ΧΑΡΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Έτος 1300 και ερημίτες μοναχοί, απλώνονται στις γύρω δύσβατες σπηλιές του όρους Κάκαβου στη Λήμνο γυρεύοντας τον Θεό.
Ανήκουν στην αγιορείτικη μονή της Μεγίστης Λαύρας και όταν αποφάσισαν να χτίσουν κάπου εκεί ένα μικρό εκκλησάκι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου

Μονή των βράχων» η Αγία Ελεούσα του Μπεζενίκου στη νότια πλευρά του χωριού, αθέατη και προφυλαγμένη μέσα στο κοίλωμα του βουνού και περικυκλωμένη από τα πεύκα του Μαινάλου, υπήρξε καταφύγιο στους δύσκολους καιρούς, ιδιαίτερα στα χρόνια του Αγώνα και την περίοδο της επιδρομής του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο (1826)

Στην Τοπική Κοινότητα Παλιουρής του Δήμου Ζίστας και προς τη βόρεια πλευρά του λόφου βρίσκεται  το μοναστήρι της Παλιουρής, αφιερωμένο στο Γενέσιο της Θεοτόκου. Η Μονή βρίσκετε στο 30ο χλμ. της εθνικής οδού Ιωαννίνων – Ηγουμενίτσας. Η πρόσβαση στο μοναστήρι είναι εύκολη, αφού ο δρόμος που οδηγεί σε αυτό είναι ασφαλτοστρωμένος σε όλο το μήκος του (400 μ).

Η παράδοση αναφέρει ότι η ιερότητα του χώρου αρχίζει με την παρουσία (εύρεση) της εικόνας της Κοίμησης της Θεοτόκου σε κόγχη του βράχου. Η εικόνα αυτή κρύφτηκε εδώ πιθανότατα την εποχή της εικονομαχίας 726-842 μ.Χ. Λέγεται μάλιστα ότι βρέθηκε από ένα γεωργό που έβλεπε σαν όραμα φλόγα καντηλιού τα βράδια.

Ο ηλικίας οκτώ ετών τότε, Αθανάσιος Νικολάου Σύρος, ενώ έπαιζε το απόγευμα της Παρασκευής μαζί μ’ άλλα παιδιά στην πλαγιά του βουνού είδε μπροστά του μια μαυροφόρα γυναίκα ξυπόλητη να κάνει μετάνοιες. Κι ενώ ο τόπος στο σημείο εκείνο ήταν ξερός, με τις μετάνοιες που έκανε η άγνωστη αυτή μαυροφόρα γυναίκα, έγινε μαλακός και βούλιαζε σαν το ζυμάρι. Στα τρία σημεία που προσκύνησε η άγνωστη αυτή γυναίκα άρχισε ο τόπος να αναδύει μια γλυκιά ευωδία.

Εκεί, στο μνήμα του Ιερέα, έγινε και το εξής θαύμα ας μου επιτραπεί η λέξη. Η Σύζυγος είδε το μνήμα του Ιερέα που ήταν γεμάτο χορτάρια και θέλησε να το καθαρίσει. Πήρε λοιπόν κάποια πανάκια…..

Ο Ιερός Ναός της Παναγίας Γιατρίσσης της Κοκκινόρραχης Σπάρτης έχει ένα θαυμαστό ιστορικό, στο οποίο θα περιηγηθούμε μέσα από τα γλαφυρά λόγια του π.Σεβαστιανού Κονιδάρη, ο οποίος μέσα σε ένα μικρό πόνημα που είχε εκδώσει το 1978, ιστορεί τα όσα διεπράχθησαν από το κτίσιμο του ναού μέχρι σήμερα.

Ιδρύθηκε την 1-1-1900. Δεν γνωρίζουμε αν υπήρχε ανδρώα ή γυναικεία Μονή. Άγνωστος είναι ο χρόνος της διάλυσής της. Επαναλειτουργεί από διαλελυμένη σε Γυναικεία Κοινοβιακή Μονή το 1979. Εγκαταβιούν σήμερα 2 Μοναχές. Ηγουμένη είναι η Μαγδαληνή Τσουράπα και η αδελφότητα αριθμεί 2 μοναχές.

