Είναι «ηθικό καθήκον» της κυβέρνησης να κάνει ευθανασία στους «άχρηστους πολίτες» της κοινωνίας, όπως εκείνους που πάσχουν από ψυχικές ασθένειες, σύμφωνα με ένα συγκλονιστικό άρθρο των New York Times.
Η ιστορία, με τίτλο «Η ιατρική βοήθεια στον θάνατο δεν πρέπει να αποκλείει την ψυχική ασθένεια» και γράφτηκε από την Καναδή ευγονολόγο Clancy Martin, ξεκινά με την περιγραφή ενός άνδρα για τις πολυάριθμες προσωπικές του απόπειρες αυτοκτονίας όταν ήταν ανήλικος.
«Ένας 55χρονος λευκός άνδρας (μιας από τις ομάδες που διατρέχουν τον υψηλότερο κίνδυνο αυτοκτονίας στην Αμερική) και ευτυχώς παντρεμένος πατέρας πέντε παιδιών, είμαι ευγνώμων που είμαι ανίκανος να αυτοκτονήσω. ” αυτός προσθέτει.
«Η πρώτη μου απόπειρα να αυτοκτονήσω ήταν όταν ήμουν παιδί. Προσπάθησα ξανά ως έφηβος. Ως ενήλικας, έκανα απόπειρα αυτοκτονίας επανειλημμένα και με διάφορους τρόπους», δηλώνει.
Παραδόξως, παρά το γεγονός ότι ο Μάρτιν παραδέχτηκε ότι «πολλοί άνθρωποι που θέλουν να βάλουν τέλος στη ζωή τους λόγω έντονης ψυχικής ταλαιπωρίας είναι ευγνώμονες για τη ζωή τους μόλις περάσει η στιγμή αυτή», εξακολουθεί να εκφράζει την υποστήριξή του στην υποβοηθούμενη αυτοκτονία για όσους υποφέρουν από ψυχικές ασθένειες.
«Θα περίμενε κανείς ότι ως κάποιος που έχει επανειλημμένα αποπειραθεί να αυτοκτονήσει και όμως χαίρεται που είναι ζωντανός, είναι αντίθετος στην ευθανασία για ψυχιατρικούς λόγους», γράφει. «Αλλά λόγω της οικειότητάς μου με την αυτοκτονία πιστεύω ότι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν αυτό το δικαίωμα».
Αν και τα αιτήματα για ευθανασία για ψυχιατρικούς λόγους θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με «ιδιαίτερη προσοχή» λόγω της αβεβαιότητάς μας σχετικά με την ψυχολογική ταλαιπωρία, ο Martin επιμένει ότι η έλλειψη σαφήνειας «είναι στην πραγματικότητα ένας λόγος για να υποστηρίξουμε μια συνετή πολιτική υποβοηθούμενης αυτοκτονίας για τουλάχιστον ορισμένες ψυχιατρικές περιπτώσεις .»
Σημειώνει επίσης ότι η μείζονα κατάθλιψη «είναι μια από τις ψυχιατρικές διαγνώσεις που είναι πιο κοινές στους αυτοκτονικούς ανθρώπους και περίπου τα δύο τρίτα των ανθρώπων που πεθαίνουν από αυτοκτονία είναι καταθλιπτικοί τη στιγμή του θανάτου τους».
Επιπλέον, ισχυρίζεται, «η γνώση ότι υπάρχει διέξοδος μπορεί να ανακουφίσει την τρομακτική κλειστοφοβία που είναι τόσο κοινή σε αυτοκτονικούς ανθρώπους όπως εγώ και σε άτομα που υποφέρουν από οξύ πόνο γενικότερα».
Σύμφωνα με τον Μάρτιν, όταν δίνεται στους ανθρώπους το δικαίωμα στην υποβοηθούμενη από γιατρό αυτοκτονία, «μπορεί να επιλέξουν να μην το χρησιμοποιήσουν».
«Θα πρέπει να προταθεί στους ανθρώπους το δικαίωμα σε αυτή τη βοήθεια», υποστηρίζει. «Δεν προκύπτει ότι θα ασκήσουν αυτό το δικαίωμα».
Ζητώντας «σοφή ρύθμιση», «συμβουλές ειδικών» και τις «καλύτερες» ιατρικές πληροφορίες, ο Μάρτιν παραδέχεται ότι απαιτείται προσοχή.
