Μακαριστοῦ Ἀρχιμ. π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου
Ὑπάρχουν πολλοί, ἐνίοτε καὶ καθηγητὲς Θεολόγοι ποὺ διδάσκουν μία πολὺ «βολικὴ» καὶ «ἔξυπνη» θεωρία: Ὅτι πορνεία εἶναι μόνο ἡ σαρκικὴ ἱκανοποίηση ποὺ γίνεται ἔξω ἀπὸ τὸ γάμο μὲ πόρνες καὶ μὲ χρήματα (δηλαδὴ μὲ πληρωμή).
Ἐνῶ ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη, ὅπου ὑπάρχει ψυχικὴ ἐπαφή, ἐκεῖ δὲν ἔχουμε πορνεία. Συνεπῶς, ἕνα ζευγάρι νέων ποὺ ἀγαπιοῦνται καὶ ἡ σαρκικὴ σχέση τοῦ ἀποτελεῖ «ὁλοκλήρωση τῆς ἀγάπης τῶν», δὲν εἶναι πορνεία καὶ ἄρα δὲν κάνουν ἁμαρτία.
Τὸ Εὐαγγέλιο μόνο τὴν πορνεία καὶ τὴ μοιχεία ἀπαγορεύει. Δὲν ἀπαγορεύει τὴν «ὁλοκλήρωση τῆς ἀγάπης» ἑνὸς ζευγαριοῦ… Βέβαια ἡ λέξη «πορνεία» στὴν κυριολεξία σημαίνει τὴν…ἱκανοποίηση τῶν σαρκικῶν ὀρέξεων μὲ χρήματα, ἀφοῦ στὴν ἀρχαιότητα ἀσκοῦσαν τὸ «ἐπάγγελμα» αὐτὸ γυναῖκες ἀγορασμένες, δηλαδὴ δοῦλες.
Ὅμως ἐκτὸς ἀπὸ τὴν κύρια σημασία της, ἡ λέξη πορνεία, εἶχε ἀνέκαθεν καὶ τὴ σημασία τῆς σαρκικῆς σχέσεως δύο ἑτερόφυλων προσώπων, χωρὶς νὰ ὑπάρχει χρηματικὴ δοσοληψία.
Μία εἶναι ἡ νόμιμη συζυγία ἀνδρὸς καὶ γυναικός, αὐτὴ ποὺ γίνεται μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Μυστηρίου τοῦ γάμου. Κάθε πράξη ποὺ γίνεται ἔξω ἀπὸ τὸ Μυστήριο τοῦ γάμου χαρακτηρίζεται ὡς πορνεία ἢ μοιχεία καὶ καμία διάκριση δὲν γίνεται ἂν συμβαίνει μὲ ἀμοιβὴ ἢ ἐξ ἀγάπης…
[Σχόλιο Π. κοινωνίας: Γιὰ τὶς σαρκικὲς σχέσεις τελεῖται τὸ εἰδικὸ μυστήριο τοῦ γάμου, ὥστε αὐτὲς νὰ χάσουν τὴν φθοροποιὸ ἐνέργειά τους καὶ νὰ μὴ ἐμποδίζουν νὰ ἀναπτυχθεῖ στὸ ζεῦγος ἡ τελεία ἀγάπη. Τὸ μυστήριο τοῦ γάμου εἶναι προαιρετικό, δὲν εἶναι ἀπαραίτητο γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι ὅμως ὑποχρεωτικό, γιὰ ὁποῖον ἐπιθυμεῖ νὰ ἔχει σαρκικὲς σχέσεις καὶ νὰ κοινωνεῖ. Σαρκικὲς σχέσεις καὶ Θ. Κοινωνία χωρὶς τὸν ἐκκλησιαστικὸ γάμο εἶναι ἀδιανόητες. Εἶναι «κρίμα» καὶ «κατάκριμα». Πολιτικὸς γάμος καὶ σύμφωνα συμβίωσης, ὁδηγοῦν στὴν ἀκοινωνησία μὲ Τὸν Χριστό.]