Στην επένδυση της εικόνας της Παναγίας που συνδέεται από παλιά με το μοναστήρι, γνωστής με την επωνυμία «La Beata Vergine delle Grazie», η οποία έχει μεταφερθεί στην Ιταλία και σήμερα κοσμεί το ναό του San Samuele στη Βενετία, η Παναγία αναφέρεται ως «Μήτηρ Θεού η Αρτοκωστά». Στην επιγραφή της επιδιόρθωσης της Μονής του 1424/25 αναφέρεται επίσης με το όνομα: «Αρτοκωστά».

Μετά την νικηφόρα έκβαση της επιχείρησης ο Ντουραχάν που πληροφορηθεί τον κίνδυνο που διέτρεξε ο ίδιος αλλά και το στράτευμά του, απέδωσε τη σωτηρία του σε κάποιο θαύμα  της Παναγίας καθώς στο σημείο απ’ όπου διαπεραιώθηκε – στον Δρίσκο- βρισκόταν ένα εικονοστάσι της Παναγίας.  Ετσι διέταξε να χτιστεί Μοναστήρι αφιερωμένο στην Παναγία. Ο Ντουραχάν πασάς αλλαξοπίστησε και για να δείξει την ευγνωμοσύνη του  στην Παναγία ίδρυσε στη θέση εκείνη την ομώνυμη Μονή, την Παναγία Ντουραχάνη.

Πριν πεθάνει ο Όσιος Σάββας είπε σ” αυτούς που ήταν γύρω από το κρεβάτι του, ότι κάποτε θα επισκεφθεί τη Λαύρα κάποιο βασιλοπαίδι, Σάββας ονομαζόμενος και αυτός. Να του δοθεί λοιπόν η εικόνα της Παναγίας Γαλακτοτροφούσης σαν ευλογία. Γεγονός που έγινε τον 13ο αιώνα, όταν τη Λαύρα επισκέφθηκε ο Άγιος Σάββας ο Σέρβος, κτήτορας της Μονής Χιλιανδαρίου του Αγίου Όρους

Ὑπῆρξε κάτοχος μεγάλης κτηματικῆς περιουσίας ἐδῶ καὶ στὴ Ρουμανία, ὅπου κατεῖχε εὐπρόσοδο μετόχι καλούμενο Μπαμπιένι, τιμώμενο στὸ ὄνομα τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Τὸ 1817 ὁ Ἀλῆ Πασᾶς ἄρπαξε τὴν περιουσία τῆς Μονῆς.

…ενώ ο ξένος μοναχός άρχισε τον ύμνο διαφορετικά, προσθέτοντας στην αρχή του το μέχρι τότε άγνωστο προοίμιο “Άξιον εστίν ως αληθώς…”, το οποίο τόσο Θαυμασμό προκάλεσε στον ντόπιο μοναχό, ώστε το ζήτησε και γραπτώς, για να μπορεί να το ψάλλει και αυτός. Επειδή όμως δε βρέθηκε μελάνι και χαρτί μέσα στο κελί, ο μυστηριώδης ξένος μοναχός χάραξε τον ύμνο με το δάκτυλό του σε μια πέτρινη πλάκα

Ο Γεννάδιος συνεμορφώθη. Αλλά όταν έφθασε η ημέρα που υπολόγισε ότι θα εξηντλείτο το λάδι, κατέβηκε στο κελάρι και τι να δει! Η κανάτα που ήταν μέσα στο δοχείο (στο ντεπόζιτο) ήταν γεμάτη, ξεχειλισμένη από λάδι. Γεμάτο ήταν και το δοχείο, σε τέτοιο βαθμό που το λάδι χυνόταν στον διάδρομο. Τότε ο Ηγούμενος και όλοι οι αδελφοί πήγαν στην Εκκλησία και μπροστά στην εικόνα της Παρθένου..

Όμως γι’ αυτή τους την ασέβεια τιμωρήθηκαν, διότι καθώς προσπαθούσαν να τις αποσπάσουν, έσπασαν οι πρόβολοι και γκρεμίστηκε η μια από τις 2 κολώνες καταπλακώνοντάς τους, οπότε ο πασάς δεν τόλμησε να επαναλάβει την ιεροσυλία του. Έκτοτε παραμένει το ΝΔ σύστημα με μια κολώνα, για να θυμίζει τον τουρκικό βανδαλισμό. Ωστόσο η Παρηγορήτισσα ουδέποτε μετατράπηκε σε τζαμί.

