Προσεύχου, ηρωικέ Στρατηγέ, να μας λυτρώση ο Θεός από τα δεινά, που μας περιμένουν. Είναι αληθινή τραγωδία να ανταλλάσση κανείς τον Χριστόν, την αιώνια ζωή, τη θέωσή του, με τους δαίμονες και την αιώνια κόλαση, στην οποία οδηγεί η αθεΐα, αφού «αν δεν υπάρχη Θεός, όλα επιτρέπονται»…
Πόσον διαφορετική θα ήτο η εκκλησιαστική μας ζωή εάν ακολουθούσαμεν τα τρία στάδια του ελέγχου εξ αγάπης, περί ων ομιλεί ο Κύριος, (Ματθ. ιη’, 15-18)…από εχθρούς η Εκκλησία έχει άφθονους, διαθέτοντας μέσα μαζικής παραπλανήσεως για να την φθείρουν. Παρά ταύτα η Εκκλησία ούτε φθείρεται, ούτε νικιέται. Μόνο τα αδύνατα τέκνα της βλάπτονται…
Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου: Κανείς, βέβαια, που έχει κάποια λογικήν δεν ημπορεί να σκεφθή, ότι ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης ήτο ηλαττωμένης ορθοδόξου συνειδήσεως. Εν τούτοις, στην ταρασσομένην από τον αρειανισμόν εποχήν του, έψεγε τους Ορθοδόξους, γιατί αντί να προσεύχονται, να ησυχάζουν και να ειρηνεύουν, απλοϊκοί οι πλείστοι απ’ αυτούς, ησχολούντο με δογματικά τριαδολογικά θέματα.
Η «Νέα Κοινωνιολογία» αφιερώνει ένα τεύχος της σε θεολογικοκοινωνιολογικές απόψεις των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας. Στο συμπόσιο των διαφόρων μελετών της μου έκαμε την τιμήν να περιλάβει και την ταπεινότητα μου. Θα μπορούσα να εξαιρεθώ, επικαλούμενος το γήρας των 83 ετών, αν δεν μου ανέστελλε την προς άρνηση τάση η εντολή του Χριστού: «τω αιτούντι σοι δίδου»
Τα Χριστούγεννα, λοιπόν, εορτάζονται στον Άθω με Ορθόδοξη μέθεξη στο Μυστήριο. Και κατανοείται η δογματική και πνευματική σημασία της Σαρκώσεως κατά το μέτρο της θεώσεως εκάστου, που επέτυχε με την θεία αγάπη, «Τοσούτον τω ανθρώπω τον Θεόν δια φιλανθρωπίαν ανθρωπίζεσθαι, όσον ο άνθρωπος εαυτόν τω Θεώ δι’ αγάπης δυνηθείς απεθέωσε»…