Παιδιά που επέζησαν από άμβλωση λένε την ιστορία τους

 

Οι επιζώντες της άμβλωσης μιλούν για την φρικτή σιωπή που αφήνουν εκείνοι που δολοφονούν εκατομμύρια.

Η εικοσιεξάχρονη Charlie Rosseau ήταν έφηβη όταν η μητέρα της της είπε γιατί γεννήθηκε με ένα χέρι και ένα πόδι. Το χαρούμενο, ξανθό κορίτσι από το Κεμπέκ δεν είχε ποτέ «αισθανθεί ανάπηρη», αλλά η μητέρα της της αποκάλυψε ότι τα άκρα που της έλειπαν ήταν αποτέλεσμα μιας αποτυχημένης έκτρωσης που είχε κάνει ως έφηβη, αλλά αποφάσισε να μην την ολοκληρώσει μετά από παρότρυνση γιατρού. Οι γονείς της της είχαν κρατήσει αυτό το γεγονός επειδή δεν ήθελαν η ιστορία να την καθορίζει στη μικρή καναδική πόλη όπου μεγάλωσε. Η Charlie αρνήθηκε να επιτρέψει τη βία που βίωσε στη μήτρα να την καθορίσει και αντ’αυτού πέρασε τα τελευταία χρόνια ταξιδεύοντας στον κόσμο. «Αποφάσισα ότι θα έχω αγόρι, θα ζήσω και ο κόσμος θα με αγαπήσει», είπε.

Ίσως κανένα θέμα δεν διχάζει τους Δυτικούς όπως η άμβλωση. Δεν μπορούμε καν να συμφωνήσουμε ποιοί είναι οι κύριοι χαρακτήρες σε αυτό το μεγάλο ηθικό δράμα. Για τους υποστηρικτές των αμβλώσεων, πρόκειται για τη γυναικεία σωματική αυτονομία, χωρίς την οποία η σεξουαλική απελευθέρωση είναι αδύνατη. Για τους υποστηρικτές της ζωής, πρόκειται για το θεμελιώδες δικαίωμα στη ζωή των παιδιών στη μήτρα, χωρίς το οποίο είναι αδύνατη μια κοινωνία που βασίζεται σε συνεκτικά ανθρώπινα δικαιώματα.  Από τη μία πλευρά, το παιδί μια τυχαιότητα ή φαντασιακά, ανύπαρκτο. Από την άλλη, η άμβλωση είναι βία που διαπράττεται κατά των νεότερων και πιο αδύναμων μελών της κοινωνίας μας. Οι ιστορίες των επιζώντων από άμβλωση είναι μια ισχυρή διαθήκη για το γεγονός ότι η άμβλωση δεν αφορά το τι, αλλά το ποιος.

Η ιστορία της Charlie είναι πιο συνηθισμένη από όσο πιστεύουν πολλοί. Ο Josiah Presley επέζησε μιας απόπειρας έκτρωσης με απόξεση που είχε σκοπό να τον διαμελίσουν στην Κορέα το 1955. Η μητέρα του ανακάλυψε σε πέντε μήνες ότι ήταν ακόμα έγκυος, αυτός επέζησε με ακρωτηριασμένο χέρι και υιοθετήθηκε από μία οικογένεια στην Οκλαχόμα. Η Brandi Lozier αποβλήθηκε το  1993. Όταν το προσωπικό της κλινικής επρόκειτο να πετάξει το σώμα της, σήκωσε το χέρι της και το προσωπικό την επανέφερε. Η Courtney Young επέζησε από έκτρωση το 1996, γεννήθηκε στις 27 εβδομάδες και υιοθετήθηκε από μία στοργική οικογένεια. Η μητέρα της Young ήταν έγκυος σε δίδυμα – η άμβλωση σκότωσε το αδερφάκι της. Η  Claire Culwell ανακάλυψε το 2009 ότι οι επιπλοκές στην υγεία της οφείλονταν σε έκτρωση που σκότωσε το δίδυμο αδερφάκι της. Υιοθετήσε από μία στοργική οικογένεια, αλλά μου είπε ότι κάθε φορά που κοιτάζει στον καθρέφτη, βλέπει το πρόσωπο του δίδυμου της να την κοιτάζει.

