Ο άγιος Παΐσιος αποστρεφόταν τον Καζαντζάκη

Ἡ πίστη καὶ ἡ βεβαιότητα τοῦ Ὁσίου Παϊσίου γιὰ τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως δὲν προέρχονταν ἀπὸ λογικὲς διεργασίες καὶ ἐπιχειρήματα. Ἦσαν ἐμπειρικές, βιωματικές. Τοῦ ἐμφανίσθηκαν πολλὲς φορὲς ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ἡ Παναγία, ἡ Ἁγία Εὐφημία, ὁ ὅσιος Ἀρσένιος ὁ Καππαδόκης, γιὰ νὰ ἐνισχύσουν τὴν πίστη του καὶ νὰ τοῦ δώσουν λύσεις σὲ θεολογικὰ καὶ πνευματικὰ προβλήματα ποὺ τὸν ἀπασχολοῦσαν.

Στὰ νεανικά του χρόνια, σὲ ἡλικία δεκαπέντε ἐτῶν, ἀθεϊστικὰ κηρύγματα καὶ ἡ θεωρία τοῦ Δαρβίνου γιὰ τὴν ἐξέλιξη, ποὺ τοῦ ἀνέπτυξε μεγαλύτερος συγχωριανός του, τὸν ἀνάγκασαν νὰ ζητήσει λύση στὴν προσευχή, μὲ τὴν σκέψη «ν  Χριστς εναι Θεός, θ μο παρουσιαστ ν πιστέψω. Μι σκιά, μι φωνή, κάτι θ μο δείξει». Καὶ πράγματι τοῦ παρουσιάσθηκε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος τὸν κοίταξε μὲ πολλὴ ἀγάπη καὶ τοῦ εἶπε: «γώ εμι  νάστασις κα  ζωή.  πιστεύων ες μ κν ποθάν ζήσεται». Οἱ λογισμοὶ ἀμφιβολίας ποὺ εἶχε ὁ δεκαπενταετὴς Ἀρσένιος διαλύθηκαν ἀμέσως καὶ στερεωμένος στὴν πίστη μονολογοῦσε ἀναφερόμενος στὸν ἄθεο συγχωριανό του: «Κώστα, μα θέλης τώρα, λα ν συζητήσουμε». Καὶ ἐπειδὴ γίνεται λόγος γιὰ ἀθεΐα καὶ ἀθέους ἀξίζει νὰ ἀναφέρουμε τὴν στάση του ἀπέναντι στὸν μεγάλο ἄθεο συγγραφέα Ν. Καζαντζάκη, τὸν ὁποῖο δυστυχῶς, λόγῳ ἀκρίτου τοπικισμοῦ, τιμοῦν πολὺ οἱ συμπατριῶτες του Κρῆτες, ἀκόμη καὶ ἀρχιερεῖς, υἱοθετώντας καὶ ἐνισχύοντας τὶς κατὰ τῆς πίστεως βλασφημίες του, ἀλλὰ καὶ κάποιοι ἄλλοι ἐλευθερόφρονες καὶ «προοδευτικοί» θεολόγοι. Ἦταν ὄντως ταλαντοῦχος συγγραφεὺς ὁ Καζαντζάκης· ἀλλὰ τὸ ταλέντο του τὸ ἔθεσε στὴν ὑπηρεσία ὄχι τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ τοῦ Διαβόλου. Ὅταν ἀσκήτευε στὸ Σινᾶ ὁ Ὅσιος Παΐσιος, ἀνέβηκε στὴν κορυφὴ τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης, μὲ δύο Σιναΐτες Πατέρες γιὰ νὰ τελέσουν τὴν Θεία Λειτουργία. Ὅταν κατέβαιναν ἀπὸ τὴν κορυφή, ὁ Ὅσιος διέλαθε γιὰ λίγο τῆς προσοχῆς τῶν ἄλλων πατέρων, ἕνας ἀπὸ τοὺς ὁποίους μάλιστα ἦταν Κρητικός, καὶ μὲ ἕνα κοπίδι ποὺ εἶχε φέρει μαζί του πῆγε στὸ βράχο ποὺ εἶχε γράψει τὸ ὄνομά του ὁ Καζαντζάκης καὶ ἔσβησε τὸ ὄνομα τοῦ δεδηλωμένου ἀθέου. Θεωροῦσε ἀταίριαστο σ᾽ ἐκεῖνο τὸν ἅγιο τόπο οἱ προσκυνητὲς νὰ βλέπουν τὸ ὄνομα ἑνὸς βλασφήμου, τὸ «βδέλυγμα τῆς ἀθεΐας ἐν τόπῳ ἁγίῳ». Ὅπως παρατηρεῖ ὁ βιογράφος του ἱερομόναχος Ἰσαάκ « π. Παΐσιος ποστρεφόταν τόν Καζαντζάκη, λόγ τς θεΐας κα τν βλασφημιν του κα δν θελε οτε ν βλέπ οτε ν κούει τ νομά του»13. Εἶναι παραδειγματικὴ καὶ διδακτικὴ ἡ συμπεριφορὰ τοῦ Ὁσίου Παϊσίου, ἀλλὰ καὶ ἡ φωτισμένη ἐπιχειρηματολογία του, στὴν περίπτωση ποὺ κατέβηκε ὁ ἴδιος στὴ Θεσσαλονίκη (1988) καὶ πρωτοστάτησε σὲ διαδήλωση μπροστὰ σὲ αἴθουσα κινηματογράφου γιὰ νὰ ματαιωθεῖ, ὅπως καὶ ἔγινε, ἡ προβολὴ τῆς βλάσφημης ταινίας τοῦ Σκορτσέζε «Ὁ τελευταῖος πειρασμός», ποὺ βασιζόταν στὸ ὁμώνυμο ἔργο τοῦ Καζαντζάκη. Διηγεῖται σχετικὰ ὁ βιογράφος του: «Πέρα π τς μεμονωμένες ντιδράσεις το εσεβος λληνικο λαοποφασίσθηκε π τν κκλησία συντονισμένη διαμαρτυρία, στς 6-7 Νοεμβρίου (ν..) το δίου τους (1988). Ζητήθηκε και  συμμετοχ το γίου ρους.

