Λιγνίτες [Α’ μέρος]

-προσέγγιση του Λιγνιτικού ζητήματος από το πόνημα του Δ.Μπάτση

-ιστορική αναδρομή, κοιτάσματα Λιγνίτη και η ανεπαρκής αξιοποίηση τους προπολεμική

-η σύμβαση Cooper, σύμβαση παραχώρησης ορυκτού πλούτου και υδάτινων πόρων σε Αμερικανικό consortium εταιρειών

 

Με το παρόν άρθρο μας θα ξεκινήσουμε την μελέτη μας στο θέμα των Λιγνιτών.

Στο σπουδαίο του πόνημα ‘’Η Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα’’ (1η έκδοση 1947) ο οικονομολόγος (και νομικός) επιστήμονας Δημήτρης Μπάτσης (εδώ) μεταξύ πολλών άλλων οικονομικών (παραγωγικών) ζητημάτων αναπτύσσει και το θέμα της αξιοποίησης των πλουτοπαραγωγικών δυνατοτήτων της Ελλάδας μας για την δημιουργία: α. ενεργειακής βάσης και β: βαρειάς βιομηχανίας.

***

Λίγα λόγια για τον Δ. Μπάτση

Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι ο Δημήτρης Μπάτσης, οικονομολόγος, διευθυντής του επιστημονικού περιοδικού ‘’Ανταίος’’ (που εκδόθηκε τα έτη 1945-1947 και 1948-1951), και παράλληλα μέλος της επιστημονικής εταιρείας μελέτης νεοελληνικών προβλημάτων ‘’Επιστήμη-Ανοικοδόμηση’’ [ΕΠ.ΑΝ.] (στην οποία συμμετείχαν σπουδαίοι επιστήμονες της εποχής τόσο ‘’αριστεροί’’ όσο και ‘’δεξιοί’’) εργάστηκε (-αν) με σκοπό την οικονομική –παραγωγική-ανασυγκρότηση  της χώρας μετά τα ερείπια της Γερμανό-Ιταλικής κατοχής. Ο Δ. Μπάτσης πίστεψε στις οικονομικές δυνατότητες αυτού του τόπου και έγραψε την αξεπέραστη μελέτη του ‘’Η Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα’’.

Το 1951, όταν πλέον ο εμφύλιος έχει τελειώσει και οι Η.Π.Α. έχουν αναλάβει ρόλο κηδεμόνα στο ‘’ελληνικό’’ κράτος ο Δ. Μπάτσης συλλαμβάνεται.  Είχαν προηγηθεί στις 14.11.1951 συλλήψεις στελεχών του Κ.Κ.Ε. που είχαν ”κατασκοπευτική” δραστηριότητα. Πρόκειται για ασυρμάτους που είχαν ανακαλυφθεί στη Γλυφάδα και στην Καλλιθέα. Ο Δ. Μπάτσης δέχεται πιέσεις να δεχτεί ότι είναι ο συνδετικός κρίκος στην ”υπόθεση των ασυρμάτων” και στην ”υπόθεση της αεροπορίας”. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κατηγορία εις βάρος του, όπως παραδέχτηκε και ο τότε διευθυντής της Αστυνομίας Πανόπουλος.

Στην ανάκρισή του, παίρνουν ενεργό μέρος οι Αμερικανοί, όπως ο Τόμ Καραμπεσίνης. Παρά τις υποσχέσεις του τότε Υπουργού Εσωτερικών Κ. Ρέντη ό,τι δεν θα εκτελεστεί αν συνεργαστεί κατά την ανάκριση, τις προσπάθειες του πατέρα του Ναυάρχου του Ελληνικού Βασιλικού Ναυτικού Αντωνίου Μπάτση να συναντήσει τον Βασιλέα Παύλο για να ζητήσει χάρη, ο τελευταίος δεν τον δέχεται. Στις 28.3.1952 το Συμβούλιο Χαρίτων απορρίπτει την αίτηση χάριτος του Δ. Μπάτση, ο Υπ. Δικαιοσύνης Δημ. Παπασπύρου ‘’εξαφανίζεται’’ εκείνο το βράδυ πηγαίνοντας να κοιμηθεί σε ξενοδοχείο της Κηφισιάς ενώ ο τότε πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας δηλώνει, σε δυο δημοσιογράφους, από το κρεββάτι του –όντας ασθενής-  «Παιδιά , έχετε το νου σας. Αυτή τη νύχτα, οι σκοτεινές δυνάμεις φοβάμαι πως θα τον φάνε τον Μπάτση….». Στις 30.3.1952, ημέρα Κυριακή! ο Δ. Μπάτσης εκτελείται μαζί με άλλους τρείς συγκατηγορούμενους του (Ν .Μπελογιάννη, Ηλία Αργυριάδη, Ν. Καλούμενο).  

