Τον άγιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη – διηγείται ανώνυμος ιερεύς – τον γνώρισαν οι γονείς μου, όταν ήμουν στο τέλος του Δημοτικού σχολείου. Οι αναμνήσεις μου είναι λίγο “θολές” λόγω ηλικίας και δυστυχώς απροσεξίας περί τα πνευματικά.
Η ανάμνηση του αγίου Γέροντος που είχα πάντοτε ήταν η θύμηση ενός ανθρώπου με αγάπη πραγματική και με ένα χαρακτηριστικό “πονεμένο” και σεβαστικό χαμόγελο, που έδειχνε την διάθεσή του να αναπαύσει και να προστατέψει με κάθε τρόπο τον κάθε άνθρωπο που είχε απέναντί του.
Ήταν δεδομένο στις συζητήσεις των γονέων ότι ο Γέροντας ήταν ένας άγιος, αν και τότε δεν εμβαθύναμε τα παιδιά στο τι σήμαινε αυτό.
Ακόμη και σ’ εμάς που ήμασταν μικροί, ο Γέροντας παρέμβαλλε στην ομιλία του τις σύντομες φράσεις: “με συγχωρείτε” και “καλό μου παιδί”, που αποδείκνυαν το σεβασμό που αισθανόταν η ευαίσθητη ψυχή του απέναντι σε κάθε συνάνθρωπο.
Θυμάμαι ότι και σ’ εμάς (όπως και σε κάθε παιδί που επισκεφτόταν το μοναστήρι, απ’ ό,τι μαθαίναμε) έλεγε και ξαναέλεγε με “καλή ανησυχία” να μην παίρνουμε ποτέ τίποτα κεράσματα από συμμαθητές και φίλους, ούτε και τσιγάρα από κανέναν που πιθανώς θα μας “κεράσει”, αλλά να εμπιστευώμαστε μόνο τους γονείς μας.
Κατά καιρούς μου είχε τονίσει να προσέχω κάποια πράγματα, να μην τα πάθω (όσον αφορά κάποιους πειρασμούς). Μετά από λίγα χρόνια διαπίστωσα ότι όσα μου είπε τα συνάντησα μπροστά μου και ενώ, από απροσεξία σε μερικά απ’ αυτά έπεσα, συνετίστηκα και γλύτωσα στη συνέχεια από τα υπόλοιπα.
Κάποτε μου είχε αναφέρει να προσέχω να μη με πειράζη κανείς με πονηρές κινήσεις χάριν αστεϊσμού. Ως παράδειγμα ανέφερε ότι, όταν ο ίδιος ο Γέροντας ήταν στο στρατό, μια φορά που έκαναν “βήμα” κάποιος τον σκούντησε για πείραγμα στα οπίσθια, με την κάνη του όπλου. Ο άγιος αμέσως όχι μόνο σταμάτησε, αλλά αναστάτωσε όλο το τάγμα με τις διαμαρτυρίες του. Έτσι απέτρεψε την πιθανότητα επανάληψης τέτοιων ενεργειών.
Όταν μετά από λίγα χρόνια πήγα στο Λύκειο, δυστυχώς συνάντησα συμμαθητές οι οποίοι συνήθιζαν κάτι τέτοια “αστεία” και με τις ευχές του Γέροντα είχα τη σωστή στάση για να προλάβω τέτοια γεγονότα.
Κάποια φορά, αφού εξομολογηθήκαμε όλη η οικογένεια, μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να επιστρέψουμε σπίτι. Τότε λέει κάποιος: «Σήμερα ήθελα να πω κάτι στο Γέροντα και μου το είπε αυτός από μόνος του πριν προλάβω». Τότε ένας άλλος λέει: «Κι εμένα το ίδιο». Κι άλλες φορές είχαμε διαπιστώσει αυτό το γεγονός.
Από το βιβλίο: “Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες)”. Γ’. Μαρτυρίες, σελ. 214. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016.