Αποφασίζοντας σχετικά με υπόθεση 21 ομόφυλων ζευγαριών, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο δήλωσε ότι η Ρουμανία παραβίασε το δικαίωμά τους στην οικογενειακή ζωή και ότι το κράτος πρέπει να παρέχει αναγνώριση και προστασία για τις σχέσεις μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου.
Σε απάντηση, ο εκπρόσωπος της Ρουμανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Vasile Bănescu έστειλε μια δήλωση στον Τύπο σχετικά με τη θέση της Εκκλησίας για το σύμφωνο συμβίωσης.
«Από ηθική άποψη, το σύμφωνο συμβίωσης είναι ένα υποκατάστατο του γάμου και καταστροφικό στοιχείο της πνευματικής και ηθικής τάξης στην κοινωνία», είπε ο Μπανέσκου. «Όπου έγινε αποδεκτό, έχει γίνει το πρώτο βήμα προς τη νομιμοποίηση του «γάμου μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου», που είναι μόνο το μέσο με το οποίο μπορεί να επιτευχθεί αυτός ο «γάμος».
Διαβάστε ολόκληρη την ανακοίνωση του Πατριαρχείου:
Το Πατριαρχείο της Ρουμανίας, σε συμφωνία με τις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, εξακολουθεί να αποδοκιμάζει την προώθηση της ιδέας των συμφώνων συμβίωσης, καθώς και τη νομοθεσία της, διότι αποπειράται να υποκαταστήσει τον έγκυρο θεσμό του γάμου, αλλά υπονομεύει την ανάληψη της πλήρους ευθύνης από τους δύο συζύγους και αποτελεί πηγή (όπως έχει αποδειχθεί σε άλλες χώρες) της κατάρρευσης της σημασίας και της ηθικής διαμορφωτικής εξουσίας της οικογένειας.
Στην πραγματικότητα, το σύμφωνο νομιμοποιεί τη συμβίωση, αφαιρεί την ευθύνη των δύο συντρόφων εις βάρος της μητέρας και του παιδιού. Το νομικό πλαίσιο που προστατεύει κατά τον καλύτερο τρόπο «την ανατροφή και την εκπαίδευση των παιδιών» είναι μόνο η φυσιολογική οικογένεια (άρθρο 48, παρ. 1 του ρουμανικού συντάγματος).
Από ηθική άποψη, το σύμφωνο συμβίωσης είναι υποκατάστατο του γάμου και καταστροφικό στοιχείο της πνευματικής και ηθικής τάξης στην κοινωνία. Όπου και αν έχει γίνει αποδεκτό, έχει γίνει και το πρώτο βήμα προς τη νομιμοποίηση του «γάμου μεταξύ προσώπων του ιδίου φύλου», αποτελώντας το μόνο μέσο με το οποίο μπορεί να επιτευχθεί αυτός ο «γάμος».
Η παραχώρηση νομικού καθεστώτος σε ομόφυλα «ζευγάρια» με τη νομιμοποίηση των συμφώνων συμβίωσης έχει αποδειχθεί απλώς μια πονηρή και ευνοϊκή πολιτική κίνηση προς την παραχώρηση του «δικαιώματος» γάμου σε άτομα, τα οποία λόγω της φύσης των ελεύθερων σεξουαλικών επιλογών τους, είναι εκτός των θεμελιωδών σκοπών της φυσικής οικογένειας, που βασίζεται στο γάμο.
Η εμπειρία των κρατών που έχουν νομιμοποιήσει τους γάμους ομοφύλων μιλά από μόνη της. Το πεδίο του οικογενειακού δικαίου, ωστόσο, είναι «στενά συνδεδεμένο με τις πολιτιστικές και ιστορικές παραδόσεις κάθε κοινωνίας και τις θεμελιώεις αντιλήψεις της», επομένως κανένα ευρωπαϊκό ή διεθνές κείμενο δεν μπορεί να υποχρεώσει τα κράτη να δημιουργήσουν ένα ειδικό καθεστώς για όσους συγκατοικούν, είτε του αντίθετου ή του ίδιου φύλου.