Ένας σοβαρός κίνδυνος για την αγροτική οικονοµία τον τελευταίο καιρό έχει να κάνει µε την απόλυτη διολίσθηση του κράτους σε µια επιδοµατική λογική, η οποία οδηγεί σε αναίτιο εφησυχασµό ένα πολύ µεγάλο µέρος των αγροτών, κάνοντάς τους επί της ουσίας να χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους, περιµένοντας την ελεηµοσύνη του κράτους.
Είναι πλέον σαφές ότι µε αφετηρία την πανδηµία, επήλθε µια χαλάρωση των κοινοτικών κανόνων σε ότι αφορά τις εθνικές ενισχύσεις. Αυτή η χαλάρωση δείχνει να διευκολύνεται και να διαιωνίζεται κατά κάποιο τρόπο σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης και µε αφορµή την κλιµατική αναστάτωση και τα ακραία καιρικά φαινόµενα, που έχουν παρατηρηθεί σε συγκεκριµένες περιοχές.
Θα µπορούσε να πει κανείς ότι ο κίνδυνος για τη χώρα µας µε βάση τις παραπάνω εξελίξεις είναι διπλός, καθώς:
Η Ελλάδα δεν αντέχει το δηµοσιονοµικό κόστος µιας τέτοιας στροφής σε εθνικές ενισχύσεις, που υποκαθιστούν ή κινούνται ανεξάρτητα από την Κοινή Αγροτική Πολιτική, την οποία εν τέλει και υπονοµεύουν.
Ένας τέτοιος εθισµός των Ελλήνων αγροτών, σε εύκολες επιδοµατικές πολιτικές, τους αποµακρύνει από τη λογική της αγοράς, ατονεί το επενδυτικό τους ενδιαφέρον και εν τέλει τους καθιστά επαίτες του κράτους.
Η αλήθεια είναι ότι για την επιστροφή στο «κράτος πατερούλη» µεγάλη ευθύνη φέρει το ίδιο το πολιτικό σύστηµα, το οποίο, χρόνο µε το χρόνο, δείχνει να µετατρέπεται σε εξόχως πελατειακό. Mε το πολιτικό προσωπικό να αρέσκεται στο ρόλο του «διανοµέα» ενισχύσεων παντός είδους, αντί της αναζήτησης µεταρρυθµιστικών και αναπτυξιακών παρεµβάσεων, οι οποίες, πολύ συχνά συνοδεύονται, τουλάχιστον προσωρινά, από πολιτικό κόστος.
Αντίθετα, η διαµεσολάβηση των «εκπροσώπων του λαού» στη «µοιρασιά», αποτελεί την εύκολη οδό που καλλιεργεί την επαφή τους µε την εκλογική βάση, φέρνει κόσµο στα βουλευτικά γραφεία, αναπαράγει δεσµεύσεις και δουλείες.
Κάπως έτσι εξηγείται και η διαιώνιση της κακοδαιµονίας στον ΟΠΕΚΕΠΕ, όπου, αντί να διεκπεραιώνονται έγκαιρα και µε σαφήνεια τα θέµατα του ΟΣ∆Ε και της καταβολής των ενισχύσεων, ξεκινάει κάθε χρόνο ένα «γαϊτανάκι» ποδηγέτησης της πολυπληθούς κοινωνίας των αγροτών και δηµιουργίας σχέσεων αλληλεξάρτησης, ακόµα και για τα αυτονόητα.