Δημοσιεύσεις ετικέτας «ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ»

υπάρχει απύθμενη άβυσσος (που μας χωρίζει) την οποία άνοιξαν και συντηρούν οι δεκάδες παπικές αιρέσεις και η δαιμονική εμμονή σ’ αυτές!… (το λέει ) η «ενί στόματι» μαρτυρία των Αγίων και θεοφόρων Πατέρων… με προεξάρχοντα τον Άγιο και Ομολογητή π. Ιουστίνο Πόποβιτς, ο οποίος θεοπνεύστως αποφάνθηκε: «Εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν τρεῖς κυρίως πτώσεις: τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα καὶ τοῦ πάπα. Ἡ οὐσία τῆς πτώσεως εἰς τὴν ἁμαρτίαν εἶναι πάντοτε ἡ ἴδια: τὸ νὰ θέλη κανεὶς νὰ γίνη καλὸς διὰ τοῦ ἐαυτοῦ του

Ο Οικουμενισμός, αυτή η παναίρεση των εσχάτων καιρών, ως προδρομική κατάσταση της τραγικής εποχής του Αντιχρίστου, έχει δαιμονικό χαρακτήρα και προέλευση. Ο σκοπός της είναι να ενοποιήσει θρησκευτικά την ανθρωπότητα, για να ολοκληρωθεί η παγκοσμιοποίηση, δηλαδή να ετοιμαστεί το παγκόσμιο κράτος, το οποίο θα κυβερνήσει ο μεγάλος άνομος.

Γραφείο επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών: “…αυτή η κάλπικη Συνοδικότητα είναι μια ακόμα καλοστημένη παγίδα, για να παγιδευτεί η Ορθοδοξία μας…την παγίδα αυτή αδυνατούν να διακρίνουν οι θερμοί θιασώτες της «ενώσεως των εκκλησιών», οι οποίοι αντιμετωπίζουν με ενθουσιασμό την νέα παπική δολιότητα, ότι δήθεν ο Παπισμός «άλλαξε» και το χειρότερο, πασχίζουν…να εναρμονίσουν την γνήσια Συνοδικότητα της Ορθοδοξίας με το «Πρωτείο» του «Πάπα»! “

Τό ἔτος 1452 μ.Χ. τό Ἔθνος ὑπέστη μία μεγάλη δοκιμασία· τήν «ψευδοένωση» τῶν ἐκκλησιῶν. Στήν Κωνσταντινούπολη, στίς 12 Δεκεμβρίου 1452, μέ πρωτοβουλία τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου (εἶχε τήν ἀπατηλή ἐντύπωση ὅτι ἔτσι ἐξυπηρετοῦσε τό ἔθνος, ξεχνώντας ὅτι ὁ μόνος φίλος καί ἀνίκητος σύμμαχος εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Σωτῆρας Χριστός) γίνεται «ἑνωτική λειτουργία», παρόντος τοῦ καρδιναλίου Ἰσιδώρου (ἀπεσταλμένου τοῦ πάπα).

Ὁ παπισμὸς εἶναι αἵρεση γι’ αὐτὸ οὔτε χάρη ἔχει οὔτε μυστήρια. Γι’ αὐτὸ ἡ Δύση δὲν εἶναι χριστιανικὴ ἀλλὰ αἱρετική. Ἀπὸ τὸ 1054 μέχρι σήμερα ἡ ἀλαζονεία τοῦ πάπα χρησιμοποιεῖ ὅλα τὰ ἀθέμιτα μέσα γιὰ νὰ δημιουργήσει μία παγκόσμια θρησκευτικὴ ἡγεμονία.