Τι αποκάλυψε ο Δ. Μπάτσης

Ο Δ. Μπάτσης στο ανωτέρω πόνημά του –μεταξύ άλλων σημαντικών μελετών, διαπιστώσεων ολιγωρίας ή καθολικής αδιαφορίας του ‘’ελληνικού’’ κράτους για τον ορυκτό πλούτο και τις δυνατότητες της πατρίδος μας κλπ.- αποκάλυπτε την ύπαρξη σύμβασης μεταξύ consortium εταιρειών και του ‘’ελληνικού’’ κράτους η οποία δέσμευε μεγάλος μέρος του ορυκτού μας πλούτου καθώς και του υδάτινου (υδρενεργειακές δυνάμεις). ‘’Το 1923 –γράφει μεταξύ άλλων ο Δ. Μπάτσης- τυπικά μεταβλήθηκε το καθεστώς αυτό (σημ. στο πόνημα του προηγείται ανάλυση του παλαιότερου καθεστώτος) για ό,τι αφορά το δικαίωμα εκμετάλλευσης των ρεόντων υδάτων προς το σκοπό παραγωγής ηλεκτρισμού. Αναγνωρίστηκε σαν ”αυτοτελές εμπράγματον δικαίωμα” του Δημοσίου, που μπορεί με ειδικό νόμο να το παραχωρεί με σύμβαση σε νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου ή και σε ιδιωτικές επιχειρήσεις με ορισμένους όρους’’.

Με βάση τους νόμους αυτούς επικυρώθηκαν οι παλαιότερες παραχωρήσεις των υδραυλικών δυνάμεων του Γλαύκου Πατρών και Χανίων Κρήτης στους αντίστοιχους Δήμους και παραχωρήθηκε με σύμβαση του Δημοσίου και των αμερικανικών οίκων Hugh Cooper & Co Inc Chemical Construction Corporation που συγκρότησαν την αμερικανική εταιρεία: ”Ελληνική Υδροηλεκτρική και Μεταλλουργική εταιρία” (”Hellenic Hydroelectric and Metallurgical Corporation”) το αποκλειστικό δικαίωμα εκμετάλλευσης του Αχελώου και της λειτουργίας ηλεκτροχημικών και ηλεκτρομεταλλουργικών βιομηχανιών από την ενέργεια του. Η σύμβαση αυτή επικυρώθηκε από το γνωστό (Αναγκαστικό Νόμο) Α.Ν. 2220/1940 της δικτατορίας του Ι. Μεταξά. Το Δημόσιο σε συνέχεια παραχώρησε με το Ν.Δ. 704 και το Διάταγμα της 21.10.1941 την άδεια για εκπόνηση μελετών εκμετάλλευσης στη γερμανική εταιρία Hanseleichtmetall για τα ποτάμια Αλιάκμονα, Βόδα, Αράπισσας, Τριπόταμου και τα νερά της λίμνης Οστρόβου.

