Στέργιος Μπούγιας
Ο Άγιος Παϊσιος από μικρός καλλιέργησε την ταπείνωση μιμούμενος τους αγίους που καθημερινά μελετούσε τη ζωή τους . Σ ΄αυτή του την προσπάθεια στάθηκε αρωγός πολύτιμος η μητέρα του «από αυτήν διδάχθηκε την ταπεινοφροσύνη .Τον συμβούλευε να μη θέλει να νικά τους συμμαθητές του στα παιχνίδια και ύστερα να υπερηφανεύεται. ούτε να επιδιώκη να μπαίνει πρώτος στη γραμμή, γιατί ήταν το ίδιο, είτε πρώτος, είτε τελευταίος έμπαινε».( Ιερομονάχου Ισαάκ, Βίος Γέροντος (αγίου) ΠαΪσίου του αγιορείτου). Όλη του η ζωή ήταν μια διαρκής προσπάθεια απόκτησης της ταπεινοφροσύνης .Ζούσε και πίστευε ότι υπολείπεται στη πνευματική ζωή .Σύγκρινε τον εαυτό του με τους αγίους και τους αγωνιζομένους χριστιανούς .Κάποια φορά εκεί στο υπαίθριο αρχονταρίκι της Παναγούδας ,στο Άγιον Όρος μας έλεγε «πήρα ένα γράμμα από μια χήρα γυναίκα με τρία παιδιά. Η καϋμένη μου γράφει πως οχτώ ώρες εργάζεται ,οχτώ ώρες φροντίζει τα παιδιά της και οχτώ ώρες προσεύχεται». Συνεχίζοντας έλεγε «πώς μπορώ εγώ να συγκριθώ μ΄αυτή τη γυναίκα,που ως μοναχός κύριο έργο πρέπει να έχω την προσευχή;». Ζούσε το μυστήριο της μετανοίας ταπεινώνοντας τον εαυτό του και διδάσκοντας όλους μας το ταπεινό φρόνημα. Η ταπείνωση ελκύει τη χάρη του Θεού και δίνει πλούσια τα δώρα Του. Γίνεται έτσι ο χριστιανός παράδειγμα και γύρω του αναπαύονται πολλοί άνθρωποι .Χρειάζεται, έλεγε ο άγιος, «να υπάρχει συμφωνία στα λόγια και στα έργα μας Πολλοί σκανδαλίζονται και απογοητεύονται ,όταν βλέπουν μοναχούς και λαϊκούς να υποκρίνονται και χαριτολογώντας συμπλήρωνε, ακούνε διάφορα και νομίζουν πως είμαστε καρπούζια και όταν μας πλησιάζουν διαπιστώνουν πως είμαστε κολοκύθια».