (στην αμφισβήτηση της γενοκτονίας) είναι σαν να ζητάνε στους Ποντίους αλλά και στον ελληνικό λαό να ξεχάσουν την ιστορία και τις ρίζες τους;
«Ναι. Τους ζητούν να ξεχάσουν. Κι όποιος ξεχνά την ιστορία του, είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει. Είναι κάτι άλλο το να αποδεχθείς ότι όσα έγιναν ανήκουν πια στο παρελθόν και δεν πρέπει να επηρεάζουν το παρόν και μέλλον – η ζωή οφείλει να κοιτά μπροστά και να προχωρά – και τελείως διαφορετικό να αρνείσαι ότι έχουν συμβεί αυτά τα γεγονότα, τα οποία πολλοί από εμάς έχουμε ακούσει από τα ίδια τα χείλη των ανθρώπων που τα βίωσαν στο πετσί τους».
ΝΟΕΛ ΜΠΑΞΕΡ – ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ-
Τι απαντάτε σε αυτούς που αμφισβητούν τη γενοκτονία των Ποντίων;
«Απαντώ πως τα γεγονότα δεν την αμφισβητούν. Όσο και να θέλω να τους ακούσω και να μην τους αμφισβητήσω, τους διαψεύδουν τα γεγονότα. Αυτά δεν είναι υποκειμενικά όπως η ερμηνεία τους. Η ιστορική πραγματικότητα είναι ότι πρόκειται περί γενοκτονίας. Αυτό λένε τα νούμερα και τα ίδια τα γεγονότα. Οι εξορίες του λευκού θανάτου, για παράδειγμα, δεν επιδέχονται αμφισβήτηση ότι συνέβησαν. Το θέμα δεν είναι αν τότε στην Τουρκία έγινε ακόμα μια μεγάλη, μεσαία ή μικρή γενοκτονία με τους Ποντίους. Το συγκεκριμένο ιστορικό συμβάν ως μόνο του στον κόσμο και οι τρομερές συνέπειές του είναι που έχουν σημασία. Δυστυχώς η Ιστορία είναι αμείλικτη με κάποια σημερινά Κράτη. Το να ομολογήσει ένας λαός μια γενοκτονία που διέπραξε δεν είναι εύκολο πράγμα, ομολογουμένως. Απαιτείται γενναιότητα, μέγιστη ειλικρίνεια και …ίσως λίγος ακόμη χρόνος να περάσει. Όσο κι αν κρύβεται η αλήθεια πίσω από την αμφισβήτηση, ένα-ένα τα κράτη την βλέπει, την αναγνωρίζει και την αποδέχεται. Πιεζόμενα ασφαλώς τα κράτη από την δύναμη όσων επέζησαν και των απογόνων τους. Οι συνειδήσεις για να ενεργοποιηθούνε φαίνεται πως θέλουνε κι ένα δάχτυλο να τις ακουμπήσει».
Αυτοί που επιμένουν (στην αμφισβήτηση της γενοκτονίας) είναι σαν να ζητάνε στους Ποντίους αλλά και στον ελληνικό λαό να ξεχάσουν την ιστορία και τις ρίζες τους;
«Η συλλογική ποντιακή μνήμη και η σταθερή, αμετακίνητη θέση των Ποντίων να κρατήσουν (ή να συγκρατήσουν πια) τις ρίζες τους είναι ανεξάρτητο, κατά τη γνώμη μου, από την συζήτηση αν πρόκειται για γενοκτονία, εκτοπισμό χωρίς γενοκτονία, ή περίπου ειρηνική ανταλλαγή πληθυσμών. Το να ξεχάσει ένας πληθυσμός τις ρίζες του κουκουλώνει πολύ βολικά μια γενοκτονία. Θα βόλευε να ξεχαστεί από έναν ξεριζωμένο λαό η ιστορία του, γιατί έτσι θα ξεχνιόταν και μια γενοκτονία που συνέβη. Αν ξεχάσουν την ιστορία και τις ρίζες τους οι Πόντιοι, θα ξεχαστεί μια εθνική ντροπή άλλων. Νομίζω, ρομαντικά μιλώντας ασφαλώς, πως η αποδοχή και ομολογία ενός εγκληματικού γεγονότος είναι μια υγιής εθνική πράξη. Το δίκιο πρέπει να αναγνωρίζεται. Για να προχωράει η ζωή ίσια. Αλλιώς γέρνει επικίνδυνα κι αυτό αφορά όλους μας».
