Μέ δάκρυα πόνου, Τόν παρακαλῶ νά με συγχωρέσῃ σ᾿ ὅ,τι Τόν ἔχω λυπήσει. Τόν ἐκλιπαρῶ νά Τόν ἰδῶ. Πώ! Πώ! Τί πόθος γιά νά Τόν ἰδῶ! Ἀλλ᾿ Αὐτός εἶναι Αὐτός πού εἶναι· «Τίς ὄψεται τό πρόσωπόν μου καί ζήσεται!!!» Αὐτός εἶναι στήν Ἀπρόσιτη Φύσι Του. Ἀλλ᾿ ὅμως ἔχει καί τίς ἐπιτρεπτές ἀποκαλύψεις Του. Σέ τέτοιες ἐπιποθῶ, φανερός νά μοῦ γίνῃ. Ὤ, πόσο θά Τόν εὐχαριστοῦσα τότε!
Ὅπως θέλει ὁ Θεός, ἔτσι πορεύεται καί ὁ ἄνθρωπος στήν προσευχή. Σηκώθηκα ἀπό τόν ὕπνο γιά τήν ἀγρυπνία καί ὁ νοῦς μου ἦτο καθαρός. Πόσο ἀμφιβάλλω σέ ὅλα! Ὅπως θέλει ὁ Θεός, ἔτσι πορεύεται καί ὁ ἄνθρωπος στήν προσευχή. Τίποτε τό ἀναλλοίωτο. Ἄρχισα νά λέγω τήν Εὐχή.
Ἀλλά ἀπόψε, στήν κατ᾿ ἰδίαν ἀγρυπνία, ὁ Πατέρας μου καί Θεός ἦλθε· μοῦ ἔδειξε πόσο μέ προνοεῖ ἀπό μικρό παιδάκι (Γιαννάκη), ἀπό πόσα μέ γλύτωσε. Ἔνοιωσα ὅλη Του τήν πατρότητα (ὅσον γίνεται) μέ αἴσθησι ψυχῆς· αἰσθάνθηκα παιδάκι κοντά Του! Αὐτή ἡ αἴσθησις μέ ἔφερε ἄφθονα γλυκά δάκρυα καί ἀνακουφίστηκα ψυχικά ἀπό τήν ψυχική κούρασι τῶν πειρασμῶν τοῦ θορυβώδους καιροῦ καί ἀπό τήν στέρησι τῆς Χάριτος.