Ἡ καύση τῶν νεκρῶν σωμάτων, πρακτική ἐκ διαμέτρου ἀντίθετη μέ τήν ταφική χριστιανική παράδοση, ἐμφανίστηκε στήν ἑλληνική κοινωνία τά τελευταῖα μόλις χρόνια. Ἀπό χριστιανική ἄποψη θεωρεῖται ἀδιανόητη ἡ ἄσκηση βίας στό νεκρό σῶμα, καύση, ἀπανθράκωση, πολτοποίηση καί «πέταμα» τῆς τέφρας ὅπου θέλουν οἱ συγγενεῖς…
Ο άνθρωπος είναι, αν το πιστεύετε, «εικόνα και ομοίωσις Θεού» και αξίζει τιμής, σεβασμού και αξιοπρέπειας, ακόμη και στον θάνατό του. Πηγαίνετε στα ενδότερα του «κοσμήματος» να φρίξετε με την όλη διαδικασία και να φτύσετε ακόμη και το νερό που πίνετε. Ακόμη και το σκυλί σου το θάβεις στην άκρη του κήπου σου, και έχεις γι’ αυτό δύο δάκρυα.
Τηλεοπτική συζήτηση με τον Υπεύθυνο του Παρατηρητηρίου της ΕΡΩ για την αποτέφρωση και τις νομικές και πνευματικές προεκτάσεις της.
Υπό το πρίσμα της αιωνιότητας της ανθρώπινης ύπαρξης, η ζωή και ο θάνατος αποτελούν τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Αιώνια ζωή ή αιώνιος θάνατος. Οι νεκροί, μας υπενθυμίζουν τη φοβερή ώρα του θανάτου.
Ἡ καταγωγή τῆς πρακτικῆς τῆς καύσεως τῶν νεκρῶν, ὡς τύπου θρησκευτικῆς λατρείας, ἐντοπίζεται στίς εἰδωλολατρικές διδασκαλίες τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν.