Εἶσαι στό διακόνημά σου, στήν ἐργασία σου; Ἐνθυμοῦ τούς ἁγίους Πατέρες οἱ ὁποῖοι ἐργαζόμενοι ἔλεγαν καθ᾿ ἑαυτούς:
Σῶμα ἔργασαι, ἵνα τραφῇς
Ψυχή, νῆφε, ἵνα σωθῇς.
Περισπᾶται ὁ νοῦς σου; Λέγε ψιθυριστά τήν εὐχή καί μήν ἀργολογῆς, διότι βλάπτεις ἐκτός ἀπό τόν ἑαυτό σου καί ἄλλον καί ἄλλους μέ τήν ἀργολογία.
Λέγει ὁ Ἀββᾶς Φιλήμων, ὅτι· “Πολλοί τῶν ἁγίων Πατέρων ἐθεώρουν τούς Ἀγγέλους παραφυλάττοντας ἑαυτούς· διό καί τῇ σιωπῇ ἐφύλαττον ἑαυτούς, πρός τινα μή διαλεγόμενοι”.
Ἀντί νά χάνης τό χρόνο σου, λέγε τήν προσευχή. Καί ὅσο σοῦ ἔρχεται ἀκηδία καί ἀμέλεια τόσο νά φοβᾶσαι τήν ἀπειλή τήν ὁποία ἀπηύθυνε ὁ Κύριος στό δοῦλο τόν πονηρό καί ὀκνηρό.
Ἐάν ἀφήνης νά σέ παραπέμπη διαδοχικά ἡ μέρα πρός τή νύκτα καί ἡ νύκτα πρός τή μέρα ἀμελῆ καί ἀμελέστερο, σέ λίγο διάστημα θά καταντήσης ἀμελέστατος.
Μήπως γιά τήν ἀμέλειά σου θά καυχηθῆς ἐσύ, ὅταν οἱ ἄλλοι θά λαμβάνουν τούς στεφάνους γιά τούς κόπους τους;
Κοπίασε λίγο, ἀδελφέ, στήν προσευχή καί στή νῆψι καί θά δῆς χαρά νά ἀναβρύη στήν καρδιά σου καί φῶς νά ἀνατέλλη στό στερέωμα τῆς διανοίας σου. Χαρά ὄχι σάν αὐτή, ὅπου πρίν τήν χαρῆς χάνεται, ἀλλά γλυκειά σάν τό γλυκασμό τῶν Ἀγγέλων, καί φῶς ἀνέσπερο τοῦ ἄλλου κόσμου, τό ὁποῖο ὁ Χριστός, τό φῶς τοῦ κόσμου, διά τῆς εὐχῆς ἐρχόμενος θά σοῦ δωρήση πρίν ἀναχωρήσης τούτου τοῦ κόσμου. Μήπως δέν ἔγιναν αὐτά στούς Πατέρες μας ἤ μήπως δέν μποροῦν νά γίνουν καί σέ μᾶς, ἄν δέν τά ἐμποδίση ἡ ὀλιγοπιστία μας καί ἡ ἀκηδία μας;
Καί πάλιν ἔλεγε ὁ Γέροντάς μου: Κοπίασε λίγο, γιά νά κάμης χρεώστη τόν Θεό καί νά σοῦ στείλη ἐν καιρῷ ὑπερεκπερισσοῦ ἀπό ὅσα ἐκοπίασες ἤ ἐζήτησες.
Ἀλλά μή λησμονῆς τόν λόγο τοῦ ἁγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, ὅτι “πρῶτον μέν ὁ Διάβολος ἀγωνίζεται νά καταργήση τήν ἀδιάλειπτον εὐχήν τῆς καρδίας, καί ἔπειτα πείθει τόν μοναχόν νά καταφρονήση καί τούς ὡρισμένους καιρούς τῆς προσευχῆς καί τοῦ κανόνος, ὁ ὁποῖος γίνεται διά προσκυνημάτων καί γονυκλισιῶν”.
Λοιπόν μήν ἀκοῦς τούς ψιθύρους τῆς ἀμελείας καί ἄν θέλης νά σκεπάζη ὁ Θεός τά σφάλματά σου, σκέπαζε καί ἐσύ τοῦ ἀδελφοῦ σου καί ὑπόμεινέ τόν ἐν ἡμέρᾳ πειρασμοῦ καί ὀδύνης του.
Μήν ἀντιλέγης καί μή κρύπτης τούς λογισμούς ἀπό τόν πνευματικό σου πατέρα, διότι ματαίως θά κοπιάζης σ᾿ ὅλη σου τή ζωή καί ἀτελεσφόρητη θά παραμένῃ ἡ προσευχή σου.
Ἐάν δέν καθαρισθῆς μέ καθαρά ἐξομολόγησι, πῶς θά προσέλθης νά κοινωνήσης τῶν ἀχράντων καί ζωοποιῶν τοῦ Χριστοῦ Μυστηρίων; Δέν ἄκουσες ὅτι στούς ἀξίως μεταλαμβάνοντας γίνονται ζωή καί στούς ἀναξίως θάνατος;
Μή εἴπης, καθώς οἱ ἄλλοι καί ἐγώ. Διότι αὐτό εἶναι λόγος ἀφροσύνης καί ὁ Κριτής εἶναι ἀπαραλόγιστος.
Κάθε λογισμός ὅπου φέρνει ἀπόγνωσι καί λύπη πολλή εἶναι τοῦ Διαβόλου καί εὐθύς νά τόν ἀποβάλης, διότι θά σοῦ κόψη τό νῆμα τῆς προσευχῆς. Κάθε λογισμός ὅπου γεννᾶ μέτρια λύπη στή ψυχή μεμιγμένη μέ χαρά καί δάκρυα εἶναι ἀπό τό Θεό. Ἡ χάρι τοῦ Θεοῦ οὐδέποτε ἀπελπίζει τόν ἄνθρωπο, τόν ὁδηγεῖ μόνον σέ μετάνοια.
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ
ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ
ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ
ΠΑΤΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ
ΕΚΔΟΣΙΣ: ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΦΙΛΟΘΕΟΥ
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