«Πρέπει ο Καναδάς και άλλες χώρες με παρόμοιες πολιτικές που επιτρέπουν την MAID για ψυχιατρικούς λόγους, όπως το Βέλγιο και η Ολλανδία, να συνεχίσουν να προχωρούν με τη μέγιστη προσοχή, με τη συμβουλή κατάλληλων ειδικών σε θέματα συμπεριφοράς και ηθικής; Φυσικά», γράφει.
«Πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί όταν πρόκειται για υποθέσεις που αφορούν οποιονδήποτε σχετικά με την ενημερωμένη συγκατάθεση του οποίου έχουμε ανησυχίες, όπως ανήλικοι ή άτομα με ειδικές ανάγκες;», προσθέτει. «Αλλά έτσι πρέπει να προχωρήσει οποιαδήποτε διαφωτισμένη πολιτική υγειονομικής περίθαλψης».
Πολλοί εξέφρασαν την οργή τους για την «ανεξάρτητη» άποψη
«Θα το ακούμε όλο και περισσότερο και είναι σημαντικό να μην το συνηθίσουμε», έγραψε η συντάκτρια Bria Sandford.
«Ένα εντελώς ανεξάρτητο άρθρο», έγραψε ένας χρήστης του Twitter.
«Απλώς περιμένετε μέχρι να πάνε από το «ας βοηθήσουμε τα άτομα με ψυχικές ασθένειες να τελειώσουν τη ζωή τους», που είναι από μόνο του τρομακτικό, στο «ίσως θα έπρεπε απλώς να κάνουμε ευθανασία σε άτομα με ψυχικές ασθένειες», έγραψε ένας άλλος χρήστης.
«Είναι 2023 και κάποιος στους NYT λέει ότι τα άτομα που πάσχουν από κακή ψυχική υγεία πρέπει να έχουν πρόσβαση στην ευθανασία», έγραψε ένας άλλος χρήστης του Twitter.
«Τόσο απογοητευτικό αυτό που διαβάζω στους Times. Η Μάρτιν δεν σχολιάζει τις πολλές αναφορές ότι η άρνηση ιατρικής περίθαλψης και η κακή μεταχείριση στον Καναδά οδήγησαν τους ανθρώπους να υποβάλλονται σε ευθανασία», έγραψε ένας χρήστης .
«Τι θα λέγατε να υποστηρίξετε για καλύτερη θεραπεία, αντί να σκοτώνετε ασθενείς;» ρώτησε.
«Φιλελευθερισμός της Νέας Υόρκης: Παρακαλώ πεθάνετε αντί να πληρώσουμε εμείς για την ψυχική σας φροντίδα», έγραψε ένας άλλος.
Μετά τη νομιμοποίηση της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας το 2016, ο Καναδάς έχει γίνει μία από τις επτά χώρες που επιτρέπουν στους επαγγελματίες του ιατρικού κλάδου να χορηγούν θανατηφόρα φάρμακα σε ασθενείς και είναι η μόνη χώρα που επιτρέπει στους νοσηλευτές να σκοτώνουν τους ασθενείς τους.
Αν και αρχικά η ευθανασία περιοριζόταν σε ασθενείς άνω των 18 ετών που έπασχαν από μια ανίατη ασθένεια, οι κανόνες όλο και περισσότερο κάθε χρόνο.
Ένα έγγραφο για τους γιατρούς που εκπονήθηκε από την Καναδική Ένωση Αξιολογητών και Παρόχων MAID που δόθηκε στη δημοσιότητα πέρυσι, υποδηλώνει ότι οι γιατροί είναι υποχρεωμένοι να αναφέρουν το θέμα της ευθανασίας πριν το κάνουν οι ασθενείς τους, εάν ο ασθενής είναι κατάλληλος για ευθανασία».
Τον Νοέμβριο, η κορυφαία καναδική εταιρεία λιανικής μόδας La Maison Simons ξεκίνησε μια διαφημιστική καμπάνια με τίτλο «All Is Beauty» και κατηγορήθηκε για «προώθηση» και «ρομαντικοποίηση» υποβοηθούμενης αυτοκτονίας.
Στο κλιπ περίπου τριών λεπτών, μια νεκρή πλέον σε τελικό στάδιο άρρωστη γυναίκα στα 30 της, ονόματι Τζένιφερ, περιγράφει ότι έρχεται να αντιμετωπίσει την επιλογή να βάλει τέλος στη ζωή της, ενώ βλέπει την «ομορφιά» τριγύρω, καθώς παρουσιάζει την ευθανασία ως «την πιο όμορφη έξοδο».