Δεκέμβρης, καὶ στὴν πρωτεύουσα τὸ ψῦχος εἶναι δριμύ. Σφοδρὴ κακοκαιρία πλήττει τὴ Βασιλεύουσα, ἀλλὰ οἱ συνωμότες εἶναι ἀποφασισμένοι. Θὰ αἰφνιδιαστοῦν ὅμως καὶ γιὰ λίγο θὰ διστάσουν, ὅταν θὰ βροῦν τὸ κρεβάτι τοῦ Νικηφόρου Φωκᾶ ἄδειο.
Ὁ ἀγῶνας στὴν Ἐκκλησία, στὸ Σῶμα Χριστοῦ, εἶναι ὁ ἀγῶνας γιὰ τὸ προσωπικὸ ρεκόρ, καὶ ὄχι γιὰ τὸ παγκόσμιο. Στὸν ἀγῶνα μὲ τοὺς ἄλλους ξεχωρίζει ὁ καλύτερος, γιατὶ ὁ ἀγῶνας εἶναι σχετικός, γιὰ νὰ ξεπεράσεις κάποιους ἄλλους· στὸν ἀγῶνα μὲ τὸν ἑαυτό μας χρήζεται ὁ ἅγιος, γιατὶ ὁ ἀγῶνας εἶναι γιὰ τὸ ἀπόλυτο, γιὰ τὸ ξεπέρασμα τοῦ ἐγωισμοῦ καὶ τὴ βίωση μιᾶς σχέσης.
Τὸ τέλος τοῦ 16ου αἰῶνα καὶ οἱ ἀρχὲς τοῦ 17ου σημάδεψε μία ἐξαιρετική, πολιτικὴ καὶ πνευματικὴ συνάμα προσωπικότητα τῶν Βαλκανίων, ἡ ὁποία συνδέθηκε στενὰ μὲ τὴ μοῑρα τῆς Ρωμηοσύνης.
Ὁ Ἕλληνας ἐπιστρέφει σὲ λησμονημένα παραδοσιακὰ στοιχεῖα, ὡς ἕναν βαθμὸ εἶναι θέμα κληρονομικότητας, γιατὶ «οἱ πρόγονοί μας μιλοῦν μέσα μας».
Ὁ Παπαδιαμάντης δὲν θεωροῦσε τὴ φτώχεια κατάρα τῆς τύχης οὔτε κοινωνικὴ ἀδικία, ἀλλὰ ἱερὴ καὶ καρπὸ χριστιανικῆς ὡριμότητας.
Παρὰ τὸν σημαντικὸ ρόλο ποὺ παίζει τὸ παιχνίδι στὴ ζωὴ κάθε παιδιοῦ, στὴ σημερινὴ ἐποχὴ ὁ ρόλος του τείνει νὰ ὑποβαθμισθεῖ. Οἱ πολλὲς δραστηριότητες τῶν παιδιῶν τοὺς στεροῦν τὸν πολύτιμο ἐλεύθερο χρόνο γιὰ παιχνίδι.
Ἀντιμετώπισε στασιαστικὰ γεγονότα στὴν Μάνη, τὴν Ὕδρα, ἀκόμη καὶ τὸν Μιαούλη ηὗρε ἀπέναντί του. Κοντὰ σ’ αὐτὰ εἶχε νὰ ἀντιμετωπίσει καὶ τὸν ξένο παράγοντα ποὺ μὲ τοὺς διπλωματικοὺς ἐκπροσώπους του ὑπενόμευε τὸ ἔργο του, κατηγορώντας τὸν Κυβερνήτη ὡς ρωσόφιλο.
Τὸ ἑλληνικὸ κράτος ποὺ οἰκοδομεῖται στὰ ὄνειρά μας ὡς πυξίδα γιὰ νὰ κατευθύνῃ τὸ σκάφος τοῦ πλανητικοῦ ἑλληνισμοῦ χρειάζεται μία πλανητικὴ γλῶσσα, δηλαδὴ τὴν ἑλληνική.
Ἔννοιες ὅπως ἀνθρωπισμός, πολιτισμός, πνευματικότητα, αἰδῶ καὶ ἦθος ἔχουν ἀμβλυνθεῖ καὶ διαστρεβλωθεῖ προκειμένου νὰ γίνουν ἀποδεκτὲς ἢ χειρότερα γιὰ νὰ θεωρηθοῦν ὡς ἀξίες ὁρισμένα γραφικὰ φαινόμενα.
Τὸ ὄνομα NIKE ἐδόθη πρὸς τιμὴν τῆς Νίκης τῆς Σαμοθράκης, ἀντίγραφο τοῦ ἀγάλματος τῆς ὁποίας κοσμεῖ τὸ ἐργοστάσιο τῆς ἑταιρείας στὸ Ὄρεγκον.
Ἂν ὅλα τὰ ἄλλα ἔθνη πρέπει νὰ προχωρήσουν μπροστά, ἐμεῖς πρέπει νὰ γυρίσουμε πίσω στὶς μεγάλες ἀξίες, πάνω στὶς ὁποῖες θεμελιώθηκε ἡ Ἑλλάδα μας στὸ παρελθὸν καὶ μεγαλούργησε …
Γνωρίσαμε εἶναι ἀλήθεια καλοὺς ἀνθρώπους σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο. Ἀληθινὰ στηρίγματα τῆς Κοινωνίας. Χριστιανοὺς γνήσιους, οἰκογενειάρχες συνεπεῖς στὸ χρέος τους, ἐργατικοὺς ἀνθρώπους, δικαίους.
Πρέπει νὰ φύγω, γιὰ νὰ ἐξασφαλίσω τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν μου τουλάχιστον. Ἔτσι μοῦ λένε οἱ φίλοι μου, οἱ κουμπάροι μου, οἱ συγγενεῖς μου… ΟΛΟΙ.
Ἐξετάζοντας τὴν κατάσταση τῶν μόνων γονέων στὴν Ἑλλάδα παρατηρεῖ κανεὶς ὅτι ἡ κύρια αἰτία γονεϊκότητας εἶναι ἡ χηρεία, ἐνῷ ὡς σημαντικοὶ παράγοντες παρουσιάζονται ἐπίσης τὸ διαζύγιο, ὁ χωρισμὸς καὶ σὲ μικρότερο βαθμὸ ἡ ἐκτὸς γάμου μητρότητα.
Ἡ οἰκογένεια, ποὺ ἔχει φυσικὴ καὶ πνευματικὴ δυναμικὴ στὴ συνέχεια τῶν γενεῶν, ἔχει ἀκόμα τὸ κῦρος καὶ τὸ χρέος νὰ ὁδηγήσει τὰ τέκνα στὴν ἀρετὴ ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν κάθε ἄνθρωπο τούτης τῆς γῆς ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὰ ἴδια τὰ τέκνα της.