Η εικόνα της Παναγίας που βρέθηκε μέσα σε μια σπηλιά να αιωρείται και να ακτινοβολεί φως ήταν η αφορμή για να πάρει σάρκα και οστά και να διατηρηθεί στην περιοχή για πάνω από τετρακόσια χρόνια. Άντεξε στο διάβα των αιώνων από επιδρομές, από τους κατακτητές Οθωμανούς αλλά και από σεισμούς.
Εκείνο όμως που έκανε ξακουστό το μοναστήρι του Σέλτσου δεν είναι τόση η αισθητική και καλλιτεχνική του αξία όσο η ιστορία του. Εκεί παίχτηκε η τελευταία πράξη του δράματος των διωγμένων από τις πατρογονικές τους εστίες Σουλιωτών. Στο μοναστήρι κλείστηκαν το 1804 πάνω από χίλιοι Σουλιώτες (αγωνιστές και γυναικόπαιδα) με αρχηγό τον Κίτσο Μπότσαρη….
Εκεί βρήκε νέους αγνώστους μοναχούς που δεν ήξεραν τίποτα για κρυμμένα κειμήλια. Τότε άνοιξαν το φρεάτιο και βρήκαν τη εικόνα και το Σταυρό όρθια πάνω στο νερό, ενώ η λαμπάδα έκαιγε ακόμη. Η εικόνα αυτή βρίσκεται σήμερα στο σύνθρονο του ιερού βήματος, λέγεται δε και “Κτιτόρισσα”….
Οι μαρτυρίες που φωτίζουν την ιστορία της μονής τους επόμενους αιώνες παραμένουν ελάχιστες. Η Ευαγγελίστρια αποτελεί ένα από τα μοναστήρια που καταργήθηκαν επί Όθωνα μετά τη δημιουργία του ελληνικού κράτους και η περιουσία του περιήλθε στο Εκκλησιαστικό Ταμείο. Σήμερα λειτουργεί ως γυναικείο μοναστήρι και διαθέτει εργαστήριο υφαντών.
Μεγάλη ευλογία κομίζει ο ευλαβής προσκυνητής όταν φθάσει στο Θεομητορικό ιερό καθίδρυμα της Παναγίας της Κριτσιλαριώτισσας, στα Μύρα της Λάρισας και προσκυνήσει στον θρόνο της την ιερά και χαριτόβρυτη εικόνα της Παναγίας μας, ως Ζωοδόχου Πηγής.
Παρὰ τὴν ἀρχαιότητα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς καὶ τὴν μεγάλη δράση της, τὰ ἱστορικὰ στοιχεῖα τὰ ὁποῖα προέρχονται ἀπὸ ἔγγραφα, κώδικες, χρυσόβουλλα (ἔγγραφα αὐτοκρατόρων ποὺ ἐσφραγίζοντο μὲ χρυσῆ σφραγίδα) εἶναι ἐλάχιστα. Αὐτὸ δικαιολογεῖται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Ἱερὰ Μονὴ ὑπέστη πάρα πολλὲς λεηλασίες καὶ καταστροφές.
Η μόνη αξιόλογη εικόνα που υπάρχει στο ναό είναι της Παναγίας της Οδηγήτριας ζωγραφισμένη από το Φώτη Κόντογλου σύμφωνα με τις πηγές και φυλάσσεται σε χώρο εκτός μοναστηρίου. Σύμφωνα με την παράδοση το μοναστήρι αποτέλεσε κάποτε θερινή διαμονή του Δεσπότη της Μητρόπολης Γερονθρών όπως ονομαζόταν το σημερινό Γεράκι και κάηκε επί Ιμπραήμ.
Όταν άρχισαν οι οικοδομικές εργασίες όμως η θαυματουργική εικόνα της Παναγίας μετακινείτο κατά τη δύση του ηλίου από την επιλεγμένη θέση στην απέναντι και μπροστά της έκαιγε μία καντήλα, που τα ξημερώματα χανόταν. Από την επανάληψη του φαινομένου οι πιστοί κατάλαβαν ότι η μονή έπρεπε να κτιστεί στο σημείο εκείνο, που τους έδειχνε η Παναγία και έτσι έγινε.
Η ιστορία της Εικόνας αυτής ξεφεύγει από τη λογική. Έχει σχέση με την εικονομαχία. Επί αυτοκράτορος Θεοφίλου στις πρώτες δεκαετίες του ενάτου αι. η σύζυγος του Συμεών Πατρικίου Βικτωρία, ευσεβής και ενάρετη γυναίκα, είχε στο σπίτι της τη θαυμάσια αυτή Εικόνα. Όμως επειδή οι πολέμιοι των Εικόνων έψαχναν και στα σπίτια για Εικόνες και τις έκαιγαν και τιμωρούσαν και τους κατόχους, η γυναίκα αυτή με λύπη της αναγκάστηκε να την απομακρύνει…..
Το παρεκκλήσιο του Αγίου Ελευθερίου βρίσκεται στη πλατεία Μητροπόλεως, στη νότια πλευρά του Καθεδρικού Ναού του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου (η γνωστή Μητρόπολη των Αθηνών – διάρκεια αποπερατώσεως 1842 έως 1862, που τώρα επισκευάζεται από τις ζημιές που υπέστη στο σεισμό του 1999 και εν συνεχεία από τις εργασίες του μετρό).
Η θαυματουργική αυτή Εικόνα της Παναγίας ευρίσκεται σήμερα εις την Ι. Μ. Ξενοφώντος, στο Άγιον Όρος. Μέχρι το 1730 βρισκόταν στην Ι.Μ. Βατοπαιδίου, το έτος όμως αυτό μυστηριωδώς εξαφανίστηκε από εκεί κεκλεισμένων των θυρών.Οι Πατέρες έψαξαν παντού στο Μοναστήρι, χωρίς να την βρουν πουθενά. Ακούστηκε κατόπιν, ότι βρίσκεται στην Μονήν του Ξενοφώντος. Έστειλαν από το Βατοπαίδι επιτροπή από Πατέρες.
Άκουσε τότε την Παναγία να λέει: “Υιέ και Θεέ μου, δίδαξέ τον δούλο σου, πώς να σωθεί” και να απαντά αμέσως ο Χριστός: “Ας αναχωρήσει από τη μονή και ας ησυχάσει μόνος του”. Πράγματι ο όσιος διέπρεψε στον ησυχαστικό βίο και δοξάσθηκε με το χάρισμα της θαυματουργίας. Η εικόνα που “επήκουσε” τη δέησή του βρίσκεται στο ιερό βήμα του Καθολικού της μονής.
Πολλοί σταματούν σ’ εκείνη την όαση. Άλλοι από ευσέβεια κι άλλοι από περιέργεια. Μπαίνουν στο ναΐσκο, σκύβουν μπροστά στις ασκητικές μορφές που είναι στα εικονίσματα κι ύστερα βγαίνουν έξω, κάθονται στα γύρω πεζούλια, αγναντεύοντας τη θάλασσα που απλώνεται λίγο πιο κάτω.
Το 1821 πυρπολήθηκε ο ναός και “έμεινεν ερείπιον σωζόμενου μόνον του μέρους του ιερού Βήματος και του τρούλλου ετοιμόρροπου” καθώς μας πληροφορεί ο Σεραφείμ. Στα χρόνια 1867-1871 έγινε ριζική ανακαίνιση του ναού με εκτεταμένες επισκευές, συμπληρώσεις και ανακατασκευές, οπότε το μνημείο πήρε τη σημερινή του μορφή.
Όταν κατά το 1822 το Άγιον Όρος κατελήφθηκε από τουρκική φρουρά, ένας στρατιώτης τόλμησε να πυροβολήσει την εικόνα της Θεοτόκου που βρίσκεται εξωτερικά πάνω από την είσοδο της μονής. Η σφαίρα πλήγωσε το δεξιό χέρι της Παναγίας, ενώ ο ιερόσυλος που ήταν ανιψιός του αρχηγού του αποσπάσματος, παραφρόνησε και κρεμάστηκε σε μια ελιά του κήπου που βρίσκεται απέναντι από την είσοδο της μονής.
Αφορμή για το κτίσιμο της Μονής, όπως διασώζει η παράδοση είναι η εύρεση της εικόνας με τη μορφή της Υπεραγίας Θεοτόκου. Το όνομα της μονής φημολογείται πως το πήρε επειδή τα πρώτα κτίσματα αποτελούσαν ένα φυσικό οχυρό-κάστρο και χρησίμευε (μαζί με το Αγγελόκαστρο στην γειτονική Κρήνη) ως προμαχώνας της τότε κατοικημένης περιοχής.