Η έκτρωση είναι μια διαδικασία με έναν μόνο σκοπό: να τερματίσει τη ζωή ενός παιδιού στη μήτρα.  Ως εκ θαύματος, οι επιζώντες είναι παντού. Το 2008,  μία μητέρα από το Ηνωμένο Βασίλειο είπε στην Daily Mail ότι ήταν χαρούμενη που το βρέφος είχε επηζήσει από την έκτρωση. Η Carrie Holland-Fischer, η οποία κατέθεσε υπέρ του νόμου για την προστασία των γεννημένων-ζώντων βρεφών  του Τέξας το 2019, μου είπε ότι υπέμεινε πολύ εκφοβισμό ως παιδί εξαιτίας ενός παραμορφωμένου προσώπου από μία απόπειρα έκτρωσης. Όταν η Gianna Jessen επέζησε από μία έκτρωση με φυσιολογικό ορό το 1977 και γεννήθηκε στις 30 εβδομάδες, αυτός που έκανε την έκτρωση υπέγραψε το πιστοποιητικό γεννήσεώς της. Ο Φιλιππινέζος Παραολυμπιονίκης Ernie Gawilan, ο οποίος συμμετείχε στους Θερινούς Παραολυμπιακούς Αγώνες το 2016 και το 2020 και ήταν ο πρώτος χρυσός Ολυμπιονίκης από τις Φιλιππίνες στους Ασιατικούς Παραολυμπιακούς Αγώνες, επέζησε από άμβλωση το 1991. Ακόμα και στη μήτρα, αστειεύεται, κολυμπούσε – μακριά από αυτούς που έκαναν την έκτρωση.

Για να πει αυτές τις ιστορίες, η Melissa Ohden που επέζησε από άμβλωση, ακτιβίστρια υπέρ της ζωής και συγγραφέας των δυνατών απομνημονευμάτων You Carried Me: A Daughter’s Memoir, ίδρυσε το The Abortion Survivor’s Network (Δίκτυο Επιζώντων από Έκτρωση). Η Ohden αναμενόταν να γεννηθεί νεκρή αλλά μετά από εμποτισμό με φυσιολογικό ορό στη μήτρα για πέντε μέρες, γεννήθηκε ζωντανή το 1977 ζυγίζοντας μόλις δύο λίβρες και δεκατέσσερις ουγγιές. Η γιαγιά της είπε στη 19χρονη μητέρα της ότι η έκτρωση ήταν επιτυχής και προέτρεψε το ιατρικό προσωπικό να απορρίψει το κοριτσάκι σαν «ιατρικό απόβλητο». Μία νοσοκόμα άκουσε τη Melissa να κλαίει αδύναμα και την πήγε εσπευσμένα σε μονάδα εντατικής θεραπείας νεογνών. Η Ohden υιοθετήθηκε στη συνέχεια και τα απομνημονεύματά της περιγράφουν την αποκατασταθείσα σχέση της με τη μητέρα που τη γέννησε και το ταξίδι τους προς τη θεραπεία και τη συγχώρεση. Στον μετα- Roe κόσμο, αυτές οι ιστορίες είναι απαραίτητες.

«Όταν η Roe ανατράπηκε, είδαμε σχεδόν 40% αύξηση στον αριθμό των επιζώντων από έκτρωση που μας προσέγγισαν από διάφορες γωνιές του πλανήτη», μου είπε η Ohden. «Οι επιζώντες κρατούσαν συλλογικά την αναπνοή τους, ένιωθαν περιθωριοποιημένοι, και αυτή η ανατροπή βοήθησε πολλούς να αισθανθούν ότι είχαν σημασία. Δυστυχώς, έχουμε δει μία συνεχή κλιμάκωση της απαίσιας μεταχείρησης των επιζώντων. Όταν ο Κυβερνήτης Ron DeSantis, ανέφερε το όνομα της επιζήσασας, Penny, στην πρώτη προεδρική δημόσια συζήτηση τον περασμένο Αύγουστο, η απάντηση των κύριων μέσων ενημέρωσης ήταν να αρνηθούν την ιστορία της, υποχωρώντας καθώς μιλούσαν πραγματικά με την οικογένειά της, αλλά τελικά περιστρέφονταν για να πουν ότι περιστάσεις όπως η δική της είναι ο λόγος για τον οποίο η ασφαλής, νόμιμη έκτρωση είναι απαραίτητη».

