Όταν κάτι ποθείς ολόψυχα και τελικώς ακούς το πολυπόθητο το “Ναι”, μια συλλαβή, τρία γράμματα, ίσως βαρύ, λακωνικό, με δωρική απλότητα, θα δράσει όπως κι αν έχει, σαν έκρηξη ευχαρίστησης μες στον οργανισμό σου.
«Τοὺς νεοφανεῖς ἀστέρας», «τοὺς ἐν ἐσχάτοις τοῖς χρόνοις περιφανῶς ἀθλήσαντας» τιμᾶ κατ’ ἔθος ἡ Ἐκκλησία μας τὴν Γ’ Κυριακὴ τοῦ Ματθαίου (B’ μετὰ τῶν Ἁγίων Πάντων)… αὐτὴν τὴν ἡμέρα «μνείαν ἐπιτελοῦμεν πάντων τῶν Ἁγίων Νεοφανῶν τοῦ Χριστοῦ Μαρτύρων τῶν μετὰ τὴν Ἅλωσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως μαρτυρησάντων».
Ἡ θυσία τους ἁγνή. Ξεπερνᾶ κάθε ὅριο καὶ φραγμό. Στὸ μυαλὸ τους τὴν στιγμὴ τῆς θυσίας τους ἦταν μόνο ἡ πατρίδα. Ξέχασαν ὅτι εἶχαν οἰκογένεια καὶ ὅτι μποροῦσαν σήμερα νὰ εἶναι μεταξύ μας καὶ νὰ ἀπολαμβάνουν ὅλα τὰ ἀγαθὰ τῆς ἐποχῆς. Τὰ ἀψήφησαν ὅλα. Θυσιάστηκαν γιὰ νὰ ποτίσουν μὲ τὸ δικό τους αἷμα τὸ δέντρο τῆς λευτεριᾱς.