μως ρκετο ντέδρασαν ρνητικά. Δν θεωροσαν κα τόσο πνευματικ ν σχολονται μ τέτοια θέματα λέγοντας τι  περιφρόνησή τους πρς τ ργο γίνεται ατία ν προβληθ λιγώτερο.

 Γέροντας εχε τελείως ντίθετη ποψη: “Στν περίοδο τς εκονομαχίας”, λεγε “δέκα Χριστιανο περασπίστηκαν δυναμικ τν εκόνα το Χριστο στν Χρυσ Πύλη κα μαρτύρησαν γι ατήν. Τώρα πο βλασφημεται τ πρόσωπο το Χριστο δν πρέπει ν διαφορομε. ν ζούσαμε τότε μες ο “διακριτικοί” κα “γνωστικοί” θ λέγαμε στος δέκα μάρτυρες: “τσι δν νεργετε πνευματικά· περιφρονεστε τν Σπαθάριο πο νεβαίνει ν γκρεμίσει τν εκόνα, κα ταν λλάξη  κατάσταση, θ βάλουμε στ θέση της λλη εκόνα, κα μάλιστα πι βυζαντινή. Ατ εναι τ φοβερό! Τν πτώση μας, τν δειλία, τ βόλεμά μας τ παρουσιάζομε σν κάτι νώτερο!”.

Τν διαμαρτυρία γι τν βλάσφημη ταινία τν θεωροσε μολογία πίστεως, γι ατ σπευσε ν συμπαρασταθ στν γωνιζομένη κκλησία. κτς π τς διαίτερες προτροπές του, πέγραψε μαζ μ λλους πατέρες δήλωση πρς τν . Μ. Κουτλουμουσίου, κφράζοντας τν πιθυμία του ν συμμετάσχη στν ξοδο τν γιορειτν στν Θεσσαλονίκη γι τν σχετικ κδήλωση διαμαρτυρίας. Μ τν στάση του βοήθησε, στε  ερ Κοινότης ν ποφασίση τν πίσημη κα πολυάριθμη συμμετοχ το γίου ρους.  παρουσία το Πρωτεπιστάτου, τν περισσοτέρων ντιπροσώπων γουμένων κα κατ γιορειτν φεραν νθουσιασμό κα συγκίνηση στ συγκεντρωμένο πλθος. διαίτερη ασθηση προκάλεσε  παρουσία το Γέροντα. Καθ λην τν διάρκεια τς κδηλώσεως στεκόταν ρθιος παρ τ σοβαρ προβλήματα τς γείας του. Στ τέλος κινδύνευσε ν συνθλιβ π τς κδηλώσεις ελαβείας το πλήθους.

κόμη λαβαν μέρος μοναχο κα μοναχς π μοναστήρια το κόσμου κα πλθος λαο συντονισμένη νέργεια κα ο προσευχς λων κα το Γέροντα φεραν γαθ ποτελέσματα.  Πολιτεία παγόρευσε τν προβολ το βλάσφημου ργου. τσι ποσοβήθηκε  “τελευταος πειρασμός”. Εθε ν ταν  τελευταος».

πηγή