Αυτό λέει η Ohden, είναι «η πλύση εγκεφάλου των επιζώντων στα καλύτερά της» και «πάγωσε τον λόγο στους επιζώντες το οποίο ήθελαν τα μέσα ενημέρωσης – πολλοί επιζώντες φοβήθηκαν από αυτό που είδαν στην κάλυψη ειδήσεων και η πρόοδος που κάναμε για να φτάσουμε σε αυτούς και η ειρήνη που έπρεπε να βιώνουν έχει επισκιαστεί από το καθοδηγούμενο-από-τα-μέσα-ενημέρωσης αφήγημα για την έκτρωση ως επιλογή, ένα δικαίωμα που οι αμερικανοί θέλουν». Το μήνυμα που στέλνουν τα μέσα ενημέρωσης στους επιζώντες είναι ξεκάθαρο: η απάντηση στην επιβίωσή τους δεν πρέπει να είναι μία αναγνώριση της ανθρωπιάς τους, αλλά αντίθετα πιο αποτελεσματικές αμβλώσεις που θα διασφαλίζουν ότι κανένα μωρό δεν θα επιβιώσει. Αυτό το μήνυμα προωθείται τη στιγμή που ο αριθμός των επιζώντων από έκτρωση αυξάνεται με την αυξημένη χρήση της φαρμακευτικής άμβλωσης.

«Επικοινωνούν μαζί μας γυναίκες σε εβδομαδιαία βάση που αντιμετωπίζουν αποτυχημένες χημικές αμβλώσεις ή επιτυχείς ανακάμψεις (συχνά η ευθεία αποτυχία και των δύο χαπιών)», είπε η Ohden. «Αυτές οι γυναίκες διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο από ποτέ να αποβάλλουν ξανά αυτόν τον επιζώντα και αξίζουν να μάθουν την αλήθεια – ότι τα μωρά επιβιώνουν από τις αμβλώσεις και ότι υπάρχει ελπίδα και για το παιδί τους και για εκείνες. Ο όρος «επιζώντας άμβλωσης» αντιμετωπίζεται  με τέτοια άρνηση και οργή από πολλούς. Πρέπει να αυξήσουμε την ευαισθητοποίηση σχετικά με τις επιπτώσεις, πώς συμβαίνει (οι αμβλώσεις αποτυγχάνουν, οι χημικές αμβλώσεις μπορούν να αντιστραφούν, μερικές αμβλώσεις διακόπτονται από γυναίκες) και να μοιραστούμε μαρτυρίες επιζώντων για να υποστηρίξουμε αυτές τις πραγματικότητες. Οι ιστορίες των επιζώντων είναι δυνατές, αλλά ιστορικά στο κίνημα υπέρ της ζωής, έχουμε βασιστεί σε μεγάλο βαθμό στις ιστορίες επιζώντων λόγω των κενών στα στατιστικά στοιχεία».

Τα στατιστικά είναι δύσκολο να βρεθούν αλλά όχι ανύπαρκτα. «Τα ποσοστά αποτυχίας μόνο για φαρμακευτικές αμβλώσεις κυμαίνονται από 1% έως 16%, με συνολικό ποσοστό αποτυχίας 4,8%, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Charlotte Lozier», μου είπε η Ohden. «Συσχετισμένα στατιστικά από το CHI, τα πιο λεπτομερή στατιστικά επιβίωσης από αμβλώσεις που βρίσκουμε, υποδεικνύουν 1.734 επιζώντες από χειρουργικές αμβλώσεις μόνο στις ΗΠΑ, στην τελευταία περίοδο αναφοράς. Αυτή τη στιγμή είμαστε συνδεδεμένοι με περισσότερους από 700 επιζήσαντες από όλο τον κόσμο. Γνωρίζοντας ότι υπάρχουν χιλιάδες χιλιάδων ετησιώς, η πραγματικότητα είναι ότι αυτοί με τους οποίους έχουμε συνδεθεί είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Μερικοί από αυτούς που αρχικά επέζησαν μπορεί να τους έκαναν άμβλωση επιτυχημένα σε επόμενες προσπάθειες, ενώ άλλοι μπορεί να μην έμαθαν ποτέ την ιστορία τους. Οι οικογένειες χρειάζονται υποστήριξη για να αντιμετωπίσουν αυτό το τραύμα.

Αυτό το τραύμα επιδεινώνεται από την μεταχείριση που έχουν οι επιζήσαντες από τους υποστηρικτές των αμβλώσεων. «Είναι πολύ δύσκολο να μην πάρεις προσωπικά τον εξτρεμισμό των αμβλώσεων», παραδέχτηκε η Ohden. «Μέρος του θεραπευτικού έργου που κάνουμε με τους επιζώντες είναι να τους βοηθήσουμε να ζήσουν ζωές όσο πιο ολοκληρωμένα μπορούν σε έναν κόσμο που συνεχίζει να μην είναι υποστηρικτικός σε αυτούς. Ο εξτρεμισμός των αμβλώσεων διεισδύει την καθημερινότητά μας. Ένα από τα σπουδαιότερα παραδείγματα που μπορώ να δώσω για να βάλουμε τους ανθρώπους στη θέση μας προέρχεται από μία νεαρή επιζήσασα που είναι τώρα 12. Επέζησε μιας καθυστερημένης έκτρωσης που έκανε η βιολογική της μητέρα έπειτα από προγεννητική διάγνωση. Είχαμε την τιμή να δουλέψουμε μαζί της και με την οικογένεια που την υιοθέτησε για να μιλήσουμε σχετικά με την έκτρωση, πώς τα μωρά επιβιώνουν μερικές φορές και πώς είναι μία από αυτές. Αυτό θα είναι ένα ταξίδι ζωής για εκείνη και την οικογένειά της, αλλά μου δόθηκε η τιμή να είμαι μαζί τους. μαζί με την ομάδα μου στα ψηλά και τα χαμηλά».