ΝΙΚΟΣ ΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ – ΕΚΔΟΤΗΣ – ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ – ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ
Στην έρευνα του Πινακίου απαντά και ο Νίκος Μουρατίδης ο οποίος μιλά για προσπάθειες παραποίησης της ιστορίας….Διαβάστε τι είπε:
Τι απαντάτε σε αυτούς που αμφισβητούν τη γενοκτονία των Ποντίων;
«Δυστυχώς δεν ζει πια η γιαγιά μου για να τους δώσει εκείνη την απάντηση. Εκείνη που έζησε όλη την θηριωδία. Εγώ τι να απαντήσω; Είναι σαν να μου λένε ότι ο Μουσολίνι κι ο Χίτλερ δεν ήταν δολοφόνοι, αλλά ότι έκαναν κάποια λάθη… και εγώ θα πρέπει να απαντήσω;»
Αυτοί που επιμένουν (στην αμφισβήτηση της γενοκτονίας) είναι σαν να ζητάνε στους Ποντίους αλλά και στον ελληνικό λαό να ξεχάσουν την ιστορία και τις ρίζες τους;
«Κανείς δεν πρόκειται να ξεχάσει εκείνα τα γεγονότα, πάει και τέλειωσε. Έχουν καταγραφεί πια. Είναι σαν να ζητάνε να παραποιήσουμε την ιστορία. Όταν αφανίζονται λαοί κατά δεκάδες χιλιάδες ή κατά εκατοντάδες χιλιάδες δεν το ξεχνάει κανείς. Κανείς δεν θα ξεχάσει ούτε τους Πόντιους, ούτε τους Αρμένιους αλλά ούτε και τους Εβραίους».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ –ΕΚΔΟΤΗΣ (ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΣΤΗΝ AΝΕΜΟΣ)- ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
«Αθεράπευτες μνήμες»
Δε θα ‘θελα να προσεγγίσω την άγρια γενοκτονία των Ποντίων με οπτική ιστορικού, θ’ αφήσω την ίδια την ιστορία, να καταγράψει με τη βαρύτητα και τη ιστορική συνείδηση κι αναλυτικότητα, που προσδίδει ο χρόνος. Ακόμα κι αν χρειαστούν αιώνες, τα πώς
και τα γιατί που αφορούν στη γείτονα και –εις τους αιώνας των αιώνων- «φίλη» χώρα, θα παραμένουν αναπάντητα με την ανοχή της διεθνούς κοινότητας, χάρη στην πλάτη της οποίας, η φίλη-γείτονας χώρα, προβαίνει σε νέα εγκλήματα. Θα σταθώ μονάχα σε μια μνήμη, που πέρασε γενιά τη γενιά από την οικογένειά μου με το επώνυμο, που μαρτυράει την καταγωγή. Θα μείνω στη μνήμη της εικόνας της γιαγιάς που δε γνώρισα, γιατί ενόσω εγώ βάραινα την κοιλιά της δικής μου μάνας, εκείνη, η γιαγιά Βασιλική αργόσβηνε έχοντας προ πολλού τσαλαπατήσει τα ογδόντα της χρόνια, αργόσβηνε σ’ ένα δημόσιο ψυχιατρείο, μιας κι η ψυχή στη δική της περίπτωση, έχασε ένα
κομμάτι από το πνεύμα της, λίγα χρόνια πριν φύγει η ίδια από τη ζωή, που αλλιώς κι αλλού την ονειρεύτηκε σαν παιδί κι αλλού την έφερε ο διωγμός. Μέσα μου κράτησα το θλιμμένο και γεμάτο γνώση βλέμμα της, που ξεπήδαγε σπινθηροβόλο από δυο τρεις φωτογραφίες, που σώθηκαν.