Πουθενὰ στὴν Ἁγία Γραφὴ δὲν δικαιώνονται οἱ προγαμιαῖες σχέσεις ἐφ’ ὅσον γίνονται μεταξὺ δύο προσώπων ποὺ ἀγαπιοῦνται. Καὶ πουθενὰ στὴν Ἁγία Γραφὴ δὲν θὰ βροῦμε ἀμνήστευση τῶν σχέσεων αὐτῶν, ἐπειδὴ ἀπουσιάζει ἡ πληρωμὴ καὶ γίνεται ἐπίκληση τοῦ ἐρωτικοῦ αἰσθήματος.
Ἂς ἀναφέρουμε μερικὰ παραδείγματα:
1) Ἡ περίπτωση τῆς Σαμαρείτιδος. Εἶχε τελέσει πέντε νόμιμους γάμους (ὁ νόμος τότε τὸ ἐπέτρεπε) καὶ τώρα συζεῖ μὲ ξένον ἄνδρα, ἀσφαλῶς γιατί «ἀγαπιοῦνται». Ἔχει ὅμως τὴ συνείδησή της βαριά, γι’ αὐτὸ καὶ ὅταν ὁ Κύριος τῆς λέει νὰ πάει νὰ φωνάξει τὸν (νόμιμο) ἄνδρα της, ἐκείνη τοῦ λέει «οὐκ ἔχω ἄνδρα» γιὰ νὰ κρύψει ὅτι συζεῖ παρανόμως μὲ ἄνδρα ποὺ δὲν εἶναι νόμιμος σύζυγός της.
Καὶ ὁ Κύριος τὴν ἐπιβεβαιώνει, λέγοντάς τῆς ὅτι εἶπε τὴν ἀλήθεια, γιατί πέντε ἄνδρες νυμφεύθηκε καὶ αὐτὸν ποὺ ἔχει τώρα δὲν εἶναι νόμιμος σύζυγός της.
Δηλαδὴ ὁ Κύριος ἀρνεῖται πὼς ἡ σχέση αὐτὴ εἶναι νόμιμη καὶ ἀποδεκτή.
2) Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἦταν ἄγαμος. Γράφει λοιπὸν γιὰ τοὺς ἄγαμους ἄνδρες καὶ τὶς χῆρες γυναῖκες, ὅτι θὰ προτιμοῦσε καὶ αὐτοὶ νὰ παραμείνουν ὅπως καὶ αὐτὸς δηλαδὴ νὰ μὴν παντρευτοῦν. Δὲν ἀγνοεῖ ὅμως ὅτι ἡ ἀγαμία εἶναι μὲν ἀνώτερη, ἀλλὰ ὄχι καὶ εὔκολος δρόμος. Γι’ αὐτὸ προσθέτει: «Ἂν δὲν μποροῦν, λόγω τῆς ἀσθενείας τῆς σάρκας νὰ ἐγκρατεύονται, τότε καλὸν εἶναι νὰ παντρευτοῦν».
Δὲν τοὺς εἶπε νὰ βολευθοῦν μὲ ἐξώγαμες σεξουαλικὲς σχέσεις, βρίσκοντας ὁ καθένας ἢ ἡ καθεμιὰ ἕνα ταίρι ἔξω ἀπὸ τὸ γάμο…
Μοναδικὴ διέξοδος ὁ γάμος. «Μονόδρομος». Ἄλλη διέξοδος δὲν ὑπάρχει. Οὔτε διανοεῖται ὁ Παῦλος τὴν εὔκολη «λύση» τῶν ἐξ ἀγάπης σχέσεων γι’ αὐτοὺς ποὺ δὲν ἐγκρατεύονται. Αὐτὰ λέει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον διὰ στόματος Παύλου!…
3) Καὶ ἐρχόμαστε στὸ χωρίο: Ἃ΄ Κόρ. Ζ΄ 27-28. «Δέδεσαι γυναικί; Μὴ ζήτει λύσιν. Λέλυσαι ἀπὸ γυναικός; Μὴ ζήτει γυναίκα. Ἐὰν δὲ καὶ γήμης οὒχ ἤμαρτες». Μία σχέση βλέπει ὁ Παῦλος ἀναμάρτητη. Αὐτὴ στὸ γάμο. Οὔτε ὑπαινιγμὸς ὑπάρχει γιὰ σχέσεις «ἐξ ἀγάπης» ἔξω ἀπὸ τὸ γάμο.