Όταν η Roe ανατράπηκε και είδε ανθρώπους να διαμαρτύρονται για το αποτέλεσμα στην κοινότητά της, λυπήθηκε και εξεπλάγη από αυτό – «δεν είναι καλό αυτό;». Υπάρχουν επιζώντες όπως αυτή που βλέπουν και ακούν τι λένε οι άνθρωποι, κάνουν, δημοσιεύουν και κάνουν αναφορά. Θέλω οι άνθρωποι να κάνουν μία παύση και να σκεφτούν πώς είναι να είσαι στη θέση αυτής ή άλλων επιζώντων. Κι αν αυτό ήταν το παιδί σου; Θα ήσουν εντάξει με αυτόν τον τύπο μηνυμάτων και μεταχείριση; Το να μην λέει ένας επιζώντας την ιστορία του ώστε να αποφευχθούν τέτοιες πραγματικότητες δεν είναι επίσης κατάλληλη απάντηση σε αυτήν την περίσταση. Οι επιζώντες και οι οικογένειες που επηρεάζονται από απόπειρες αμβλώσεων δεν είναι το πρόβλημα. Η άμβλωση είναι το πρόβλημα.

Οι ιστορίες των επιζώντων είναι ποικίλες και άρρηκτα συνδεδεμένες με τη φρίκη των διαδικασιών δολοφονίας της βιομηχανίας των αμβλώσεων. Η  Jennifer Milbourn επέζησε από μία έκτρωση με αναρρόφηση. Η Sarah Elizabeth Brown επέζησε από μία απόπειρα του διαβόητου μεγάλου γιατρού που κάνει εκτρώσεις George Tiller, ο οποίος προσπάθησε να της κάνει ένεση χλωριούχου καλίου στην καρδιά της στις 36 εβδομάδες, αλλά αντ’αυτού τρύπησε τον εγκέφαλό της, κάνοντάς την τυφλή (υιοθετήθηκε και πέθανε από νεφρική ανεπάρκεια σε ηλικία 5 ετών). Η Ana Rosa Rodriguez επέζησε αφού της έκοψε το δεξί χέρι ο Νεοϋορκέζος Abu Hayat που έκανε την έκτρωση το 1991 στις 32 εβδομάδες. Η Heidi Huffman επέζησε από μία άμβλωση με αναρρόφηση αφού αυτός που έκανε την έκτρωση την έχασε, αντ’αυτού αφαιρούσε μεγάλο μέρος του πλακούντα και του αμνιακού υγρού. Η  Sara Smith επέζησε από έκτρωση στην Καλιφόρνια το 1970, αλλά αυτός που έκανε την έκτρωση απέβαλλε τον δίδυμο αδερφό της.

«Το Δίκτυο Επιζώντων από Έκτρωση είναι βαθιά επιτροπή όχι μόνο για την ευαισθητοποίηση και τον εξανθρωπισμό των εμβρύων, αλλά και για τον τερματισμό του γενετικού τραύματος που απέτυχε, σταμάτησε και ανέτρεψε τις αιτίες των αμβλώσεων» εξήγησε η Ohden. «Προσεγγίζοντας τις γυναίκες με την αλήθεια, καλύπτοντας ερευνητικά κενά, εκπαιδεύοντας τους υπεύθυνους που χαράσουν πολιτική, θεραπεύοντας άτομα και οικογένειες, ενισχύοντας τους νεότερους επιζώντες να αποδεχτούν την εμπειρία τους και να μην ντρέπονται για το ποιοι είναι – πραγματικά, η δουλειά μας μόλις ξεκινά. Μόλις σήμερα που πληκτρολογώ αυτό, η ομάδα μας επικοινώνησε με μία γυναίκα σοκαρισμένη που η έκτρωσή της απέτυχε πριν από έξι εβδομάδες. Είμαστε εδώ για αυτήν, για αυτόν τον επιζώντα, για την οικογένειά της, για τη ζωή τους.