Ὁ μακαριστός Γέροντάς μου Ἰωσήφ, διδάσκοντάς μας τά καθήκοντα τῆς μοναχικῆς πολιτείας ἐπέμενε πολύ στήν πρακτική μέθοδο τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Καθώς ἡ δική του ζωή ἦταν μιά συνεχής βία στό θέμα τῆς προσευχῆς, ἔτσι ἐπέμενε καί ἐμεῖς νά βιάζουμε ὅσο μποροῦμε τόν ἑαυτό μας, γιά νά στερεώσουμε βαθειά στόν νοῦ καί στήν καρδιά μας..
Θά σοῦ γράψω μίαν ὀπτασίαν ἑνός ἐπισκόπου, πού εἶδεν, καί τήν ὁποίαν ἤκουσα ἀπό τό στόμα τοῦ ἐπισκόπου, πού συλλειτούργησα πρό ἐτῶν. Μᾶς λέγει ὅτι ἦτο ἕνας παπᾶς, πού τόν εἶχε νικήσει τό κρασί καί συχνά ἐμεθοῦσε· ἐργασία ἐτῶν· κατά τά ἄλλα ἦτο ἐνάρετος καί εὐλαβής. Μίαν τῶν ἡμερῶν κατά τήν συνήθειαν….
Βιάζεσθε εἰς τήν σιωπήν, εἰς τήν γεννήτριαν ὅλων τῶν κατά Θεόν ἀρετῶν· σιωπᾶτε, διά νά λέγετε τήν εὐχήν· διότι, ὅταν κανείς ὁμιλῇ, πῶς δύναται νά ἐκφύγῃ τήν ἀργολογίαν, ἐξ ἧς καί κάθε κακός λόγος, ἐκ τοῦ ὁποίου βαρύνεται ἡ ψυχή ἀπό τήν εὐθύνην;
Εὔχομαι, παιδί μου, πνευματικῶς νά πηγαίνῃς καλά. Οἱ δυσκολίες θά ὑπάρχουν, καθώς καί οἱ πειρασμοί καί τόσα ἄλλα· αὐτά ὅλα ὅμως θά τά ἀντιμετωπίσωμεν μέ τήν προσευχήν καί τόν φόβον τοῦ Θεοῦ.
Παιδί μου, μνημόνευε Ἰησοῦν διαπαντός, ἵνα εἰς ὅλας τά ἀδυναμίας εὕρῃς τό κατάλληλον φάρμακον. Πόνον ἔχεις; Διά τῆς ἐπικλήσεως τοῦ Ἰησοῦ θά εὕρῃς ἀνακούφισιν καί φώτισιν. Θλῖψιν ἔχεις; Ἰησοῦν ἐπικαλοῦ καί ἰδού ἡ παρηγορία θά ἀνατείλῃ εἰς τήν σφαῖραν τῆς καρδίας σου.