Γεωργίου Ἰ. Βιλλιώτη
Τὰ ἄνθη τοῦ λόγου
Ἁγίου Ἰσαὰκ Σύρου, Ἀσκητικὰ
Γ΄ 452-454 Ὡς ἡδέα τὰ θεῖα λόγια τῇ συνετωτάτῃ ψυχῇ, ὥσπερ τροφὴ θάλπουσα τὸ σῶμα· ἐπιθυμητὰ δὲ τὰ διηγήματα τῶν δικαίων τοῖς ὠσὶ τῶν πραέων, ὡς διηνεκὴς ἀρδεία τῷ νεωστὶ πεφυτευμένῳ φυτῷ.
Πόσο γλυκὰ εἶναι τὰ θεῖα λόγια στὴν φρόνιμη ψυχὴ καὶ ἐπιθυμητὰ τὰ διηγήματα τῶν δικαίων στὰ ἀφτιὰ τῶν πραέων! Εἶναι σὰν συνεχὲς πότισμα σὲ νεοφυτεμένο φυτό.
ἡδύς: ἡδεῖα, ἡδύ, I. ὁ γλυκὸς στὴν γεύση ἢ στὴν ὀσμὴ (εὔγευστος καὶ εὔοσμος), σὲ Ὅμηρο χρησιμοποιεῖται ἐπίσης σὲ σχέση μὲ τὴν ἀκοή· ἔπειτα χρησιμοποιεῖται γιὰ κάθε εὐχάριστο συναίσθημα ἢ κατάσταση, ὅπως ὁ ὕπνος, II. εὐχαριστημένος, χαρούμενος. Ὁμόρριζα: ἡδονή, δυόσμος, αὐθάδης < αὐτός + ἧδος “εὐχαρίστηση” < ἥδομαι, ἀηδία
οὖς: τό τὸ ἀφτί
Δείτε ΕΔΩ όλα τα σχετικά άρθρα της Γωνιάς της Γλώσσας