Ὁ τελευταῖος γραικυλισμὸς ὡς νόσημα τῆς ἑλληνικῆς διανόησης ἀπορρέει ἀπὸ ἕνα παλαιὸ σύμπτωμα μειονεξίας ἀπέναντι στὴ Δύση, συνοδευόμενο μὲ αἴσθημα προκατάληψης κατὰ τοῦ Βυζαντίου, ἕνεκα παντελοῦς ἀγνοίας τῆς ἑλληνορθόδοξης θέασης τοῦ κόσμου.
Κάθε ἀποσιώπηση τῆς συνέχειας τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, κάθε ἐμφατικὴ ὑπογράμμιση τῆς παρουσίας καὶ ἄλλων λαῶν στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο ὡς «ἀνακάλυψης» σπουδαίας ἐπιστημονικῆς σημασίας, εἶναι αὐτόχρημα ὁλοκληρωτικὴ καὶ ὕποπτη.
Φώτη Δημητρακόπουλου Καθηγητοῦ Βυζαντινῆς Φιλολογίας Ποῦ κεῖται ἡ θελκτικότητα τοῦ παπαδιαμαντικοῦ διηγήματος; Ἀναμφισβήτητα στὴν ποιητικότητά του – ὁ Παλαμᾶς πρῶτος, […]
Συντάχθηκε ἀπό τόν Φώτιο Ἀρ. Δημητρακόπουλο, Καθ. τμ. Φιλολογίας Παν/μίου Ἀθηνῶν Ἕνα ἀπειροελάχιστο μέρος θαυμαστῶν ἀποδείξεων παρατίθεται παρακάτω, ἀφοῦ κατά […]