Η ανωτέρω σύμβαση, που έμεινε γνωστή ως σύμβαση Cooper είχε ισχύ έως το 2010 ενώ το τιμολογιακό καθεστώς κατανάλωσης ηλεκτρικού ρεύματος για τις βιομηχανίες του consortium λήγει το 2035! Γράφει ο Δ. Μπάτσης: ‘’Η λήξη της σύμβασης για τα υδροηλεκτρικά έργα ορίζεται στις 31.12.2010 αλλά αν θέλει το δημόσιο ή αν δεν απαντήσει αρνητικά στην εταιρεία μπορεί να παραταθεί για 25 χρόνια ακόμα. Σε περίπτωση λήξης της σύμβασης (άρθρο 30 και 31 σύμβασης), το δημόσιο “υποκαθίσταται μεν” στα δικαιώματα του “αναδόχου”, υποχρεώνεται όμως να πληρώσει σ’ αυτόν τις μη αποσβεσθείσες δαπάνες! Δεν φτάνει δηλ. ότι η ξένη επιχείρηση θα έχει πραγματοποιήσει στο μεταξύ αμύθητα κέρδη, αλλά θα ζητάει και …απόσβεση των εγκαταστάσεων της από την εθνική οικονομία’’. 

***

Λιγνίτες

Ερχόμαστε τώρα στο θέμα των Λιγνιτών. Στην ενότητά του πονήματός του ‘’Ενεργειακό δυναμικό και ενεργειακή βάση’’ ο Δ. Μπάτσης γράφει μεταξύ άλλων: ‘’…το ζήτημα της εκμετάλλευσης του λιγνιτικού πλούτου της χώρας και της αξιοποίησης των φυσικών πηγών ενέργειας που περικλείουν οι υδατοπτώσεις της, (σχετικά με τα ύδατα της Ελλάδας βλέπε εδώ, εδώ κι εδώ) συνδέεται αναπόσπαστα με την ανάγκη της δημιουργίας ενεργειακής βάσης για την βιομηχανοποίηση της χώρας και το ριζικό τεχνικό και οικονομικό μετασχηματισμό στις παραγωγικές δυνάμεις. Η δημιουργία βαρειάς βιομηχανίας (μεταλλουργικής, μηχανουργικής και χημικής) έχει αναγκαία προϋπόθεση για τη χώρα μας την εξασφάλιση ενεργειακής βάσης. Η εξάρτηση της Ελλάδας πριν τον πόλεμο από το εξωτερικό ήταν εξάρτηση τόσο σε βιομηχανικά προϊόντα μεταλλουργίας κλπ. Έτοιμα ή μισοκατεργασμένα, όσο και σε καύσιμη ύλη για την κίνηση της βιομηχανίας της.

η βαθύτερη σημασία της εξάρτησής μας από το εξωτερικό (σε κινητήρια δύναμη) βρίσκεται όχι στην καθαυτό οικονομική – συναλλαγματική μας επιβάρυνση, αλλά στο ότι διαιωνίζεται η καθυστέρηση της οικονομίας μας που εμποδίζεται έτσι να αναπτύξει μια δική της ενεργειακή βάση και να οδηγηθεί με γρήγορο ρυθμό προς την εκβιομηχάνιση’’.

 

Ιστορική αναδρομή, κοιτάσματα Λιγνίτη και η ανεπαρκής αξιοποίησης τους  

Ο Δημ. Μπάτσης συνέχιζε –σχετικά- στην μελέτη του: ‘’Έχουμε κοιτάσματα απ’ όπου αντλούμε και μπορεί να αντλήσουμε μεταλλεύματα σε ποσότητες, που να εξασφαλίζουν τον εφοδιασμό της βιομηχανίας τόσο στο κοντινό όσο και για το πιο μακρινό μέλλον… Τα ποσά (εννοεί: της ετήσιας εξόρυξης των κυριοτέρων μεταλλευμάτων) επαρκούν για τον εφοδιασμό σε πρώτη ύλη των κλάδων της μεταλλουργίας και της χημικής βιομηχανίας…”

‘’Ο λιγνίτης, όπως πολλά άλλα ορυκτά και μεταλλεύματα που αναφέραμε, βρίσκεται σε τέτοιες ποσότητες στο υπέδαφος της χώρας μας που θα έπρεπε, στο διάστημα του μεσοπολέμου, να τον είχαν προσέξει τόσο τα αρμόδια κρατικά όργανα όσο και οι επιχειρηματικοί κύκλοι ώστε να ερευνηθούν και να εξακριβωθούν τα πιθανά αποθέματα από τις γνωστές ως τα σήμερα εμφανίσεις, πράγμα απαραίτητο για μια τεχνικά άρτια εξόρυξη του σε σοβαρές ποσότητες, προς διάφορες βιομηχανικές χρήσεις’’.