Εκτός από πνευματικό κέντρο έπαιξε και σπουδαίο εθνικό ρόλο. Κατά την Τουρκοκρατία έβρισκαν σ’ αυτήν καταφύγιο οι κλέφτες και οι αρματολοί που δρούσαν στην οροσειρά του Ελικώνα. Κατά την επανάσταση του 1821 ενίσχυσε τον Καραϊσκάκη στη μάχη της Δομβραίνας και για τούτο κάηκε από τους Τούρκους στις 4 Νοεμβρίου 1826.

Λίγο πιο κάτω χωμένη σε μια κατάφυτη χαράδρα βρίσκεται η μονή της Παλαιοπαναγιάς, που είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου .  Η μονή αυτή είχε ερημωθεί κατά τα προεπαναστατικά χρόνια, πιθανόν τη δεκαετία 1770-1778 και αργότερα ανακαινίστηκε εκ βάθρων.

Ο Άγιος Λαυρέντιος ζούσε στα Μέγαρα Αττικής και ύστερα από την τριπλή και επίμονη εμφάνιση της Παναγίας ταξίδεψε προς το νησί της Σαλαμίνας για να βρει την εικόνα της. Ο Όσιος Λαυρέντιος διέσχισε τη θάλασσα πατώντας πάνω στην κάπα του, όπως του υπέδειξε η Παναγία.

Παρεκκλήσι της Ζωοδόχου Πηγής στη Δερβιτσάνη της Βορείου Ηπείρου

Το Παγονέρι είναι ένα ακριτικό χωριό του Νομού Δράμας κοντά στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Χαρακτηρισμένος παραδοσιακός οικισμός από το 1983, διατηρεί, σε πείσμα των εποχών που αλλάζουν ραγδαία μορφές και σχήματα, τον αέρα μιας άλλης εποχής με αυθεντικότητα και αξιοπρέπεια.

Η Μονή βρίσκεται στην είσοδο του χωριού Άνω Πεδινά (Άνω Σουδενά), στους πρόποδες του Κάτω Μαχαλά στα Ζαγοροχώρια. Πρόκειται για ένα μοναστήρι που θυμίζει μικρό κάστρο…

Με την έναρξη της επαναστάσεως, το 1821, πάλι καταστρέφεται ολοσχερώς από τους κατακτητές, αλλά με τις άοκνες εργασίες των μοναχών ξαναχτίζεται. Στη συνέχεια και καθ’ όλη τη διάρκεια του Μακεδονικού αγώνα η Μονή έγινε η γέφυρα για τη μετακίνηση των Μακεδονομάχων και των πυρομαχικών από τη νότια Ελλάδα προς το βάλτο των Γιαννιτσών.

Κατά την επανάστασιν του 1821 στο Μοναστήρι αυτό συνεδρίαζαν οι Προεστώτες και οι Ναυμάχοι, οι Καπεταναίοι και ο Λαός. Έγινε το κέντρο για την απελευθέρωση του Γένους μας, γι’ αυτό και φέρει το προσωνύμιο «Ναυαρχείο».

ε μία περίοδο που το Ελληνικό κράτος αδυνατούσε να γίνει η μεγάλη μητρόπολη που θα σκέπαζε στην αγκαλιά της το λαό, οι ιερές μονές με την πίστη στην Ορθοδοξία, την πατρίδα, τις αξίες, και με εφάμιλλη δύναμη στο θέλημα του Θεού, αντικαθιστούσαν στα μάτια του λαού το κράτος. Η μονή φάνταζε – ας μας επιτραπεί η έκφραση – σαν «η μάνα» της περιοχής.

