H μάνα, χωρίς ποτέ να μας διδάξει, μας άφησε ανυπολόγιστη κληρονομιά: την πίστη στην παρουσία του Θεού. Τ’ αγόρια, με την αντρίκεια τους αιδώ δεν εκφράζονταν εύκολα, δεν πήγαιναν συχνά στην εκκλησιά. Όμως λίγο να τους γνώριζες, ένιωθες ν’ αναπνέουν αυτήν την παρουσία, να ζουν την ορθοδοξία ολόκληρη.
Πριν από εξήντα χρόνια, στις 24 Οκτωβρίου 1963, ανακοινώθηκε στον Γιώργο Σεφέρη ότι επελέγη για το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας. Η σχετική επίσημη τελετή έλαβε χώρα στη Στοκχόλμη, την 10η Δεκεμβρίου του ιδίου έτους.
Για την αξία της Ελληνικής Παράδοσης, ως θεμελιώδους παράγοντα συνέχισης της ύπαρξης του Έθνους των Ελλήνων, έγραψαν οι περισσότεροι λόγιοί μας. Εκφράζουν την αλήθεια, πως με αυτή την Παράδοση οι Έλληνες διατηρήσαμε την ταυτότητά μας επί αιώνες σκλαβιάς σε ετερόδοξους και αλλόθρησκους βάρβαρους κατακτητές μας.
Ο Γ. Σεφέρης μιλώντας το 1969 για την κατάσταση στην Ελλάδα…καταγράφει με εντυπωσιακά προφητικό τρόπο και το σήμερα: «Μας έχει επιβληθεί ένα καθεστώς ολωσδιόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία πολέμησε ο κόσμος μας και τόσο περίλαμπρα ο λαός μας…. Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης, όπου όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι αυτές να καταποντιστούν…
«… Όταν ο στρατός μας αποβιβαζόταν στη Σμύρνη, την νύμφη του Ερμαίου κόλπου, στις 2 Μαΐου 1919, η ψυχή των Πανελλήνων ριγούσε. Η απελευθέρωση της Ιωνίας, της αιώνιας ελληνικής κοιτίδας, ήταν ένα όνειρο, για το οποίο οι ελληνικές καρδιές χτυπούσαν δυνατά»…
Ένα τραγούδι μπορεί να μεταφέρει πολλά μηνύματα. Σε καιρούς που η λογική έχει χαθεί, σε καιρούς που η ανθρωπιά διώκεται, η συμπόνοια εκλείπει, το παράλογο παρουσιάζεται ως λογικό, ο φόβος κυριαρχεί στις κοινωνίες, ένα τραγούδι που πριν πολλά χρόνια έγραψε τη δική του ιστορία, μπορεί να στείλει ξανά το μήνυμα της αντίστασης απέναντι στον τρόμο και τη σχιζοφρένεια που μοιράζουν αφειδώς εκείνοι που διαφεντεύουν τις τύχες της ανθρωπότητας
Κι ἂν τύχει καὶ εἶναι Ἕλληνας, πρέπει νὰ ἔχει τὸν πόθο νὰ κοιτάξει ἀπὸ πιὸ κοντὰ τί χρωστᾶμε καὶ τί δὲ χρωστᾶμε — ἀλλὰ νομίζω ὅτι χρωστᾶμε πολλὰ — στὸ σταυροδρόμι αὐτῆς τῆς Ἂκρης, ποὺ εἶναι συνάμα ἕνα ἀνυποψίαστο, γιὰ τοὺς περισσότερους, χωνευτήρι ρευμάτων Ἀνατολῆς, Βοριᾶ, Νοτιᾶ καὶ Δύσης.