Παρακάτω παρουσιάζουμε συνοπτικά κάποιες παραγράφους από την μελέτη του Δ. Μπάτση σχετικά με το Λιγνιτικό ζήτημα οι οποίες μας βοηθούν να διαπιστώσουμε όχι μόνον τις ενεργειακές δυνατότητες της πατρίδας μας αλλά και την ‘’αστοχία’’ (θελημένη ή μη άραγε;) του ‘’ελληνικού’’ κράτους στις εκτιμήσεις των κοιτασμάτων, την άμεση σύνδεση –ως μη όφειλε- ελληνικού λιγνίτη και εισαγωγών άνθρακα (κάρβουνου) από το εξωτερικό και κατά συνέπεια την μη αξιοποίηση των κοιτασμάτων λιγνίτη προς όφελος της παραγωγικής βάσης της ελληνικής οικονομίας κλπ. Σημειώνουμε ό,τι η περίοδο στην οποία αναφέρεται ο συγγραφέας είναι προπολεμικά, κυρίως οι δεκαετίες του ’20 και του ’30.

 

Γράφει λοιπόν ο Δ.Μπάτσης:

– Ο λιγνίτης…βρίσκεται σε τέτοιες ποσότητες στο υπέδαφος της χώρας μας που θα έπρεπε στο διάστημα του μεσοπολέμου, να τον είχαν προσέξει τόσο τα αρμόδια κρατικά όργανα όσο και οι επιχειρηματικοί κύκλοι ώστε να εξακριβωθούν τα πιθανά αποθέματα, πράγμα απαραίτητο για μια τεχνικά άρτια εξόρυξη του σε σοβαρές ποσότητες, προς διάφορες βιομηχανικές χρήσεις.

-Ακόμα και για την ποιότητα του ελληνικού λιγνίτη …θα μπορούσαμε να είχαμε μια βέβαιη γνώμη από τους ειδικούς, αν το όλο ζήτημα του λιγνίτη είχε γίνει από τους πιο πάνω υπεύθυνους κρατικούς λειτουργούς και ιδιώτες, εθνικό ζήτημα καυσίμου. 

Οι εργασίες όμως που έγιναν γύρω από το λιγνιτικό, έγιναν συμπτωματικά και η πρακτική δουλειά της εξόρυξης λιγνίτη στέκεται σε υποτυπώδη μορφή και αναχρονιστικές τεχνικές συνθήκες. 

-(Οι τότε κυβερνώντες…) έκαναν ώστε ο λιγνίτης να αποτελέσει μονάχα το βοηθητικό καύσιμο που η ποσότητα της εξόρυξής του ήτανε πάντα σε αντίστροφο λόγο με τον όγκο των εισαγωγών σε ξένο κάρβουνο και άλλα καύσιμα (ανάλογα δηλαδή με το ύψος της τιμής του αγγλικού κάρβουνου στη διεθνή αγορά).

-Η προσήλωση και η μόνιμη τοποθέτηση του κέντρου βάρους της ελληνικής οικονομίας στην ξένη αγορά έκανε ώστε να γίνει και ο λιγνίτης ένα είδος αναπληρωματικό ντόπιο καύσιμο, χρήσιμο για τις περιπτώσεις που σημειώνεται έλλειψη των ξένων καυσίμων. Στην ίδια κατηγορία είναι τα περισσότερα μεταλλεύματα της χώρας, απλά εμπορεύματα, αρκετά μάλιστα φθηνά για τις ξένες αγορές και όχι ύλη για ανάπτυξη ντόπιας βιομηχανίας. 

πηγή φώτο7

-Από έκθεση που είχε συντάξει το Ανώτατο Οικονομικό Συμβούλιο στα 1933 το σύνολο των βεβαιωθέντων αποθεμάτων λιγνίτου ανέρχονταν σε 5.000.000 τόνους. Το σύνολο των πιθανών βάσει εμφανίσεων ανέρχονταν σε 27.000.000 τόνους και το σύνολο των δυνατών βάσει λιγνιτοφόρου λεκάνης σε 156.000.000 τόνους. 

-Νεότεροι υπολογισμοί που έγιναν από τον Γερμανό καθηγητή Κέγκελ (1) ανεβάζουν το σύνολο των δυνατών αποθεμάτων σε όλες τις γνωστές πλουσιότερες λιγνιτοφόρες περιοχές σε 7.200.000.000 τόνους. 

-Οι διαφορές που παρατηρούνται στις εκτιμήσεις των ειδικών οφείλονται στο ότι δεν πάρθηκαν από τον καθένα τα ίδια δεδομένα. Μ’ όλο όμως που οι αριθμοί του Κέγκελ θεωρήθηκαν “υπεραισιόδοξοι”…νομίζουμε ότι τα συμπεράσματα των ειδικών γεωλόγων πρέπει να μάς πείσουν πως οι αριθμοί ενός επιστήμονα του κύρους του Κέγκελ (2) δεν μπορεί να θεωρηθούν “υπεραισιόδοξοι” πριν γίνουν εξαντλητικές έρευνες σε όλες τις περιοχές της χώρας. 

-Απόδειξη του ανωτέρω ισχυρισμού είναι πως ερευνητικά ενός περίπου έτους γινόμενα από τους Σιδηροδρόμους Ελληνικού Κράτους στην Πτολεμαΐδα, βεβαίωσαν 300.000.000 τόνους λιγνίτη εύκολης εξόρυξης με αποκάλυψη σε μια περιοχή πολύ περιορισμένη. Τα 300 αυτά εκατομμύρια αντιστοιχούν με 60 εκατομμύρια τόνους πρώτου αγγλικού λιθάνθρακα δηλαδή με επάρκεια 75 ετών σύμφωνα με την προπολεμική κατανάλωση καυσίμων. 

-Θα ήταν ολότελα αντιεπιστημονική μέθοδος να περιορίζουμε τα στρώμματά μας στις περιοχές μονάχα που η ανοργάνωτη πρωτοβουλία των προνομιούχων εκμεταλλευτών έστρεψε την κερδοσκοπική της διάθεση. 

-Όσο για την αξία που έχουν τα επιστημονικά συμπεράσματα ως προς τα αποθέματα του λιγνίτη (πιθανά και δυνατά) …έχουν από οικονομική άποψη περιορισμένη σημασία. Πρώτο, διότι και σε μικρότερα αποθέματα να καταλήξει κανείς, ας πούμε σε 2 δισεκατομμύρια τόνους (το 1/3 των όσων υπολογίζει ο Κέγκελ) πάλι υπάρχουν κοιτάσματα αρκετά για διάστημα που ξεπερνάει τις προβλέψεις αιώνων. 

-Δεύτερο: διότι σημασία ζωτική και επείγουσα για την εκβιομηχάνιση της χώρας έχει: α. η ορθολογική και συγχρονισμένη εξόρυξη του λιγνίτη με αύξηση της αποδοτικότητας του Έλληνα ανθρακωρύχου. β. η αξιοποίηση του λιγνίτη τόσο για βιομηχανικές και αστικές χρήσεις όσο και η εκμετάλλευσή του για να παραχθούν άλλες χρήσιμες ύλες.

Εικόνα 1 Ο καθηγητής Λιγνιτολόγος F. Kegel

-Η πείρα, από την έως τώρα εκμετάλλευση του λιγνίτη στη χώρα μας, δείχνει ότι η επιχειρηματική δράση της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας ούτε ποσοτικά ούτε τεχνικά χρησιμοποίησε το πολύτιμό μας ορυκτό σύμφωνα με τις υποδείξεις της επιστήμης και της τεχνικής. Η μέθοδος της εξόρυξης ήταν ελεεινή… ο κακός τεχνικός εξοπλισμός και η κακή μέθοδος εκμετάλλευσης ελάττωνε την αποδοτικότητα της δουλειάς του εργάτη… η σύγκριση της αποδοτικότητας του Έλληνα ανθρακωρύχου προς τον εργάτη της δυτικής Ευρώπης μάς παρουσιάζει τη μειονεκτική αναλογία 1:10 σε βάρος του Έλληνα εργάτη. 

