Ὅταν ἀγαπᾶμε τὴν Παναγία, πολλὴ εὐλογία θὰ ἔχουμε στὴν ψυχή μας. Γιατί μᾶς νοιάζεται, μεσιτεύει στὸν Θεὸ καὶ γίνεται ζητιανούλα. Πάει στὸν καθένα καὶ χτυπάει τὴν πόρτα καὶ ζητάει τροφὴ καὶ τοῦ λέει: «Πήγαινε στὰ παιδάκια μου ποὺ δὲν ἔχουν».
Εἴδατε προχθές, μόλις ἔλειψε τὸ ἀλεύρι, ἀμέσως ἔστειλε κάποιος ποὺ μοῦ εἶπε: «Γερόντισσα, εἶμαι στὸ πλευρό σου, ὅτι θέλεις νὰ μοῦ λές».
Συγκινήθηκα, ἀπὸ τὴν ἄκρη τοῦ κόσμου νὰ σοῦ λέῃ: « ὅτι θέλεις ». Ποῦ πῆγε καὶ κτύπησε ἡ Παναγία ! Καὶ μὲ ἔπιασε ἕνας κλαυθμὸς καὶ ἔλεγα: « Κυρία καὶ Δέσποινα, δὲν μᾶς ἀφήνεις νὰ στερηθοῦμε ! ». Ὅσο τὴν ἐργαζόμαστε, καὶ χωρὶς νὰ πᾶμε πουθενά, οὔτε νὰ τρέξουμε οὔτε πόρτα νὰ χτυπήσουμε, τόσο ἐκείνη πάει καὶ χτυπάει, τὰκ-τὰκ καὶ λέει: « τὰ παιδιά μου ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ αὐτό ». Θέλει μόνο νὰ Τὴν εὐλαβούμεθα καὶ νὰ ἔχουμε σ’ Αὐτὴν πολλὴ πίστι καὶ ἀγάπη. Νὰ λέμε ὅπως ἔλεγε ὁ π. Ἀπόστολος ποὺ ἦταν στὴν Κανάλα: «Τί λές, Γερόντισσα; Ἀπὸ τὰ κροσσάκια Της νὰ κρεμασθοῦμε. Ἀπ’ τὰ κροσσάκια Της θὰ κρεμασθῆς, Γερόντισσα». Ἔτσι, ἀπὸ τὰ κροσσάκια Της θὰ κρεμασθοῦμε καὶ θὰ πᾶμε καὶ στὸν Παράδεισο. Μᾶς δίνει τὰ ἐπίγεια, ἀλλά,νὰ μὴ μᾶς στερήση τὰ οὐράνια· νὰ μᾶς τὰ δώσει ὅλα, καἰ τὰ ἐπίγεια καὶ τὰ οὐράνια.
Ὁ νοῦς μας νὰ εἶναι στὸν οὐρανό, ἐκεῖ νὰ βρίσκεται, πότε νὰ τὸν πηγαίνουμε στὸν θρόνο τοῦ Χριστοῦ, πότε στῆς Παναγίας, πότε στὰ κάλλη τοῦ Παραδείσου. Ἄν ἐδῶ εἶναι κάτι ποὺ μᾶς ἐνθουσιάζει καὶ λέμε: « τί ὡραῖο ! », σκεφτῆτε ἐκεῖ στὸν οὐρανὸ τί γίνεται ! Σὲ αὐτὰ νὰ ἀδολεσχοῦμε, νὰ μὴ μᾶς περδικλώνη ὁ διάβολος μὲ τὰ τετριμμένα: « ἐκείνη μὲ στραβοκοίταξε, ἐκείνη μοῦ εἶπε ἐκεῖνο, ἐκείνη μοῦ εἶπε τὸ ἄλλο, γιατί νὰ μοῦ τὸ πῆ »· τίποτε, συγχώρα. Ὁ διάβολος κοιτάζει τί νὰ κάνη, πὼς νὰ μᾶς ἀπασχολήση. Καὶ βάζει ἕναν ἄνθρωπο νὰ μᾶς στραβοκοιτάξη π.χ., καὶ μπορεῖ νὰ ἔχη αὐτός,ἄλλο λογισμὸ καὶ σὲ μᾶς νὰ φανῆ ὅτι μᾶς στραβοκοίταξε, γιὰ νὰ κάνη ὁ διάβολος τὸ κέφι του καὶ νὰ φύγῃ ἡ προσευχὴ ἀπὸ τὸν Θεό καὶ νὰ μᾶς πάρῃ τὸν νοῦ μας ἀπὸ κεῖ ποὺ τὸν ἔχουμε καρφωμένο. Ξέρεις τί εἶναι αὐτό ;
Ἐκεῖ ποὺ εἶναι καρφωμένος καὶ εἶναι στὸν Παράδεισο καὶ ἀπολαμβάνει τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ, κοιτάζει ὁ διάβολος νὰ μᾶς πάρῃ ἀπὸ ‘κεῖ ποὺ εἴμαστε. Ὅταν ἐμεῖς ἔχουμε αὐτὴ τὴν θεωρία ὅλη τὴν ἡμέρα στὸν νοῦ μας, τὸν νοῦ μας τὸν ἔχουμε στὸν Παράδεισο, τὸν ἔχουμε στὴν Κόλασι, τὸν παίρνομε ἀπὸ ‘δῶ,τὸν πᾶμε ἐκεῖ, τότε ὁ διάβολος κοιτάζει νὰ μᾶς ἀποσπάση· ἡ μία θὰ πῆ μία κουβέντα, ἡ μία θὰ μεγαλοφωνήση, ἡ ἄλλη θὰ θυμώση, γιὰ νὰ μᾶς ἀποσπάση ἀπὸ τὸ μεγαλεῖο αὐτὸ ποὺ ἀπολαμβάνουμε ἐκείνη τὴν στιγμή. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι σὲ θεωρία, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, πολὺ τὸν βοηθάει νὰ λέῃ τὴν «εὐχή», καὶ τὸν χαριτώνει. Νὰ ἔχουμε τὰ πόδια μας κλειστά, ἑνωμένα, ὅταν κάνουμε προσευχή, ὅπως ὁ στρατιώτης πάει νὰ σταθῆ στὸ μνημεῖο τοῦ Ἀγνώστου Στρατιώτου καὶ στέκεται μὲ τόση προσοχή.
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο: Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου 1921-1995, Λόγια Καρδιᾶς, Ἔκδοσις Ἱ.Μ. Παναγίας
Ὁδηγήτριας, Πορταριᾶ Βόλου, σελ. 293-294