Περιοδικὸ «Ὅσιος Φιλόθεος τῆς Πάρου» 10, Ἔκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, «Ἁγίου Ἰωάννου Κρονστάνδης, 1829-1908, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ»
Καταλαβαίνεις, ἄνθρωπε, πόσο μεγάλη χάρη σοῦ κάνει ὁ Κύριος ὅταν σοῦ δίνει νὰ τρῶς τὸ Πανάγιο Σῶμα ου καὶ νὰ πίνεις τὸ δικό του Τίμιο Αἷμα; Αὐτὴ ἡ χάρη εἶναι τόσο μεγάλη ὥστε μόνο ἡ δική Του ἀγαθότητα καὶ πανσοφία γνωρίζουν τὴν ἀξία αὐτοῦ τοῦ δώρου. Γιὰ νὰ μπορέσεις ὅμως καὶ ἐσὺ νὰ τὸ ἐκτιμήσεις, σύμφωνα πάλι μὲ τὸ μέτρο σου, θυμήσου ποιὸς εἶσαι, γιατί μεταλαμβάνεις τὰ θεία δῶρα καὶ γίνεσαι κοινωνὸς τῆς θείας ζωῆς καὶ ποιοὺς καρποὺς ἔχεις, ὅταν… μεταλαμβάνεις ἀξίως τῶν ἀχράντων μυστηρίων.
Ἡ φύση σου ἀπὸ τὴν μία πλευρὰ εἶναι σάρκα καὶ αἷμα, χῶμα, στάχτη καὶ δύσοσμο πύον. Δὲν εἶναι δύσκολο νὰ τὸ καταλάβεις· φτάνει νὰ δεῖς τὸ νεκρὸ ἀνθρώπινο σῶμα. Τί εἶναι αὐτὸ παρὰ μόνο τὸ χῶμα; Ἀλλὰ ὁ Θεὸς δὲν σὲ περιφρονεῖ. Θεὸς ἀΐδιος καὶ ζωοποιὸς ἑνώνεται μαζί σου, γίνεται μαζί μας ἕνα σῶμα. Γιατί; Γιὰ νὰ ὑπάρχει, στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα σου, στὴν φθαρτὴ καὶ γήϊνη φύση σου, ἡ θεία ζωή, γιὰ νὰ διώξει ἀπὸ μέσα σου τὴν φθορὰ καὶ νὰ τὴν κάνει ζωντανὴ καὶ ἀθάνατη.
Γνωρίζεις ὅτι στὴν ἀρχή, ὅταν Αὐτὸς μᾶς ἔπλασε, ἤμασταν ἄφθαρτοι καὶ ἀθάνατοι καὶ μετά, ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτίας μας, γίναμε θνητοὶ καὶ ὑποκύψαμε στὴν φθορὰ καὶ τὸν θάνατο. Ἀπὸ ἐδῶ ἄρχισαν ὅλες αὐτὲς οἱ θλιβερὲς συνέπειες. Μὲ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα του Αὐτὸς θέλει νὰ σὲ κάνει, πάλι, ὅπως ἤσουν στὴν ἀρχή. Καὶ αὐτό γιά νὰ ἔχει ἡ φύση σου τὴν δυνατότητα νὰ ἑνωθεῖ στὴν αἰώνια ζωὴ μὲ τὴν Πηγὴ τῆς κάθε ἀγαθότητας, τὸν Θεό, καὶ μὲ τοὺς πολίτες τῆς ἐπουράνιας Βασιλείας του καὶ νὰ ἔχεις καὶ ἐσὺ τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ μακαριότητα.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ ἡ ψυχή σου εἶναι καὶ αὐτὴ μολυσμένη μὲ τὴν ἁμαρτία, βρίσκεται στὴν κατάσταση τῆς πτώσεως καί, μὲ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν ἀνυπακοὴ στὸν νόμο τοῦ Θεοῦ, κάνει τὸν ἑαυτὸ της ξένο πρὸς τὴν θεία ζωή, τὴν ὁποία εἶχε στὴν ἀρχή. Κυριεύεται ἀπὸ τὰ πάθη, τὰ ὁποία διώχνουν ἀπὸ τὴν καρδιὰ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους, τὴν χαρὰ καὶ τὴν εἰρήνη καὶ τὴν κάνουν πνευματικὰ νεκρή.
Τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι γιὰ τὴν ψυχή μας ἡ ζωηφόρος τροφή, ἡ ὁποία τὴν ζωογονεῖ, τῆς δίνει ἀγάπη, χαρὰ καὶ εἰρήνη καὶ τὴν κάνει ἱκανὴ γιὰ τὴ μακάρια αἰώνια ζωὴ στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν μαζὶ μὲ τὸν Θεό. Χωρὶς τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ θὰ ἤσουν ἕνα φθαρτὸ πλάσμα, πύον καὶ τροφὴ γιὰ τὰ σκουλίκια, παραδιδόμενος ἐξ ὁλοκλήρου στὰ πάθη σου. Πάντα δυστυχισμένος, χωρὶς χαρὰ καὶ ψυχικὴ γαλήνη. Χωρὶς μακαριότητα, γιατί ἡ μακαριότητα γιὰ μᾶς εἶναι ὁ Θεός. Καὶ χωρὶς Αὐτόν, μόνο αἰώνιο βάσανο καὶ ἀτέλειωτος τρόμος. Αὐτὸ τὸ σῶμα σου, τὸ ὁποῖο τρέφεται τώρα μὲ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, κάποτε θὰ γίνει ἄφθαρτο καὶ θὰ γνωρίσει τί πραγματικὰ σημαίνει ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ.
Ἄνθρωπε! Βλέπω τὶς δικές σου αἰσθήσεις προσκολλημένες στὰ γήινα, βλέπω τὴν σάρκα σου. Θυμᾶμαι τὴν ἡμέρα ποὺ ἦλθες στὸν κόσμο, τὰ πρῶτα χρόνια τῆς δικῆς σου ζωῆς, καὶ τὰ ἑπόμενα μέχρι καὶ σήμερα. Μετὰ φέρνω στὸν νοῦ μου τὴν ἡμέρα ἐκείνη, ὅταν ἀφήσεις τὸν κόσμο αὐτό, καὶ μετὰ σὲ περιμένει αἰωνιότητα, γιὰ τὴν ὁποία εἶσαι προορισμένος ἀπὸ τὴν δημιουργία τοῦ κόσμου. Καὶ δὲν ξέρω τί νὰ κάνω· νὰ κλάψω τὴν δική σου τιποτένια μηδαμινότητα ἢ νὰ θαυμάσω τὴν παντοδυναμία καὶ τὴν εὐσπλαχνία τοῦ Δημιουργοῦ. Αὐτός σοῦ χάρισε τὴν ζωὴ καὶ κάποτε τὸ θνητό σου σῶμα θὰ τὸ ἐνδύσει ἀθανασία. Ὁ θαυμασμός μου γίνεται μεγαλύτερος ὅταν βλέπω πὼς σὲ σένα, ποὺ εἶσαι σάρκα καὶ αἷμα, ὁ Κύριος καὶ Θεός, ὁ Βασιλιὰς τῶν αἰώνων, δίνει νὰ τρῶς τὸ δικό του Σῶμα καὶ νὰ πίνεις τὸ Αἷμα του. Καὶ αὐτὸ γιατί ὁ Χριστὸς «ἐν ταῖς ἡμέραις τῆς σαρκὸς αὐτοῦ» (Ἑβρ. 5, 7) ἔγινε κοινωνὸς τῆς δικῆς μας σάρκας, γιὰ νὰ κάνει ἐσένα νὰ ζεῖς αἰωνίως.