-Αποτέλεσμα της κακής εκμετάλλευσης του λιγνίτη ήταν ότι πριν από τον πόλεμο ο ντόπιος λιγνίτης έδινε μόλις το 3% της ενέργειας που παράγονταν στη χώρα από στερεά καύσιμα, ενώ το 97% το έδινε το ξένο κάρβουνο

Η αξία του ντόπιου λιγνίτη που εξορύχτηκε (1937) ήταν 40 φορές μικρότερη από την αξία των καυσίμων που αγοράστηκαν από το εξωτερικό (1938) ή το 2,5% της αξίας της. 

-Συμπερασματικά: α. η χώρα μας είχε και έχει για το μέλλον τα αποθέματα λιγνίτη που θα της επιτρέψουν να στηρίζει σ’ αυτά ένα μέρος της ενεργειακής της βάσης (σημ. δικής μας: δεν μπορεί κανείς να μη σταθεί στα σπουδαία συμπεράσματα του οικονομολόγου Δ. Μπάτση γραμμένα ήδη από το 1947. Εξήντα επτά χρόνια μετά άνω του 45% της ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας μας προέρχεται από την καύση λιγνίτου ενώ πολλές είναι οι χρήσεις του και σε άλλες εφαρμογές) β. στο παρελθόν η αρπακτική τακτική της οικονομικής ολιγαρχίας ματαίωσε την ποσοτική εκμετάλλευση του ορυκτού αυτού σε μεγάλη κλίμακα και κράτησε χαμηλά την αποδοτικότητα εργασίας …με καθυστερημένες τεχνικές μεθόδους και πρωτόγονο τεχνικό εξοπλισμό. 

***

Παράρτημα (με σημειώσεις)

 

Σημείωση 1:           Ο καθηγητής-Λιγνιτολόγος F. Kegel

Πρόκειται για τον Γερμανό Καθηγητή  F. Kegel. Ήταν καθηγητής της Bergakademie της πόλης Freiberg του Saar και συγχρόνως Διευθυντής του Ινστιτούτου Λιγνίτη Braunkohlen – Forschungs – Institut, το οποίο λειτουργούσε στην ίδια πόλη. Κατά τεκμήριο ήταν από τους κορυφαίους επιστήμονες της εποχής εκείνης που ασχολούνταν με ζητήματα εκμετάλλευσης και αξιοποίησης λιγνιτών.  

Κλήθηκε να ερευνήσει τις δυνατότητες λιγνιτοπαραγωγής στην Ελλάδα από την Κυβέρνηση του πρωθυπουργού Ι. Μεταξά. Η ειλικρίνεια και η επιστημονική εντιμότητα, με την οποία προσπάθησε ο F. Kegel να προσφέρει τις γνώσεις του σε μια χώρα που δεν ήταν η πατρίδα του, γίνετε αμέσως φανερή σε κάθε αναγνώστη των εκθέσεων του. Εντυπωσιακά στοιχεία τους είναι ο ορθολογισμός με τον οποίο προσεγγίζονται τα προς διερεύνηση θέματα, η απλότητα της σκέψης, η σαφήνεια των νοημάτων και η τέλεια μεθοδολογία που ακολουθείται. 

Ειδικότερα για την περιοχή που εκτείνεται από τη Φλώρινα, μέχρι τις παρυφές των Σερβίων, ο F. Kegel υπολογίζει τα δυνατά αποθέματά της στα 6 δισεκατομμύρια τόνους. Η προσέγγιση αυτή, σε μια εποχή που και οι πλέον αισιόδοξοι θεωρούσαν αδύνατη την ύπαρξη αποθεμάτων άνω των 300 εκατομμυρίων τόνων, είναι εκπληκτική. Τα κείμενα αναδημοσιεύονται πιστά, από τα Τεχνικά Χρονικά του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος (τεύχος Απριλίου του 1939). Παρ’ όλο που πέρασαν τόσα χρόνια διατηρούν την επικαιρότητά τους και εκτός από το ιστορικό θα προκαλέσουν ασφαλώς και το επιστημονικό ενδιαφέρον των αναγνωστών – ιδιαίτερα των νεότερων επιστημόνων – διότι είναι υπόδειγμα επιστημονικό-τεχνικών εκθέσεων με ποιοτικά χαρακτηριστικά που σπάνια συναντώνται σε αντίστοιχα κείμενα της εποχής μας.

