Μία ἀπό τίς πλέον διαδεδομένες καί κοινές θέσεις, πού ὑποστηρίζουν οἱ διάφορες αἱρετικές κινήσεις εἶναι καί ὁ ἰσχυρισμός τους, ὅτι ἀπό τά χρόνια ἰδίως τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, ἡ Ἐκκλησία ἀποστάτησε, πλανήθηκε, νόθευσε τήν ἀρχική καθαρότητα τοῦ Εὐαγγελίου καί υἱοθέτησε ἀντιευαγγελικές διδασκαλίες καί πρακτικές.
Τήν προηγούμενη ἑβδομάδα δικάσθηκε ἡ ὑπόθεση, μετά ἀπό μία χρονοβόρα διαδικασία καί τό Τριμελές Στρατοδικεῖο δικαίωσε παμψηφεί τόν στρατιωτικό ἰατρό, μετά ἀπό μία συγκλονιστική σέ ἐξέλιξη ὑπόθεση. Μία ἀπόφαση, ἡ ὁποία, πρέπει νά σημειωθῆ, εἶναι ἀμετάκλητη καί ἀποτελεῖ κόλαφο…
π. Διονύσιος Τάτσης: “Δυστυχῶς, δὲν ὑπάρχει στοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ἄρχοντες τῆς ἐποχῆς μας ἡ παρρησία καὶ ἡ τόλμη τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Τοὺς χαρακτηρίζει ἡ μετριοπάθεια, ὁ συμβιβασμὸς μὲ τὸν κόσμο, ἡ μερικὴ ἀποδοχὴ τῆς ἁμαρτίας μὲ τὴ μέθοδο τῆς «ποιμαντικῆς ἀγάπης», ἀλλὰ καὶ τῆς «διακριτικῆς» σιωπῆς. Λησμονοῦν, ἀλλοίμονο, οἱ πνευματικοὶ πατέρες ὅτι ἡ ἀποδοχὴ τῆς ἁμαρτίας εἶναι μία νέα ἁμαρτία…”
Πρέπει νὰ ἐκτιμήσουμε κάποτε αὐτὸ ποὺ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ νὰ ἀποφεύγουμε τὴ νόθευση τῆς παράδοσής της ἀπὸ τὸ λαϊκὸ πολιτισμό, γιὰ τὸν ὁποῖο πολὺς λόγος γίνεται στὴν ἐποχή μας. Χρειάζεται ἐγρήγορση γιὰ τὴν προστασία της καὶ προσπάθεια ἀπὸ τοὺς κληρικοὺς γιὰ τὴν ἀνάδειξή της.
Ὅταν οἱ χριστιανοὶ δεχθοῦν ὅτι ἡ πλεονεξία εἶναι εἰδωλολατρία καὶ φοβερὴ ἀσθένεια, ποὺ ἐπηρεάζει καὶ τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή, παρὰ πολλὰ προβλήματα θὰ λυθοῦν στὴν προσωπική τους ζωή, ἀλλὰ καὶ στὴν Ἐκκλησία γενικότερα.