Γεωργίου Ἰ. Βιλλιώτη
Γιατὶ δὲν γράφουμε τὶς λέξεις ὅπως τὶς προφέρουμε;
Γράψαμε στὸ προηγούμενο σημείωμά μας γιὰ τὴν λέξη «συγγνώμη» καὶ κάναμε λόγο γιὰ τὴν ἱστορικὴ ὀρθογραφία. Ὁρισμένες γλῶσσες, ὅπως ἡ Ἱσπανική, ἔχουν σύστημα γραφῆς φωνημικό, δηλαδὴ κάθε φώνημα παριστάνεται ἀπὸ τὸ ἴδιο γράμμα. Στὴν Νέα Ἑλληνικὴ ὅμως δὲν ὑπάρχει αὐτὴ ἡ σχέση μεταξὺ προφορᾶς καὶ ὀρθογραφίας. Αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ ὀρθογραφία ὀνομάζεται ἱστορικὴ ἢ ἐτυμολογική. Δὲν γράφουμε τὶς λέξεις ὅπως τὶς προφέρουμε, ὅπως ἔκαναν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες. Στὴν ἀρχαία Ἑλληνικὴ ὑπῆρχε σχέση ἕνα πρὸς ἕνα μεταξὺ ἤχων καὶ γραμμάτων. Στὴν Ἑλληνική, τὴν γλῶσσα μὲ τὴν μακρότερη παράδοση στὴν Εὐρώπη, ἡ ἱστορικὴ ἢ ἐτυμολογικὴ ὀρθογραφία ἀποκαλύπτει τὴν προέλευση τῶν λέξεων καὶ τὴν ἱστορική τους διαδρομή. Μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ὁ πολιτισμὸς ἑνὸς λαοῦ ἀποκαλύπτεται κυρίως μέσα ἀπὸ τὰ μνημεῖα του, τὰ ἀρχαιολογικὰ καὶ τὰ γλωσσικά. Ἡ ὀρθογραφία τῶν λέξεων ἀνήκει στὸ πολιτισμικό μας DNA. Οἱ λέξεις, λοιπὸν, διακονοῦν τὴν ἱστορικὴ μνήμη.