Η παράδοση αναφέρει ότι η αυτοκράτειρα Ειρήνη η Λασκαρίνα, περνώντας με το στόλο της από τη Ζάκυνθο, σταμάτησε στη νήσο των Στροφάδων και προσευχήθηκε στη Θεοτόκο να θεραπεύσει την αδελφή της. Η Θεοτόκος έκανε το θαύμα της και η αυτοκράτειρα στο ταξίδι της επιστροφής πέρασε από το νησί, ανάγγειλε το θαύμα στους Μοναχούς και τους υποσχέθηκε να τους βοηθήσει σε ό,τι ήθελαν
Η Μονή Παναγίας Ηλιόκαλης βρίσκεται μεταξύ των χωριών Γούλας και Δαφνούλα στην δυτική πλευρά του Δρίσκου κοντά στα Ιωάννινα, απέχει από αυτά περίπου 14 χιλιόμετρα και είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση Θεοτόκου.
Το μοναστήρι χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιο αλλά και ορμητήριο των αγωνιστών κατά τους εθνικούς αγώνες. Οι Τούρκοι επειδή ενοχλήθηκαν από αυτό εγκατέστησαν στη μονή μόνιμο απόσπασμα από 30 άνδρες, τους οποίους κατέσφαξαν οι Ραδοβυζινοί επαναστάτες το 1854. Ο τούρκικος στρατός για εκδίκηση κατέστρεψε ολοκληρωτικά το μοναστήρι. Χάρη στην αυτοθυσία των μοναχών σώθηκε η ασημοστόλιστη πολύ παλιά εικόνα της Παναγίας
Θεοτόκιο ονομάζουν οι Αρτινοί το μοναστήρι της Παναγίας που βρίσκεται στη θέση Ζερμή απέναντι απ’ την πόλη, στους πρόποδες του λόφου του Πέτα και αριστερά του εθνικού δρόμου Άρτας-Τρικάλων. Κατά τον Σεραφείμ τον Βυζάντιο, ο ναός -αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου- ιδρύθηκε απ’ τον αρματωλό Κωσταντίνο Πουλή το 1793 πάνω στα θεμέλια παλιότερου ναού, πιθανότατα βυζαντινού.
Το 1204, έτος κατά το οποίο καταλήφθηκε η Πάτρα από τους Φράγκους, βρισκόταν σε μεγάλη ακμή, γι’ αυτό και τα διάφορα ιεροπολεμικά τάγματα της Δύσεως διαπληκτίσθηκαν για την κατάληψή της. Οι Πατέρες της Ι. Μονής εξηναγκάσθησαν υπό των κατακτητών Φράγκων να επιλέξουν μεταξύ της υπακοής στον Πάπα της Ρώμης και της εξορίας. Προτίμησαν αξιεπαίνως το δεύτερο.
Η παράδοση θέλει τους κατοίκους του Ελληνικού (παλιά ονομασία Λοζέτσι) να βρίσκουν την εικόνα της Παναγίας κοντά στο χωριό στο βράχο “Τσούκα” και να χτίζουν ένα εξωκλήσι προς τιμήν της. Όμως η εικόνα κάθε βράδυ έφευγε απο το εξωκλήσι και πήγαινε στην σημερινή θέση, όπου τελικά χτίστηκε και το μοναστήρι.
Όταν πήρε την εικόνα και τη μετέφερε στη στάνη του, αυτή εξαφανίστηκε και ο βοσκός την ξαναβρήκε στη σπηλιά, όπου και κτίστηκε η Μονή. Λένε ότι η ίδια εικόνα κατά περιόδους, ιδιαίτερα τον δεκαπενταύγουστο και τις άλλες θεομητορικές εορτές, επανεμφανίζεται στους πιστούς και κατά μυστηριώδη τρόπο πάλι χάνεται.
Τέλος, σήμα κατατεθέν της Παλιανής είναι η ιερή Μυρτιά, ένα αιωνόβιο δέντρο το οποίο εορτάζει 24 Σεπτεμβρίου. Μέσα στον περιπεπλεγμένο κορμό της Αγίας Μυρτιάς, όπως λέγεται, πιστεύεται ότι είναι κρυμμένη η εικόνα της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας.