 

Σημείωση 2: Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται η επιστημονική αρτιότητα του Δ. Μπάτση. Ο Δ. Μπάτσης επιχειρηματολογεί για την ύπαρξη πολλών εκατομμυρίων τόνων λιγνίτη, πολλαπλάσιων από όσων ισχυρίζεται το Ανώτατο Οικονομικό Συμβούλιο. Υποστηρίζει και τελικά επιβεβαιώνεται, ως άλλωστε και ο κορυφαίος λιγνιτολόγος Κέγκελ, για την ύπαρξη άνω των 6 δισεκατομμυρίων τόνων λιγνίτη σε όλες τις γνωστές λιγνιτοφόρες περιοχές της Ελλάδας.

Τα βεβαιωμένα, εκμεταλλεύσιμα και μη, αποθέματα στερεών καυσίμων, εκτός της Τύρφης των Φιλίππων ανέρχονται σε 6.215 εκατομμύρια τόνους (στα τέλη του 2004), και αν το κοίτασμα Φιλίππων, σε ισοδύναμους τόνους λιγνίτη τύπου Πτολεμαΐδας, προστεθεί στο προηγούμενο σύνολο τα αποθέματα ανέρχονται σε 7.915 εκατομμύρια τόνους (δηλαδή περίπου 8 δισεκ. τόνους) Περισσότερα δηλαδή και από τα 7.200 εκατομμύρια που είχε εκτιμήσει ο Kegel.

 

Για την Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Αντώνης Καλόγηρος

Εκπαιδευτικός-οικονομολόγος

 

1Ο Hugh Cooper υπήρξε αρχιμηχανικός στις Η.Π.Α. με πολλά τεχνικά έργα στο ενεργητικό του, βλέπε σχετικά εδώ. Ωστόσο –σύμφωνα με την αρθρογραφία της τότε εποχής στο περιοδικό ‘’Ανταίος’’ στα οικονομικά συμφέροντα που εκπροσωπούσε το consortium των εταιρειών η συμμετοχή του ίδιου του Cooper ήταν πολύ μικρή.

2Σημειώνει μεταξύ άλλων ο Δ. Μπάτσης στο πόνημά του: ‘’…ο ”ανάδοχος” υποχρεώνεται να συστήσει ”ελληνική εταιρεία” μετά την κατασκευή του έργου των Κρεμαστών. Η ”ελληνική” εταιρεία (άρθρο 48 σύμβασης) μπορεί να εκδίδει ομολογίες σε δολάρια και να ”υπολογίζεται” το κεφάλαιο και οι μετοχές της στο ίδιο νόμισμα. Από αυτό και μόνο φαίνεται η ελληνικότητα της εταιρίας!…’’

3Τον Αναγκαστικό Νόμο 2220/1940 με τον οποίο κυρώνεται η σύμβαση Cooper μπορείτε να μελετήσετε εδώ

4Στο διαδίκτυο υπάρχει πλέον πληθώρα αναρτήσεων σχετικά με την σύμβαση Cooper αλλά και συνεχή ανάρτηση νέων στοιχείων κατόπιν έρευνας και την παροχή σχετικών ξενόγλωσσων –κυρίως- συνδέσμων. Πολλά από τα ευρήματα σχετικά με το όλο θέμα είναι εξαιρετικά και αποστομωτικά για όσους αμφισβητούν την ύπαρξή της. Καλούμε τον αναγνώστη να προχωρήσει μόνος του στην σχετική αναζήτηση.

5Ενδεικτικά βλέπε ‘’Η Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα’’ σελ.43, 92, 173 και εξής αλλά και σε άλλα σημεία του βιβλίου.

6Βλέπε ‘’Η Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα’’ Δ. Μπάτσης σελ.41-43

7Η ανωτέρω πηγή της φωτογραφίας είναι εδώ

Ετικέτες - Σχετικά Θέματα