Τα πρόσωπα των τριών Ιεραρχών, των μελιρρύτων ποταμών, όπως διαβάζουμε εις το απολυτίκιο της εορτής των, είναι τα πλέον κατάλληλα για να εορτάζει η Παιδεία η πραγματική, η κατά Χριστόν, και να πανηγυρίζουν οι επιστήμες που σέβονται τον ρόλο τους και υπηρετούν τον όλο άνθρωπο και όχι ανιστόρητες και απάνθρωπες σκοπιμότητες.
Εκείνο που τους καθιστά «τρεις μεγίστους φωστήρας της Τρισηλίου Θεότητος», δεν είναι τα γράμματα, αλλά η αγιότης των. Αυτή, που ελάμπρυνε τον ελληνικόν λόγον. Και από διανοητικόν τον μετουσίωσεν εις πνευματικόν διό και θέλγοντα τας καρδίας των πιστευόντων… χωρίς την αγιότητα της ψυχής, δεν θα ήσαν παρά φιλόσοφοι ή θεολογούντες, ανίκανοι να ανέλθουν εις τας κορυφάς της «γνώσεως», όπου έφθασαν.
Δυστυχώς, υπάρχουν και πολλοί νέοι που αγνοούν την ύπαρξή των. Ασχολούμαστε με την δυτική φιλοσοφία που αποτελεί, θα λέγαμε, παραστρατημένο-νόθο παιδί της αρχαιοελληνικής γραμματείας και όχι γνήσιο. Μεγάλη η ευθύνη όλων μας. Ποτέ βέβαια δεν είναι αργά.
Αποσπάσματα από το κείμενο: “Μεγάλου Βασιλείου: Λόγος προς τους νέους. Πώς να ωφελούνται από τα Ελληνικά Γράμματα”