Ὁμιλία του Μακαριστού Γέροντος (1907 – 2010) πατρός Αυγουστίνου Καντιώτου.
Τα Δάκρυα του Κόσμου
Τα Δάκρυα του Κόσμου
«Θὰ παύσῃ ὁ εὔκολος χριστιανισμός, ὁ χριστιανισμὸς τῆς δεκάρας, καὶ θὰ ᾿ρθῇ ὁ χριστιανισμὸς τοῦ αἵματος»
Σᾶς ἐρωτῶ· ἤτανε κανένας χωροφύλακας μπροστὰ στὴν πόρτα καὶ σᾶς ἔλεγε ἄλτ; Ἦταν κανένας χωροφύλακας, ὁ ὁποῖος ἔπαιρνε τὰ στοιχεῖα σας; Σᾶς ῥωτοῦσε πῶς λέγεστε καὶ σημείωνε τὸ ὄνομά σας; Ὑπάρχει κανένας νόμος ποὺ νὰ σᾶς ἀπαγορεύῃ τὸν ἐκκλησιασμὸ καὶ νὰ σᾶς τιμωρῇ μὲ πρόστιμο ἢ μὲ φυλάκισι τὴν ἑπομένη ἡμέρα; Μήπως σᾶς τιμωροῦν μὲ ἐξορία ἢ μὲ ἀποκοπὴ τῆς κεφαλῆς; Ἐλεύθεροι εἶσθε.
Σᾶς ἐρωτῶ· ἤτανε κανένας χωροφύλακας μπροστὰ στὴν πόρτα καὶ σᾶς ἔλεγε ἄλτ; Ἦταν κανένας χωροφύλακας, ὁ ὁποῖος ἔπαιρνε τὰ στοιχεῖα σας; Σᾶς ῥωτοῦσε πῶς λέγεστε καὶ σημείωνε τὸ ὄνομά σας; Ὑπάρχει κανένας νόμος ποὺ νὰ σᾶς ἀπαγορεύῃ τὸν ἐκκλησιασμὸ καὶ νὰ σᾶς τιμωρῇ μὲ πρόστιμο ἢ μὲ φυλάκισι τὴν ἑπομένη ἡμέρα; Μήπως σᾶς τιμωροῦν μὲ ἐξορία ἢ μὲ ἀποκοπὴ τῆς κεφαλῆς; Ἐλεύθεροι εἶσθε.
Γιατί ὁ Χριστὸς διάλεξε ψαρᾶδες; Δὲν μποροῦσε νὰ διαλέξει ἄλλους;
Θεὸς παντοδύναμος εἶνε· μποροῦσε ὡς μαθητὰς καὶ συνεργάτες του νὰ πάρῃ βασιλιᾶδες, στρατηγούς, πλουσίους, ἐπιστήμονες. Δὲν πῆρε ἀπ᾽ αὐτούς. Διάλεξε ψαρᾶδες. Γιατί; Ἄχ αὐτὴ ἡ θρησκεία μας τί μεγαλεῖο ἔχει!
Θεὸς παντοδύναμος εἶνε· μποροῦσε ὡς μαθητὰς καὶ συνεργάτες του νὰ πάρῃ βασιλιᾶδες, στρατηγούς, πλουσίους, ἐπιστήμονες. Δὲν πῆρε ἀπ᾽ αὐτούς. Διάλεξε ψαρᾶδες. Γιατί; Ἄχ αὐτὴ ἡ θρησκεία μας τί μεγαλεῖο ἔχει!
π. Αὐγουστίνου Καντιώτου – Aγάπη πάνω απ᾽ όλα στo Χριστό!
Ἅγιοι ὑπάρχουν σὲ κάθε ἐποχή. Δὲν ἦταν μόνο «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ», εἶνε καὶ σήμερα· ὑπάρχει καὶ σήμερα ἀρετή, ἁγιότης. Ἡ κοινωνία μας βέβαια ἔγινε ἀκάθαρτη, ὄζει – βρωμάει, εἶνε κοπριὰ τοῦ διαβόλου. Ἀλλ᾽ ὅπως κάποτε ψάχνοντας βρίσκει κανεὶς καὶ μέσ᾽ στὴν κοπριὰ κάτι πολύτιμο, ἔτσι καὶ μέσα στὴ σημερινὴ κοινωνία κρύβονται διαμάντια, βλέπεις ἐκδηλώσεις ποὺ συγκινοῦν· ὑπάρχει ἁγιωσύνη, ὄχι ἁπλῶς καλωσύνη. Παραδείγματα;
Ἅγιοι ὑπάρχουν σὲ κάθε ἐποχή. Δὲν ἦταν μόνο «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ», εἶνε καὶ σήμερα· ὑπάρχει καὶ σήμερα ἀρετή, ἁγιότης. Ἡ κοινωνία μας βέβαια ἔγινε ἀκάθαρτη, ὄζει – βρωμάει, εἶνε κοπριὰ τοῦ διαβόλου. Ἀλλ᾽ ὅπως κάποτε ψάχνοντας βρίσκει κανεὶς καὶ μέσ᾽ στὴν κοπριὰ κάτι πολύτιμο, ἔτσι καὶ μέσα στὴ σημερινὴ κοινωνία κρύβονται διαμάντια, βλέπεις ἐκδηλώσεις ποὺ συγκινοῦν· ὑπάρχει ἁγιωσύνη, ὄχι ἁπλῶς καλωσύνη. Παραδείγματα;