Από τον Βασίλειο Χ. Στεργιούλη
Σεβαστό και αγαπητό το πρόσωπο της μάνας. Το όνομά της ξυπνάει μέσα μας χιλιάδες αναμνήσεις. Φέρνει συγκίνηση και χαρά. Είναι αυτή η εστία του ανθρώπινου βίου. Ο συνεκτικός κρίκος όλης της οικογένειας. Ιδίως δε των νέων μελών της, των παιδιών. Εύστοχα λέει ο λαός πως «τα παιδιά ορφανεύουν από μάνα».
Η μάνα είναι η γέφυρα απ’ την οποία περνάμε στη ζωή. Απ’ την ανυπαρξία στην ύπαρξη. Ο φυτουργός μας στον μεγάλο κήπο της ζωής και του κόσμου. Αυτή, που ταυτίζει τη ζωή της με τη ζωή των παιδιών.
Η μητέρα συντροφεύει τα παιδιά σε κάθε βήμα τους, ώσπου να μεγαλώσουν. Να ωριμάσουν ψυχοσωματικά και να ριχτούν στο πέλαγος της ζωής. Και δεν παύει να λαχταρά γι’ αυτά, ως την τελευταία της στιγμή. Εύστοχα λέει ο ποιητής «Σαν τη μάνα κανείς δεν προσέχει».
Πόσες φορές η μάνα δεν κλαίει, δεν ξαγρυπνάει και δεν ματώνει η ψυχή της που βλέπει τα παιδιά να υποφέρουν από τον πόνο; Και πόσες δεν ξενυχτάει πάνω απ’ το προσκεφάλι τους;
Το ιλαρό της πρόσωπο χαρίζει παρηγοριά κι ελπίδα στα παιδιά. Το απαλό της χάδι τα ξεκουράζει. Αισθάνονται ασφάλεια κρατώντας την από το φουστάνι. Κοντά της βρίσκει ανάπαυση η ψυχή τους. Παίρνουν δύναμη για τη ζωή.
Φροντίζει η μάνα, για τη διατροφή και το ντύσιμο των παιδιών. Αλλά και για την ψυχική τους ευρωστία και τη διάπλαση του χαρακτήρα τους.
Ανείπωτες οι προσπάθειες, οι πίκρες, οι αγωνίες κι οι στεναχώριες της μέχρι να μεγαλώσουν τα παιδιά και να ξανοιχτούν στη ζωή. Να ριχτούν στην σκληρή παλαίστρα της.
Αυτή μαθαίνει στα παιδιά να γονατίζουν μπροστά στο εικόνισμα της Μεγάλης Μάνας του κόσμου, της Παναγίας. Να ενώνουν τα τρία δαχτυλάκια τους, να κάνουν με τα αδύναμα χεράκια τους το σημείο του σταυρού και να ψελίζουν τις παιδικές τους προσευχές.
Και σαν ακούει τον ήχο της γλυκόλαλης καμπάνας, την Κυριακή και κάθε μεγάλη γιορτή, τα οδηγεί καλοντυμένα και φροντισμένα στο ναό να εκκλησιαστούν και να κοινωνήσουν τα άχραντα μυστήρια.
Μια τέτοια ψυχική καλλιέργεια έδωσε στην Εκκλησία τους διαπρεπείς Ιεράρχες και Οικουμενικούς Διδασκάλους: Βασίλειο, Γρηγόριο, Χρυσόστομο, Αυγουστίνο κ.α. Μάνες σαν την Εμμέλεια, την Νόννα, την Ανθούσα, τη Μόνικα, μένουν αιώνια παραδείγματα μανάδων, που κράτησαν οικογένειες, που στήριξαν παιδιά. Είναι γνωστοί οι προσωπικοί αγώνες και οι αγωνίες, οι προσευχές και τα δάκρυα που έχυσε η Μόνικα για τον μονάκριβο γιό της, τον Αυγουστίνο, που είχε ξεστρατίσει. Έτσι τον έσωσε. Γι’ αυτό και ονομάστηκε το παιδί «Ο υιός
των δακρύων». Το ίδιο δε ομιλεί με μεγάλο θαυμασμό για τη μητέρα του στις «Εξομολογήσεις»: «Είπα ψέματα στη μητέρα μου, σε μια τέτοια μητέρα».
Θυσιαστική η προσφορά της μάνας στο παιδί. Προσφορά ανευ όρων και ορίων. Αναφέρεται πως όταν το παιδί μιας μάνας έπιασε λέπρα και ήταν στη Σπινα-Λόγκα, η μητέρα του, επειδή δεν μπορούσε να πλησιάσει εκεί κανείς, ντύθηκε νοσοκόμα και έτσι κατόρθωσε να φτάσει στο παιδί της . Το αποτέλεσμα όμως ήταν να πιάσει κι αυτή λέπρα και να οδηγηθούν και οι δύο -μάνα και γιός -μαζί στο μνήμα! Μητρική Αγάπη, που υψώνεται ως τη θυσία!
Αυτή η αγάπη ήταν πάντα το χαρακτηριστικό των μανάδων. Αναπολούμε με θαυμασμό την αγάπη πολλών μανάδων των παιδικών μας χρόνων. Των μετά την Γερμανική Κατοχή χρόνων των χρόνων της ανείπωτης φτώχιας, που πολλές περπατούσαν «με μισή παντόφλα», για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Αυτό μου θύμισε με νόημα κυρία κατά την είσοδο μου σε ενοριακό ναό και με συγκίνησε ιδιαιτέρως, καθώς αναφέρθηκε σε δικό μου πρόσωπο.
Σήμερα όμως που η οικογένεια διέρχεται σοβαρή κρίση εξαιτίας κυρίως των νέων ιδεών, της αύξησης των διαζυγίων, αλλά και άλλων λόγων, μεταξύ των οποίων είναι και η έξοδος της γυναίκας στην εργασία, σήμερα απουσιάζει η μητρική παρουσία απ’ το σπίτι. Λείπει το άγρυπνο μάτι της μάνας, η επίβλεψη και η στοργή της στα παιδιά. Με αποτέλεσμα, πολλά να μεγαλώνουν με πρόσωπα συνήθως ξένα, αδιάφορα και άστοργα, αν δεν είναι και καταστροφικά κάποιες φορές για την όλη ψυχοσωματική τους υγεία και ανάπτυξη.
Είναι, νομίζουμε, επιτακτική ανάγκη η οικογένεια να ξαναβρεί τον δρόμο της και η γυναίκα να μπορέσει ν’ ασχοληθεί και πάλι με τον κύριο και αναντικατάστατο ρόλο της. Τον ρόλο της μητέρας, ο οποίος είναι τόσο αναγκαίος και απαραίτητος σήμερα καθώς η νεολαία μας δέχεται ποικίλα αρνητικά ερεθίσματα και ζητάει εναγωνίως πνευματική θωράκιση και υποστήριξη. Είναι σημαντική για την οικονομοκρατούμενη εποχή μας και την πτωχευμένη χώρα μας η οικονομική βοήθεια που προσφέρει στην οικογένεια η εργαζόμενη μητέρα. Σημαντικότερη όμως είναι η ενασχόληση της με τα παιδιά την περίοδο μάλιστα που αυτά ανοίγουν στη ζωή, σαν τα μαγιάτικα τριαντάφυλλα.