Πρέπει νὰ ἦταν, ἂν θυμᾶμαι καλὰ, τὸ 2007. Μέχρι τότε ζοῦσα στὴν Πρὸ Χριστοῦ ἐποχή, ὅπως λέει καὶ ἕνας φίλος, ἐννοώντας ὅτι βρισκόμουνα μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστό μας καὶ τὴν ἐκκλησία του.
Ναὶ ἀδερφοί μου, ἐνῷ ἀκοῦμε ὅλοι σχεδὸν τὶς φωνὲς ἀνθρώπων, τῶν αὐτοκινήτων, τῶν ζώων καὶ ὅλους τοὺς ὑπόλοιπους ἤχους, δὲν ἀκοῦμε τελικὰ τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Ἁγίων του, ὅπου ἀσταμάτητα μᾶς μιλᾶνε καὶ προσεύχονται γιὰ ἐμᾶς ἡμέρα καὶ νύχτα.
Ἄγγελοι εἶναι ποὺ ἀπογράφουν σὲ κάθε ἐκκλησία τοὺς νηστευτές. Πρόσεχε μὴ στερηθεῖς γιὰ τὴ μικρὴ ἡδονὴ τῶν φαγητῶν τὴν ἀπογραφὴ τοῦ ἀγγέλου, ὑπόδικο δὲ κάνεις τὸν ἑαυτό σου στὸν στρατολόγο, γιὰ δίκη ἐπὶ λιποταξίᾳ.
Διότι στὴν Ἑλλάδα σήμερα ἀπὸ τὰ σχολεῖα ἔβγαλαν τοὺς πνευματικοὺς καὶ ἀντὶ νὰ διδάσκουν θρησκεία, διδάσκουν θρησκειολογία, δηλαδὴ μύθους, παραμύθους.
Ἡ ἀλήθεια, λοιπόν, εἶναι, παρὰ τὴν ἀντίθετη γνώμη μερικῶν, πὼς ὁ πραγματικὸς τύραννος καταντᾶ δοῦλος τῶν δούλων του, ὑποχρεωμένος νὰ τοὺς κολακεύει καὶ νὰ τοὺς χαϊδεύει ἐξευτελιστικά.
Οἱ τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας εἶναι συγγνωστοί, διότι ἠγνόησαν τὴν ἔννοιαν τοῦ ἑλληνικοῦ ρήματος βαπτίζω, baptizo, ὅτι δηλ. σημαίνει βάπτω, βυθίζω, βουτῶ, οἱ Ἕλληνες ὅμως δὲν πρέπει ποτὲ νὰ τὴν ἁγνοήσωσιν.
Τὸ 2030 περιμένουμε στὸν σημερινὸ ρυθμὸ γεννήσεων Ἑλληνίδων καὶ ἀλλοδαπῶν γυναικῶν τὸ 60% τῶν μαθητῶν πρωτοβάθμιας καὶ δευτεροβάθμιας ἐκπαίδευσης θὰ εἶναι τέκνα ἀλλοδαπῶν καὶ τὸ 40% μόνον ἑλληνόπουλα.
Οἱ ἀντιξοότητες τοῦ βίου δὲν μποροῦν νὰ γίνουν ἐμπόδιο στὸ νὰ ἀνθίσει μιὰ γλυκιά, τρυφερή, ἀγαπητικὴ σχέση ἀνάμεσα σὲ δυὸ ἀνθρώπους.
Ἔστω, σὲ μικρὸ βαθμό, μποροῦμε νὰ γευτοῦμε αὐτὸ τὸ μονάκριβο πνεῦμα (εὐλάβειας καὶ φιλότιμου) τῶν ἐθνικῶν μας εὐεργετῶν ἀπὸ τὸ παρακάτω ἀπόσπασμα τῆς διαθήκης τοῦ Νικολάου Ζωσιμᾶ …
«Τώρα ὁ Θεός… θέλει νὰ δοξάζεται ἀπ’ αὐτὸ τὸ μικρὸ ὀρθόδοξο ἔθνος ὀρθοδόξως κι’ ἀνατολικῶς» – δυὸ ἐπιρρήματα, στοχάζομαι, ποὺ μᾶς πολιτογραφοῦν πνευματικὰ καί, μαζὶ μὲ τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα, ἀπαρτίζουν τὴν ταυτότητά μας.
Ἂς πιστεύη δηλαδὴ ὅτι ἡ δική μου «σοφή (!) συμβουλὴ» ἔλυσε τὸ πρόβλημα καὶ ὄχι ἡ ἰδικὴ του ἁγιότης, ἡ ὁποία τὸν ὠδήγει εἰς τόσην ταπείνωσιν…
Στὴν Ἑλλάδα τοῦ σήμερα, τίποτα δὲν ἔχει κριθεῖ ὁλοκληρωτικά. Τίποτα δὲν χάθηκε. Κανένα τέλος δὲν ἔχει ἐπέλθει. Ὅλα βρίσκονται σὲ ἐξέλιξη. Εἴμαστε ἀκόμη ἕνα γένος φωτεινό, ζωντανό, μὲ ἐλπίδα στὴν καρδιά!