Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος-θεολόγος
Γεμάτη εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ θλίψεις, ἀγωνίες, ὀδύνες καὶ σπαραγμοὺς ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τῆς ζωῆς του καὶ μέχρις ὅτου κλείσει τὰ μάτια του. Ἀκόμη καὶ τὸ κλάμα τοῦ μικροῦ παιδιοῦ, ὅταν γεννιέται, λένε ὅτι εἶναι ἔνδειξη θλίψεως, ὅτι ἀφήνει τὸν παραδεισένιο χῶρο τῆς μήτρας, γιὰ νὰ ἐξέλθη σὲ ἕνα κόσμο μὲ πολλὲς λύπες καὶ λίγες χαρές. Ἀλλὰ καὶ ἡ ἔξοδος τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸ σῶμα δὲν γίνεται χωρὶς ἀγωνία καὶ θλίψη, γι’ αὐτὸ καὶ τὸ ἄψυχο σῶμα, μόλις διακοπῆ ὁ «συμφυὴς δεσμός» μὲ τὴν ψυχή, μαραίνεται καὶ καταστρέφεται.
Παρ’ ὅλον ποὺ ἡ θλίψη εἶναι, ὡς φαίνεται, συνοδευτικὴ τῆς ἀνθρωπότητος μετὰ ἀπὸ τὴν πτώση, ἐν τούτοις δὲν εἶναι φυσικὴ κατάσταση. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος, γιὰ νὰ χαίρεται καὶ ὄχι γιὰ νὰ θλίβεται. Πράγματι, ὅσο ζοῦσε σὲ κοινωνία μὲ τὸν Θεό, ἀπολάμβανε ὅλα τὰ ἀγαθὰ καὶ εἶχε ἁρμονικὴ σχέση τόσο μὲ τὸν συνάνθρωπο ὅσο καὶ μὲ τὴν φύση. Αὐτὴν τὴν κοινωνία φθόνησε ὁ μισόκαλος, γι’ αὐτὸ μὲ τὴν ἀπάτη καὶ τὸ ψέμα στέρησε ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τὴν παραδεισένια χαρὰ καὶ τὴν ἀνέμελη ἀπόλαυση τῶν ἀγαθῶν καὶ τὸν ἔρριξε στὸν κόσμο τῆς ἁμαρτίας, ὅπου κυριαρχοῦσε ἡ ἀγωνία, ἡ ἀλληλοϋπόβλεψη, ἡ κακία, ὁ πόνος καὶ αὐτὸς ὁ θάνατος.
Ὅμως χάρη στὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν γέννηση τῆς σαρκωμένης Ἐλπίδος, τοῦ Χριστοῦ, ἡ θλιμένη ἀνθρωπότητα ἀπέκτησε καὶ πάλι τὴν χαμένη της ἐλπίδα, ποὺ σὲ πεῖσμα τῶν πολέμιων σταυρωτῶν Της, ἔμελλε νὰ ἀναστηθῆ καὶ νὰ ζήσῃ αἰώνια. Ἔκτοτε, ἡ ἀναστημένη ἐλπίδα ἔγινε γιὰ τὸν βασανισμένο ἄνθρωπο ἡ γλυκειά του συνοδεία, τὸ βάλσαμο στὸν πόνο καὶ στὴν θλίψη, ἡ σταθερὴ καὶ μόνιμη σύντροφος καὶ παρηγορία στὶς δυσκολίες καὶ τὶς στενοχωρίες τοῦ βίου. Ὅπως ἀναφωνεῖ καὶ ὁ μελωδὸς στὸν ἀναστάσιμο κανόνα «ἥν οἱ πιστοὶ ἄγκυραν ἐλπίδος κατέχοντες ἀγαλλόμεθα». Πράγματι, αὐτὴν οἱ πιστοὶ ἔχομε ἄγκυρα ἐλπίδος, τὴν ἀδιάψευστη ἐπαγγελία τοῦ Χριστοῦ μας ὅτι θὰ εἶναι μαζί μας «μέχρι τερμάτων αἰῶνος»!
Τώρα πλέον, μετὰ τὴν ἀνάσταση τῆς Ἐλπίδος, κανεὶς ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ πῆ ὅτι εἶναι μόνος, ὅτι βαδίζει χωρὶς ἐλπίδα. Ἔχει κυβερνήτη καὶ πλοηγό του τὸν ἐλπιδοφόρο Χριστό, ποὺ γνωρίζει νὰ κατευνάζει τὶς τρικυμίες τῆς ζωῆς μας καὶ νὰ κάνει τὰ δύσκολα εὔκολα. Ἀρκεῖ νὰ ἀτενίζωμε τὸ πρόσωπό Του μὲ σταθερὴ πίστη καὶ «βεβαία» ἐλπίδα, καὶ τότε θὰ μπορέσομε νὰ ἀποφύγωμε τὶς κακοτοπιές. Ὅταν ἔχη κανεὶς ὡς συμπαραστάτη τοῦ βίου του «τὴν ζῶσα ἐλπίδα», ποιόν ἤ τί νὰ φοβηθῆ; (βλ. Ψαλμός 26, 1-2).
Ἔτσι καὶ στὶς ἡμέρες μας, ποὺ τὰ κύματα τῶν συμφορῶν θεριεύουν, οἱ φουρτοῦνες ἀπειλοῦν νὰ μᾶς καταπνίξουν, οἱ θλίψεις, τὰ βάσανα καὶ οἱ καημοὶ κορυφώνονται, ὅπου φάρος δὲν φαίνεται πουθενά, οὔτε ἀνθρώπινη χεῖρα βοηθείας, ἡ μόνη βεβαία καὶ ἀσφαλὴς ἄγκυρα εἶναι ἡ ἐλπίδα μας στὸν Χριστό. Τώρα, μάλιστα, ποὺ οἱ ἐλπίδες μας σὲ ἄρχοντες καὶ «υἱοὺς ἀνθρώπων», στὸν πλοῦτο, στὴν γνώση καὶ σ’ αὐτὴν τὴν πολύτιμη ὑγεία μας ὅλο καὶ περισσότερο ἐξανεμίζονται, μόνον ὁ Σωτήρας Χριστός μας ἀποδεικνύεται ἀληθινὸς προστάτης καὶ βοηθός μας.
Αὐτός, ὡς ζῶσα καὶ ἀδιάψευστη ἐλπίδα, εἶναι ὁ μόνος ποὺ μπορεῖ νὰ κρατήση ἀναμμένη τὴν λαμπάδα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐλπίδος σὲ πεῖσμα ὅσων μάχονται μὲ μανία νὰ σβήσουν καὶ τὴν παραμικρὴ ἑστία ἐλπίδος ποὺ ἀνάβει
ἀκόμα στὶς θλιμένες ἀλλ’ ὄχι καταθλιμένες χάρη στὴν ἐλπίδα στὸν Κύριο καρδιές μας. Ἄς τὸν ἐμπιστευτοῦμε καὶ ἄς ἀκούσωμε τὴν προτροπή του: «Θαρσεῖτε. ἐγώ νενίκηκα τὸν κόσμον» (τῆς ἁμαρτίας). Μόνον Ἐκεῖνος ποὺ νίκησε τὸν κόσμο τῆς φθορᾶς, τῆς θλίψεως καὶ τοῦ θανάτου μπορεῖ νὰ συντηρήσῃ τὸ ζώπυρον τῆς ἐλπίδος μας καὶ νὰ μᾶς βοηθήσῃ νὰ ἐξέλθουμε καὶ ἐμεῖς νικητές. Γένοιτο.