Το ρόλο της στη ζωή μου, αποκατέστησε η παιδική της φίλη-«αδελφή», που δεν σταμάταγε να μου την περιγράφει σαν παιδί και σαν ενήλικη. Πώς συνέβη και με τον ερχομό τους στην Ελλάδα να καταλύσουν σ’ ένα χωριό της Δράμας αρχικά, πριν τελικά κατέβουν προς
τον εύφορο κάμπο της ιδιαίτερής μου πατρίδας, που ‘θελε χέρια κι έδινε ψωμί στους ξεριζωμένους στα χωράφια της αποστραγγισμένης παλιά ιστορικής λίμνης, αυτής στον κάμπο των Γιαννιτσών. Κι όσο μεγάλωνα, μου θύμιζε όλο και πιο φανερά μελαγχολική η «γιαγιά» Όλγα, τη μνήμη ενός νεαρού κοριτσιού –της αληθινής γιαγιάς μου- που ξέφευγε μες στο καταχείμωνο ζαλωμένη κουβέρτες και αλυχτούσε τις νύχτες σα σεληνιασμένη, φωνάζοντας σχεδόν ακατάληπτα, ονόματα.
Έπειτα, άκληροι ακόμα από γη, κατέβηκαν για τη Μακεδονία, η όμορφη γιαγιά παντρεύτηκε έναν παππού κάτι χρόνια
μικρότερό της, ανέστησε μια οικογένεια πέντε παιδιών κι έζησε υγιώς, ώσπου τα γηρατειά πήρανε να τη γυρνάνε πίσω στα παλιά, με ρυθμό όλο και πιο επικίνδυνο. Κι όσο το μυαλό γερνούσε, η ίδια επέστρεφε στην παιδιστική της συμπεριφορά, που τη γλίτωνε από την εικόνα που δεν άντεχε: την εικόνα των δυο σχεδόν συνομήλικων αγοριών-αδελφών της, που είδε να κατασφάζονται μπροστά στα μάτια της με τρόπο άγριο μέσα στην αυλή του σπιτιού τους στην παλιά πατρίδα. Χωρίς διαγνωσμένη ψυχική νόσο, έφυγε με την εικόνα των δυο σχεδόν δεκάχρονων αδερφών της, πικραμένη που συνέχισε μονάχη και χωρίς τα κοινά τους παιδικά όνειρα, τον ορφανεμένο μοναχικό της δρόμο. Κι έχαιρε της συμπάθειας των γιατρών, που πάλευαν με πρωτόγονα φάρμακα, να της απαλύνουν τις πληγές, που στ’ αλήθεια δεν κατάφεραν να κλείσουν στα εβδομήντα τόσα χρόνια που ακολούθησαν. Κι ούτε θα ‘κλειναν ποτέ».
EΛΣΑ ΠΟΙΜΕΝΙΔΟΥ – ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ – ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΡΙΑ
Η δημοσιογράφος και παρουσιάστρια Έλσα Ποιμενίδου μιλά στο Πινάκιο για την ποντιακή γενοκτονία. Η ιστορία είναι ζωντανή, υπογραμμίζει, μέσα από τις αφηγήσεις των παππούδων και των γιαγιάδων που περπάτησαν ξυπόλυτοι από την Καρατζόβα έως την Αριδαία της Πέλλας…
Τι απαντάτε σε αυτούς που αμφισβητούν τη γενοκτονία των Ποντίων;
Ιστορικές αποδείξεις και μαρτυρίες καθώς και η έρευνα τόσων μελετητών δείχνουν το αντίθετο από αυτά που με τόση ευκολία αναφέρουν ορισμένοι. Φυσικά είναι συνταγματικό δικαίωμα του καθένα να εκφράζει τις απόψεις του αλλά όταν τα ακούμε από επιστήμονες που έχουν συγγράψει μάλιστα και βιβλία ιστορίας για τα σχολεία εκεί θα περιμέναμε δημοσιεύσεις και τεκμηριώσεις σχετικά με τη μη γενοκτονία Ποντίων και Αρμενίων σε έγκριτα επιστημονικά περιοδικά και όχι απλές επιστολές που αποκηρύσσουν κομμάτια της ιστορίας μας
Αυτοί που επιμένουν (στην αμφισβήτηση της γενοκτονίας) είναι σαν να ζητάνε στους Ποντίους αλλά και στον ελληνικό λαό να ξεχάσουν την ιστορία και τις ρίζες τους;
«Κατανοώ ότι είναι ένα θέμα που διχάζει τους ιστορικούς ακόμα και σήμερα, όπως αμφισβητείται και ο ακριβής συνολικός αριθμός των θυμάτων αφού είναι δύσκολο να υπολογισθεί.
