Γράφει ο Ευθύμιος Πέτρου
Η συνήθως προβλέψιμη Τουρκία, τον τελευταίο καιρό συμπεριφέρεται κατά τρόπο ασύμμετρο. Κάτι που σημαίνει πως εμείς πρέπει να γίνουμε πιο προσεκτικοί και αναλάβουμε επείγουσες ενέργειες, αν θέλουμε το αμυντικό μας δόγμα της αποτροπής να μην μείνει κενά γράμμα. Είμεθα σε θέση να γνωρίζουμε ότι η ελληνική Κυβέρνησις προσδοκούσε αποτελέσματα από την διεθνή μεσολάβηση που υποσχόταν διαύλους επικοινωνίας μεταξύ Αθηνών και Αγκύρας. Όχι βεβαίως προκειμένου να αρχίσει σοβαρός διάλογος και να λυθούν τα ελληνο-τουρκικά, αλλά προκειμένου να εγκαθιδρυθεί ένας μηχανισμός συνεννοήσεως και αποκλιμακώσεως ενδεχομένων καταστάσεων εντάσεως ή κρίσεως. Όταν λοιπόν ο υπουργός Εξωτερικών Τσαβούσογλου βγαίνει και υπονομεύει αυτόν τον δίαυλο επικοινωνίας όταν είναι ακόμη εν τω γεννάσθαι, είναι προφανώς πως η Άγκυρα δεν επιθυμεί την ύπαρξη μηχανισμών αποκλιμακώσεως. Προφανώς έχει άλλα σχέδια.
Όσο όμως ασύμμετρη και αν γίνεται η τουρκική συμπεριφορά πάντα υπακούει σε κάποιες αρχές τις οποίες πρέπει να προσδιορίζουμε και αν αναλύουμε, αν θέλουμε να τις αντιμετωπίσουμε επιτυχώς.
Πρέπει να θεωρούμε βέβαιον ότι στο αμέσως επόμενο διάστημα η Άγκυρα θα προβεί σε ενέργειες που θα επιβάλλουν την παρουσία τους στις θαλάσσιες περιοχές τις οποίες διεκδικεί, είτε με μονομερείς εξαγγελίες, είτε με άλλες ενέργειες όπως το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο. Και θα θελήσει σε πρώτη φάση να το πράξει ηπίως. Με κινήσεις των πλωτών γεωτρυπάνων της και σεισμικές έρευνες που δεν θα αγγίζουν τον βυθό. Στόχος πάντα να μας σύρει σε διάλογο με τους δικούς της όρους. Για αυτό δεν θέλει ανεπισήμους διαύλους επικοινωνίας, η ύπαρξις των οποίων θα καθησύχαζε τους συμμάχους μας ότι υπάρχουν τρόποι αποκλιμακώσεως αν τα πράγματα «δεν πάνε καλά».
Να μην μας διαφεύγει όμως ότι στρατιωτικώς η Τουρκία είναι «τεντωμένη» από το Ιράκ μέχρι την Λιβύη. Δεν έχει περιθώριο για ένα ακόμη πραγματικό μέτωπο και μάλιστα με συγκροτημένες Ένοπλες Δυνάμεις, όπως οι ελληνικές.
Στόχος της λοιπόν παραμένει η ελεγχομένη κλιμάκωσις με απώτερο σκοπό τον διάλογο.
Αφήνοντας κατά μέρος της φιλολογίες όσον αφορά στην κατάσταση των Ενόπλων μας Δυνάμεων, θα επισημάνουμε ότι υπάρχουν πολλές ενέργειες που μας επιτρέπουν να ανατρέψουμε και να αποτρέψουμε τους τουρκικούς σχεδιασμούς. Καλές είναι οι δηλώσεις, καλές είναι οι ασκήσεις, αλλά απαιτούνται και ενέργειες που θα πείσουν τον αντίπαλο ότι έχουμε την αποφασιστικότητα να τον αντιμετωπίσουμε κλιμακώνοντας την όποια κρίση πέρα από το επίπεδο στο οποίο αυτός θα ήθελε να την περιορίσει.
Για να μην φθάσουμε όμως εκεί, μπορούμε να προβούμε σε δύο άμεσες πολιτικές αποφάσεις που θα τους δείξουν ότι δεν αστειευόμαστε. Η πρώτη είναι, να ολοκληρωθεί αμέσως η αναθεώρησις της Πολιτικής Εθνικής Αμύνης και να ξαναενταχθεί σε αυτήν το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδος-Κύπρου. Αυτό συνεπάγεται πρόσθετες υποχρεώσεις για τις δυνάμεις μας, αλλά έτσι δημιουργούμε μια σειρά από εναλλακτικές επιλογές για να αντιμετωπίσουμε τους Τούρκους όσο το δυνατόν πιο μακρυά από τις ηπειρωτικές ακτές μας. Δημιουργούμε δηλαδή ένα τακτικό βάθος.
Το δεύτερο είναι η άμεση αύξησις της στρατιωτικής θητείας. Για όσους φοβούνται το πολιτικό κόστος θα θυμίσουμε ότι σε αύξηση της θητείας προέβη το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Κατήργησε την μείωση της θητείας που λίγους μήνες πριν είχε εξαγγείλει το στρατιωτικό καθεστώς και την επανέφερε στους 28 έως 32 μήνες. Και αμέσως μετά κέρδισε εκλογές με 54%. Όπερ έδει δείξαι…
Εφημερίδα «Εστία», 15.7.23