Κοντὰ στὸ Θεό, ἡ ζωή μας εἶναι μία ἀπέραντη λιακάδα, γιατὶ φωτίζεται καὶ θερμαίνεται ἀπὸ τὴ χάρη Του. Σὲ κάθε πόνο, σὲ κάθε ἀπογοήτευση καὶ ἀρρώστια, ἔχουμε μία παρηγοριά. Κάθε φορὰ ποὺ πέφτουμε στὴν ἀμέλεια καὶ τὴν ἀκηδία, ἡ μνήμη τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ μᾶς παρακινεῖ νὰ σηκωθοῦμε ξανά. Ὅπως καὶ κάθε φορὰ ποὺ πέφτουμε σὲ κάποιο παράπτωμα…
«Τὸ στόμα μου ἤνοιξα καὶ εἵλκυσα πνεῦμα, ὅτι τὰς ἐντολάς σου ἐπεπόθουν» (131, Ψαλμ. 118)