Όποιος όμως τοποθετείται δημόσια στο θέμα των διώξεων των Ποντίων οφείλει να τεκμηριώνει την επιστημονική του θέση, γιατί είναι εύκολο να αφυπνισθούν αντί για δημοκρατικά αντανακλαστικά εθνικιστικά φαντάσματα. Ατέλειωτες συζητήσεις έγιναν και γίνονται για το αν θα πρέπει ή όχι να χαρακτηρίζεται «γενοκτονία». Μπορεί ο διωγμός των Ποντίων να επιχειρήθηκε να χαρακτηριστεί «γενοκτονία» που καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ με αφορμή το Ολοκαύτωμα, μόλις το 1948, ωστόσο σε εμάς παραμένουν πάντα ζωντανές οι αφηγήσεις των διωγμών των Ελλήνων του Πόντου από τους παππούδες μας και τις γιαγιάδες μας που επέζησαν από την Καππαδοκία και ήρθαν ξυπόλητοι στην Καρατζόβα (επαρχία Αλμωπίας, στην Αριδαία στο Νομό Πέλλας) για να ζήσουν μια ζωή από την αρχή. Η ιστορία είναι ζωντανή και όσα γεγονότα αμφισβητούνται θα κριθούν στο μέλλον».
EΦΗ ΣΑΡΑΦΙΔΟΥ – ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ
Τι απαντάτε σε αυτούς που αμφισβητούν τη γενοκτονία των Ποντίων;
«Η γενοκτονία των Ποντίων θα έπρεπε να είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός , και θλίβομαι που καλούμαι να απαντήσω σε μια τέτοια ερώτηση. Τα όσα αποτρόπαια υπέστησαν οι Έλληνες του Πόντου από το κίνημα των Νεότουρκων, αποτελούν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Η Βουλή των Ελλήνων έχει αναγνωρίσει τη γενοκτονια εδώ και δεκαετίες και μόνο απογοήτευση και οργή μου προκαλούν οι πρόσφατες αντιδράσεις ορισμένων «Ελλήνων» βουλευτών στη συζήτηση που άνοιξε για το ενδεχόμενο ποινικοποίησης της άρνησης για τις γενοκτονίες των Ποντίων και των Ελλήνων της Μικράς Ασίας».
Αυτοί που επιμένουν (στην αμφισβήτηση της γενοκτονίας) είναι σαν να ζητάνε στους Ποντίους αλλά και στον ελληνικό λαό να ξεχάσουν την ιστορία και τις ρίζες τους;
| «Δεν γνωρίζω και ενδεχομένως να μην επιθυμώ να γνωρίζω τους λόγους για τους οποίους ορισμένοι αμφισβητούν την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Όποιος και αν είναι ο σκοπός τους, είναι πρόδηλο ότι διακατέχονται από έντονο ανθελληνισμό. Ο ανθελληνισμός εντός συνόρων εκτιμώ πως είναι ο μεγαλύτερος μας εχθρός και λειτουργεί καταστροφικά κυρίως τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο που απαιτείται ομόνοια και συσπείρωση. Αντιθέτως, τέτοιες απόψεις οδηγούν στο διχασμό». |
Συνεχίζεται…