4) Ἐπίσης ὁ θεῖος Παῦλος γράφει στὴν (Ἃ΄ Κόρ. 5, 1) ἐπιστολή του. «Ὅλως ἀκούεται ἐν ὑμὶν πορνεία, καὶ τοιάυτη πορνεία, ἤτις οὐδὲ ἐν τοῖς ἔθνεσιν ὀνομάζεται, ὥστε γυναίκα τινὰ τοῦ πατρὸς ἔχειν». Ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὸν ὁποῖον ὁμιλεῖ ὁ Παῦλος δὲν ἐσκέπτετο πορνεία, ἁπλῶς συζοῦσε μὲ τὴ μητριά του καὶ προφανῶς ὁ δεσμὸς του ἦταν «ἐξ ἀγάπης». Δὲν συζεῖ μὲ χρήματα.
Καὶ ὅμως γιὰ τὸν Παῦλο ἡ ἀθέμιτος αὐτὴ συζυγία ἦταν πορνεία.
Οἱ ἐπινοήσεις αὐτὲς ὁδηγοῦν σὲ Ἄτυπον πολυγαμία.
Γιατί εἶναι αὐτονόητο ὅτι, ὅταν οἱ χριστιανὲς νέες διαφωνήσουν ἀργότερα μὲ τὸ πρόσωπο ποὺ ἀγαποῦν σήμερα καὶ μὲ τὸ ὁποῖο «ὁλοκληρώνουν τὴν ἀγάπη τους», δὲν ἐμποδίζονται νὰ τὸ ἀντικαταστήσουν μὲ ἄλλο. Κι ἂν καὶ μὲ ἐκεῖνο διαφωνήσουν καὶ χωρισθοῦν, θὰ ἀναζητήσουν τὴν «ἀγάπη» τρίτου, μετὰ τέταρτου, πέμπτου κ.ο.κ. μέχρις ὅτου «κάπου, κάποτε, μὲ κάποιον» καταλήξουν σὲ γάμο.
Τὸ ἴδιο θὰ πράττουν καὶ οἱ χριστιανοὶ νέοι. Ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀναμάρτητα!, γιατί γίνονται… «ἐξ ἀγάπης» καὶ ὄχι μὲ χρήματα; Ὡραῖος Χριστιανισμός! «Ὄμορφος κόσμος, ἠθικός, ἀγγελικὰ πλασμένος».
Αὐτὲς εἶναι οἱ θέσεις τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του. Ἂς μὴ μᾶς πλανᾶ ὁ Διάβολος. Ἂς μὴ ἀπατοῦμε τὸν ἑαυτό μας. Ὅλοι εἴμαστε ἁμαρτωλοὶ καὶ ἀνάξιοι. «Τὶς καθαρὸς ἀπὸ ρύπου…»; Ἂς προσφέρουμε ὅμως τὴν ἁμαρτωλότητά μας μὲ ταπείνωση στὸ Θεὸ μὲ τὴ μορφὴ τῆς μετάνοιας. Μὴ καθησυχάζουμε καὶ ναρκώνουμε τὴ συνείδησή μας λέγοντας ὅτι οἱ προγαμιαῖες σχέσεις δὲν εἶναι ἁμαρτία.
Ὅτι εἴμαστε ἀδύναμοι, ναί…
Ὅτι παρασυρθήκαμε, ναί…
Ὄχι ὅμως ὅτι δὲν εἶναι ἁμαρτία, δὲν εἶναι πορνεία…
Ἀδελφοί, «στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου»! Εἴτε εἴμαστε Ἐπίσκοποι, κληρικοί, πνευματικοί, θεολόγοι, λαϊκοί. Ὁ Χριστὸς δὲν ἐμπαίζεται. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι σαφής: «Ἐν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί? ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι… ἀκρατεῖς… φιλήδονοι μᾶλλον ἢ φιλόθεοι» (Β’ Τίμ. 3, 1)