Η παράδοση αναφέρει ότι η ιερότητα του χώρου αρχίζει με την παρουσία (εύρεση) της εικόνας της Κοίμησης της Θεοτόκου σε κόγχη του βράχου. Η εικόνα αυτή κρύφτηκε εδώ πιθανότατα την εποχή της εικονομαχίας 726-842 μ.Χ. Λέγεται μάλιστα ότι βρέθηκε από ένα γεωργό που έβλεπε σαν όραμα φλόγα καντηλιού τα βράδια.
“…….Ο χριστιανός δεν κλονίζεται από πειρασμούς είναι σταθερός , είναι βράχος. Δεν πρέπει να ζει στην κατάσταση του παραλόγου αλλά στην κατάσταση του υπερλόγου. Το θαύμα θα κάνει το υπέρλογο και όχι η λογική και βεβαίως όχι η παραλογία. Η λογική δεν σώζει. Πρέπει να επιτρέψουμε να έρθει μέσα μας το φως. Ελεύθερα όχι με το ζόρι….”
Ο ηλικίας οκτώ ετών τότε, Αθανάσιος Νικολάου Σύρος, ενώ έπαιζε το απόγευμα της Παρασκευής μαζί μ’ άλλα παιδιά στην πλαγιά του βουνού είδε μπροστά του μια μαυροφόρα γυναίκα ξυπόλητη να κάνει μετάνοιες. Κι ενώ ο τόπος στο σημείο εκείνο ήταν ξερός, με τις μετάνοιες που έκανε η άγνωστη αυτή μαυροφόρα γυναίκα, έγινε μαλακός και βούλιαζε σαν το ζυμάρι. Στα τρία σημεία που προσκύνησε η άγνωστη αυτή γυναίκα άρχισε ο τόπος να αναδύει μια γλυκιά ευωδία.
Εκεί, στο μνήμα του Ιερέα, έγινε και το εξής θαύμα ας μου επιτραπεί η λέξη. Η Σύζυγος είδε το μνήμα του Ιερέα που ήταν γεμάτο χορτάρια και θέλησε να το καθαρίσει. Πήρε λοιπόν κάποια πανάκια…..
Ο δρόμος μας οδήγησε στον γειτονικό Μουτουλλά και συγκεκριμένα στο εκκλησάκι της Παναγίας του Μουτουλλά, ένα σημαντικό μνημείο από την περίοδο της Φραγκοκρατίας στην Κύπρο που βρίσκεται σε ύψωμα στη νότια πλευρά του χωριού.
Συγκέντρωσε την προσοχή του και γεμάτος φόβο κατάλαβε ότι η φωνή προερχόταν από την εικόνα της Θεομήτορος. Με ευλάβεια τέντωσε το αυτί του για να ακούσει. Άκουσε τότε τη φωνή της Παναγίας να λέει: «Μην ανοίξετε σήμερα την πύλη της Μονής, αλλά αφού ανεβείτε στα τείχη, να διώξετε τους πειρατές».
Η ιστορία της Μονής Μαχαιρά σχετίζεται με την θαυματουργό εικόνα της Παναγίας της Μαχαιριώτισσας, την εφέστιο εικόνα της Μονής. Η εικόνα αυτή, κατά την παράδοση, αγιογραφήθηκε από τον Απόστολο Λουκά και είναι μία από τις εβδομήκοντα εικόνες που αγιογράφησε μετά την κοίμηση της Θεοτόκου.
Πολλοί το ονομάζουν “Σπίτι της Παναγιάς”, καθώς κατά την παράδοση το μοναστήρι στο χωριό Προυσός της Ευρυτανίας χτίστηκε στο σημείο το οποίο επέλεξε κατά θαυματουργό τρόπο η Υπεραγία Θεοτόκος.
Το ιστορικό μοναστηριακό συγκρότημα,που χρονολογείται από το 829 μ.Χ,απέχει 35 χιλιόμετρα από το Καρπενήσι.
Τον Δεκαπενταύγουστο του 1922, ενώ ετελείτο η Θεία Λειτουργία, ένα νέφος μπήκε στον ναό, σαν μια νεφέλη, και πήγε προς την εικόνα της Παναγίας, όπου είδαν να βγαίνει φωτιά, αφού πρώτα ακούστηκε μια φωνή να λέει: “Φωτιά! Φωτιά!” και μετά να εξαφανίζεται η νεφέλη. Μετά από λίγες μέρες, κάηκαν τα Βουρλά και μαζί και η εκκλησία της Παναγίας της Βουρλιώτισσας.