λδ’. Ἡ κατάρα πού ἔπιασε
Κάποιος ὑποτακτικός στενοχώρησε τόν Γέροντά του καί ἐκεῖνος τόν καταράστηκε, ἀλλοίμονο, νά πεθάνη στόν δρόμο. Μετά ἀπό δεκαετίες, ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα τῆς κοιμήσεώς του, δυστυχῶς ἔπιασε ἡ κατάρα τοῦ Γέροντά του καί πράγματι ἐκοιμήθη στόν δρόμο. Ἴσως ὁ ὑποτακτικός ἀμέλησε νά συγχωρηθῆ ἤ δέν ἔδωσε σημασία γιά νά πάρη πίσω ὁ Γέροντας τήν κατάρα του. Χρειάζεται προσοχή νά μήν δίνουμε ἀφορμές. «Μή δῶς τόπον ἀνθρώπῳ καταράσασθαί σε»[1][1]. Ἡ ἄδικη κατάρα δέν πιάνει. Ἀλλά ἄν καταραστῆ κάποιος πονεμένος πού ἔχει δίκαιο, τότε πιάνει, ἄν καί δέν πρέπη ποτέ νά καταριώμαστε.
Ο Γέρων παπα–Δημήτρης Τρυγωνᾶς ἦρθε στό Ἅγιον Ὄρος μικρός, σέ ἡλικία ἐννέα ἐτῶν. Οἱ Γεροντάδες του δέν τόν ἄφηναν νά πηγαίνη ποτέ στίς Καρυές, ἄν καί ἦταν κοντά. Τόν ἔπαιρναν μαζί τους μόνο μία φορά στήν λιτανεία τοῦ Ἄξιόν Ἐστι τήν Δεύτερη ἡμέρα τοῦ Πάσχα. Ἐπειδή μεγάλωσε στό Ἅγιον Ὄρος, εἶχε ἁπλότητα, καθαρότητα καί παιδικότητα. Εἶχε χάρι. Τά παιχνίδια του στό Ἅγιον Ὄρος ἦταν ἡ ἀνάγνωση τοῦ βίου τοῦ ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Καλυβίτου. Τόν ἀγαποῦσε, τόν εὐλαβεῖτο καί τόν ἔκανε τοιχογραφία στήν Ἐκκλησία τοῦ Κελλιοῦ τους.
Μετά τήν κοίμησή του, ὅταν ἔκαναν τό ἐτήσιο μνημόσυνο, τρεῖς φορές ὁ ὑποτακτικός του αἰσθάνθηκε εὐωδία στό κελλί του καί στήν Ἐκκλησία.
*
Ο γερω–Δημόκλητος ἦταν πρακτικός γιατρός καί στά δύσκολα χρόνια τῆς Κατοχῆς ἔσωσε πολλούς. Ὅπου τόν καλοῦσαν πήγαινε. Ὅταν ἀρρώσταινε κανένα γεροντάκι καί τόν φώναζαν, πήγαινε νά τό βοηθήση. Τοῦ ἔλεγε: «Πρῶτα θά τακτοποιηθῆς μέ τόν Πνευματικό καί μετά θά σ᾿ ἀναλάβω ἰατρικῶς. Πρῶτα θεραπεία ψυχῆς». Ἔμενε γιά πολλά χρόνια στήν Καλύβη τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου στήν Κουτλουμουσιανή Σκήτη καί ὕστερα πῆγε στήν Νέα Σκήτη, ὅπου ἐκοιμήθη. Αἰωνία του ἡ μνήμη.
Διαβάστε ΕΔΩ τα προηγούμενα σχετικά άρθρα