Λοιπόν ἀγωνισθῶμεν· ἀκονίσωμεν τάς ψυχάς μας εἰς τό ἀκόνι τῆς ὑπομονῆς, ὅπως ἐκφέρωμεν ἔργον εὐάρεστον τῷ Θεῷ· θλίψεις, ἀρρώστειαι, στενοχωρίαι, πειρασμοί, οὐδέν τῶν τοιούτων θά χωρίσῃ ἡμᾶς ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ· διότι ἐκ τῶν προτέρων ἔχομεν διδαχθῆ καί λάβει γνῶσιν, ὅτι στενή καί τεθλιμμένη ἡ ὁδός, ἡ ὁδηγοῦσα τούς βαδίζοντας αὐτήν εἰς τήν ἄλυπον ζωήν.
Μή τά τροφοδοτῇς τά πάθη σου μέ τάς ὑποχωρήσεις, διά νά μήν ὑπομένῃς εἰς τό ὕστερον πόνους καί θλίψεις! Κοπίασον τώρα, ὅσον ἠμπορεῖς, διότι μέ τόν χρόνον, ὅταν τά πάθη δέν τύχουν ἐπιμελείας, καταλαμβάνουν θέσιν δευτέρας φύσεως καί «ἄντε τρέξε τότε νά τά κάνῃς καλά!» Ἐνῷ τώρα, ἐάν τά καταπολεμήσῃς νόμιμα καθώς σέ συμβουλεύομεν….
Γέροντος Εφραίμ Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Φιλοθέου: Ἀγωνίζου, τέκνον, διότι ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ εἶναι στενός καί ἀκανθώδης, ὄχι φυσικῶς ἀλλά διά τά πάθη μας· καί ἐφ᾿ ὅσον θέλομεν νά ἐκριζώσωμεν ἀπό τήν καρδίαν μας τά πάθη, τά ὁποῖα εἰκονίζονται ὡς ἀκανθώδεις ριζίδες, διά νά φυτεύσωμεν χρήσιμα φυτά, φυσικῶς θά κοπιάσωμεν πολύ καί τά χέρια μας θά αἱματώσουν καί τό πρόσωπόν μας θά ἱδρώσῃ· ἐνίοτε θά μᾶς ἔλθῃ καί ἀπελπισία, βλέποντας ὅλο ρίζες, ὅλο πάθη!
Τότε ἔχει ἀξίαν ἡ ὑπακοή, ὅταν κόβεται τό θέλημα μέ πόνον καί κόπον· διότι αἱ συνήθειαι εἰς τά πάθη παρομοιάζονται ὡσάν τάς ρίζας, ὅπου ἔχουν ἀγκάθια καί ὅποιος θελήσῃ νά ξερριζώσῃ τάς τοιαύτας ρίζας, φυσικά θά πονέσῃ, θά ἀγκιλωθῇ καί θά τρέξουν τά χέρια του αἷμα· τοιουτοτρόπως καί εἰς τήν ἐκρίζωσιν τῶν κακῶν συνηθειῶν χάριν ὑπακοῆς πρός τόν πνευματικόν πατέρα.
Ἔτσι κερδίζεται ἡ ἀνάστασις τῆς ψυχῆς καί ὄχι πότε ὑπακοή, πότε παρακοή καί ἴδιον θέλημα. Ἔτσι ὁ στέφανος δέν ἀποκτᾶται, ἀλλά προαιρέσει θυσίας· ὅλα τά προσκόμματα νά ὑπερπηδῶνται διά τοῦ ἰσχυροῦ λογισμοῦ τῆς προτιμήσεως τοῦ θανάτου παρά τῆς προδοσίας εἰς τήν ὑπακοήν τοῦ καθήκοντος.
Ἐμπρός λοιπόν· νά τό μέσον καί ὁ τρόπος πρός θρίαμβον τῆς κατακτήσεως τῆς ἀγάπης. Θαρσεῖτε καί προχωρεῖτε εἰς τόν ἀγῶνα ἀνδρείως. Λέγετε συνεχῶς τήν εὐχήν, προφορικῶς καί νοερῶς. Ὠφελιμώτερον τήν ἡμέραν προφορικῶς, διά τόν διασκορπισμόν τοῦ νοός εἰς τήν ἐργασίαν.
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ
ΠΑΤΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ ΕΚΔΟΣΙΣ:ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
Εὑρισκόμεθα εἰς τάς παραμονάς τῶν ἁγίων Θεοφανείων· ὤ πόση συγκατάβασις! Γυμνός εἰσέρχεται εἰς τά ρεῖθρα τοῦ Ἰορδάνου! Ποῖος; Ἐκεῖνος, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Ἀνάρχου Γεννήτορος, ὅς τό πάλαι εἶπε: «γενηθήτω». Καί ἰδού τά πάντα παρέστησαν ἐνώπιον αὐτοῦ! Γυμνός, ἵνα εἰς ἡμᾶς γυμνωθέντας τήν υἱοθεσίαν χαρίσῃ.
Ἡ νεότης διέρχεται ἀθόρυβα· τά χρόνια κυλοῦν ἥσυχα, ἀνεπαίσθητα, ὅπως τό νεράκι τοῦ ρυακιοῦ· οἱ ὧρες ὡσάν τόν καπνόν, πού τόν παίρνει ὁ ἄνεμος. Οὕτω φεύγει καί χάνεται ἡ παροῦσα ζωή καί οἱ μέν ἀγωνισταί τοῦ Θεοῦ, πορεύονται πρός αἰώνια βραβεῖα δόξης, οἱ δέ ράθυμοι καί φιλόκοσμοι, πρός μίαν αἰώνιον καταδίκην μετά τῶν δαιμόνων
Ἄγγελος Θεοῦ, παιδί μου, νά σέ παρακολουθῇ καί νά σοῦ δείχνῃ τόν δρόμο τοῦ Θεοῦ καί τῆς σωτηρίας σου. Ἀμήν· γένοιτο. Εὔχομαι ὁ Θεός νά σοῦ δίδῃ τήν ὑγείαν τῆς ψυχῆς σου, διότι αὕτη εἶναι χάρισμα υἱοθεσίας, πού τό λαμβάνουν ἐκεῖναι αἱ ψυχαί, ὅπου ὁλοκληρωτικῶς ἔχουν δοθῆ εἰς τήν λατρείαν καί ἀγάπην τοῦ Θεοῦ.
Ὁ μακαριστός Γέροντάς μου Ἰωσήφ, διδάσκοντάς μας τά καθήκοντα τῆς μοναχικῆς πολιτείας ἐπέμενε πολύ στήν πρακτική μέθοδο τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Καθώς ἡ δική του ζωή ἦταν μιά συνεχής βία στό θέμα τῆς προσευχῆς, ἔτσι ἐπέμενε καί ἐμεῖς νά βιάζουμε ὅσο μποροῦμε τόν ἑαυτό μας, γιά νά στερεώσουμε βαθειά στόν νοῦ καί στήν καρδιά μας..
Θά σοῦ γράψω μίαν ὀπτασίαν ἑνός ἐπισκόπου, πού εἶδεν, καί τήν ὁποίαν ἤκουσα ἀπό τό στόμα τοῦ ἐπισκόπου, πού συλλειτούργησα πρό ἐτῶν. Μᾶς λέγει ὅτι ἦτο ἕνας παπᾶς, πού τόν εἶχε νικήσει τό κρασί καί συχνά ἐμεθοῦσε· ἐργασία ἐτῶν· κατά τά ἄλλα ἦτο ἐνάρετος καί εὐλαβής. Μίαν τῶν ἡμερῶν κατά τήν συνήθειαν….
Βιάζεσθε εἰς τήν σιωπήν, εἰς τήν γεννήτριαν ὅλων τῶν κατά Θεόν ἀρετῶν· σιωπᾶτε, διά νά λέγετε τήν εὐχήν· διότι, ὅταν κανείς ὁμιλῇ, πῶς δύναται νά ἐκφύγῃ τήν ἀργολογίαν, ἐξ ἧς καί κάθε κακός λόγος, ἐκ τοῦ ὁποίου βαρύνεται ἡ ψυχή ἀπό τήν εὐθύνην;
Εὔχομαι, παιδί μου, πνευματικῶς νά πηγαίνῃς καλά. Οἱ δυσκολίες θά ὑπάρχουν, καθώς καί οἱ πειρασμοί καί τόσα ἄλλα· αὐτά ὅλα ὅμως θά τά ἀντιμετωπίσωμεν μέ τήν προσευχήν καί τόν φόβον τοῦ Θεοῦ.
Παιδί μου, μνημόνευε Ἰησοῦν διαπαντός, ἵνα εἰς ὅλας τά ἀδυναμίας εὕρῃς τό κατάλληλον φάρμακον. Πόνον ἔχεις; Διά τῆς ἐπικλήσεως τοῦ Ἰησοῦ θά εὕρῃς ἀνακούφισιν καί φώτισιν. Θλῖψιν ἔχεις; Ἰησοῦν ἐπικαλοῦ καί ἰδού ἡ παρηγορία θά ἀνατείλῃ εἰς τήν σφαῖραν τῆς καρδίας σου.