Ἀπὸ τὸ μικρὸ αὐτὸ Μοναστῆρι, ἀρχὲς τοῦ 17ου αἰῶνα, ὁ Μοναχὸς Βλάσιος, ἀπὸ τὴν Ἀμάσεια τῆς Κύπρου, ἄρχισε νὰ κτίζει τὴ Μονὴ στὴ θέση ποὺ εἶναι σήμερα (ὕστερα ἀπὸ μιὰ ὀπτασία, κατὰ τὴν παράδοση) καὶ τὸ ἔργο του συνέχισε ὁ Ἱερομόναχος Βενέδικτος Τζαγκαρόλας….

Είπε στη Λαμπρινή : « Να πας, χριστιανή , στο χωριό σου και να πεις στον παπα-Μιχαήλ και στους δυο γέροντες του χωριού να έρθουν εδώ και να οικοδομήσουν το σπίτι μου (να κτίσουν ναό ) και εδώ γύρω από το σπίτι μου να κτίσουν το χωριό τους και θα έχουν έτσι την παντοτινή μου προστασία ».

Το κωφάλαλο παιδί όχι μόνο άκουσε τα όσα είπε η άγνωστη γυναίκα, αλλά μόλις έτρεξε έντρομο στον Άγιο και στους τεχνίτες, λύθηκε η γλώσσα του και διηγήθηκε τα συμβάντα. Έσπευσαν τότε ο Άγιος και οι τεχνίτες και αντίκρυσαν με ιερό δέος την εικόνα, η οποία είχε αποτυπωθεί αχειροποίητα στη σανίδα και άστραπτε ολόκληρη, σκορπώντας γύρω της κοκκινωπο φώς.

Μετά το τέλος λοιπόν αυτής της αγρυπνίας και απέναντι απ΄ αυτήν την εικόνα συνέβη μια φορά να έχει αποκοιμηθεί ελαφρά στο στασίδι του ο κουρασμένος πρωτοψάλτης της Λαύρας και τέως αρχιμουσικός του παλατιού άγιος Ιωάννης ο Κουκουζέλης, όταν είδε μπροστά του την Παναγία να του ανταποδίδει το “Χαίρε” και να του λέει:

Τη νύχτα της 9ης προς τη 10η Σεπτεμβρίου 1943 μ.Χ. λίγα μέτρα πιο κάτω από την εκκλησία της Παναγίας, τα γερμανικά τανκς ακινητοποιήθηκαν χωρίς να υπάρχει κανείς φανερός λόγος. Όπως εξιστόρησε ο επικεφαλής του γερμανικού αποσπάσματος Χόφμαν, η μορφή της Παναγίας φανερώθηκε στο νυχτερινό ουρανό.

Η Παναγιά στη Λίμνη στη Καισαρειά Κοζάνης 1η /9/2021

Σύμφωνα με την παράδοση, οι κάτοικοι βρήκαν την εικόνα της Παναγίας πάνω σε ένα δέντρο του οποίου το είδος δεν καθορίστηκε ποτέ και βεβαίως δεν υπάρχει πια. Το ονόμασαν «αγιόδεντρο» και έχτισαν το ναό γύρω στον 10ο αιώνα. Ο ναός είναι αφιερωμένος στην Παναγία και απολαμβάνει το μοναδικό προνόμιο της αγιογράφησης του τέμπλου απο τον Φώτη Κόντογλου.

Μέλη και φίλοι της Ενωμένης Ρωμηοσύνης στην Σάμο, επισκέφθηκαν την ιστορική Ιερά Μονή της Παναγ’ιας Βροντιανής στους Βουρλιώτες Σάμου που πανηγύριζε.

Στο σημείο που κτίστηκε η μονή, σύμφωνα με τη παράδοση υπήρχε παλιότερα ένα ασκηταριό καλογέρων. Λέγεται πως κάποτε μια εικόνα της Παναγίας από το χωριό Κωστάνιανη κάθε βράδυ έφευγε από την εκκλησία του χωριού. Το πρωί οι καλόγεροι του ακηταριού την έβρισκαν στη περιοχή τους. Οι ίδιοι την επέστρεφαν στο χωριό αλλά αυτή την επομένη βρισκόταν και πάλι στο ασκηταριό. Το γεγονός επαναλήφθηκε αρκετές φορές, ώσπου αποφασίστηκε το κτίσιμο της Μονής στο σημείο όπου βρισκόταν η εικόνα.