Σενάριo από ταινία θα μπορούσε να είναι όσα διαδραματίστηκαν σε νοσοκομείο του Κεντάκι, όταν ένας δότης μοσχεύματος ξύπνησε στο χειρουργικό τραπέζι την ώρα που οι γιατροί ετοιμάζονταν να του αφαιρέσουν την καρδιά.
π. Αθανάσιος Μυτιληναίος: Επιτρέπεται στους Ορθοδόξους Χριστιανούς η δωρεά οργάνων σώματος;
Τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα (ΣΜΝ) αυξάνονται σε όλη την Ευρώπη ιδιαίτερα μεταξύ των νέων.(1) Λοιμώξεις όπως η γονόρροια, η σύφιλη, τα χλαμύδια και ο HIV γίνονται όλο και πιο διαδεδομένες.
Εκπομπή της ΠΕΦΙΠ: «Αισθάνεται το έμβρυο στην κοιλιά μου;» Παρουσιάζει η Ιωάννα Σκαρλάτου, Ψυχοπαιδαγωγός Παιδιών και Εφήβων, Ψυχοθεραπεύτρια. Καλεσμένος ο ιατρός καρδιολόγος και υποψήφιος διδάκτωρ βιοηθικής, κος Νικόλαος Παναγιωτόπουλος.
Είναι «ηθικό καθήκον» της κυβέρνησης να κάνει ευθανασία στους «άχρηστους πολίτες» της κοινωνίας, όπως εκείνους που πάσχουν από ψυχικές ασθένειες, σύμφωνα με ένα συγκλονιστικό άρθρο των New York Times. Η ιστορία, με τίτλο «Η ιατρική βοήθεια στον θάνατο δεν πρέπει να αποκλείει την ψυχική ασθένεια» και γράφτηκε από την Καναδή ευγονολόγο Clancy Martin…
Τα αγέννητα παιδιά της εξωσωματικής γονιμοποίησης δημιουργούνται σαν προϊόντα εργαστηρίου, υφίστανται γενετικούς σχεδιασμούς, ελέγχονται και απορρίπτονται χωρίς συναίσθηση ότι πρόκειται για ανθρώπινες έμψυχες υπάρξεις με αιώνια προοπτική και συχνά χρησιμοποιούνται ως ανταλλακτικά ή άνθρωποι μιας χρήσης τόσο στο εργαστήριο όσο και μέσα στη μήτρα.
Δυστυχῶς, σήμερα ἡ τεχνο-εὐγονική τῆς πολυγονιδιακῆς διαλογῆς ὄχι μόνο δέν καταδικάζεται, ἀλλά θεωρεῖται καί θετική προσφορά πρός τήν κοινωνία, γιατί μέ αὐτήν ἀποδίδονται στήν κοινωνία ὑγιέστερα παιδιά καί παιδιά μέ ἐπιθυμητά χαρακτηριστικά, μέ κόστος βεβαίως τήν ἀπόρριψη πολλῶν, ἀλλά δύσκολα μετρήσιμων ἀνθρώπινων ζωῶν.
“Οι εμβρυϊκές κυτταρικές σειρές δεν προέρχονται από νεκρά έμβρυα αποβολών ή θεραπευτικών εκτρώσεων αλλά από ΖΩΝΤΑΝΑ έμβρυα εκτρώσεων που πολλές φορές πεθαίνουν κατά τη διαδικασία της συλλογής των οργάνων ή ιστών τους.”
Ἐκ τῶν ὡς ἄνω (βλ. 1 ,2, 3) συνάγεται ἢ ὄχι τὸ συμπέρασμα ὅτι ὑφίσταται ζήτημα βιοηθικῆς; Ἐὰν ναί, δὲν θὰ ἦταν φρόνιμο οἱ ἐκκλησιαστικὲς ἀρχὲς καὶ ἄλλοι φορεῖς καὶ πρόσωπα νὰ ἐφιστοῦσαν τὴν προσοχὴ τῶν πιστῶν, νὰ ἐξέφραζαν τοὐλάχιστον τὴν ἐπιφύλαξή τους, ἐὰν ὄχι τὴν ἀντίθεσή τους, ὡς πρὸς τὰ ἐμβόλια κατὰ τοῦ νέου κορωνοϊοῦ;