Ο γερω–Ἀρσένιος ὁ Ἁγιοπαυλίτης καταγόταν ἀπό τήν Πορταριά Χαλκιδικῆς. Ἔμεινε ὀρφανός καί ἐργαζόταν ὡς μοῦτσος σ᾿ ἕνα καράβι πού κάποια μέρα ἔπιασε στό Μοναστήρι. Ρώτησε ὁ Γέροντας τόν καπετάνιο: «Δέν μᾶς δίνεις αὐτό τό παιδί νά μᾶς κουβαλάη τό ταχυδρομεῖο κάθε μέρα;». «Ἅμα θέλη, ἄς ἔρθη». Τόν ρώτησε ὁ Γέροντας, ἄν θέλη νά μείνη στό Μοναστήρι, καί δέχθηκε. Ἦταν τό ἔτος 1910 τότε καί ὁ μικρός ἦταν 10 ἐτῶν. Ἔκτοτε ἔμεινε στό Μοναστήρι καί ὅταν ἐνηλικιώθηκε ἔγινε μοναχός. Ἔγινε ὁ πολυτεχνίτης τοῦ Μοναστηριοῦ. Τό μυαλό του ἔκοβε. Ἦταν εὑρεσιτέχνης. Ὅλες τίς ζημιές ὁ π. Ἀρσένιος τίς ἐπιδιώρθωνε. Μέχρι τότε στό Μοναστήρι ὑπῆρχαν δύο κτιστές σόμπες. Αὐτός ἀπό μόνος του ἔφτιαξε καινούργιες καί γέμισε τό Μοναστήρι μέ σόμπες.
Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση – Ο γερο Αρσένιος ο Αγιοπαυλίτης